Rozdział 10

Mogło wydawać się to bardzo dziwne, ale nie spanikowałam. Przynajmniej nie od razu. Z początku uznałam tę sytuację za kiepski żart Gregora lub jego ludzi. Kiedy przeczytałam wiadomość jeszcze raz i jeszcze jeden, zrozumiałam, że nie mieli z tym nic wspólnego. Zależało im zarówno na Conradzie jak i na mnie, a taką informacją mogli przecież zepsuć swoje plany. Gdyby to okazało się prawdą, robiliby wszystko, by zachować tajemnicę. Nie było im na rękę, abym odkryła ten sekret. Choć zdawali sobie sprawę, że nie utrzymywałam z Conradem żadnego kontaktu, naiwnie wierzyli, że wciąż posiadał tę moc, by zwabić mnie do tego paskudnego klubu. Od razu odrzuciłam więc od siebie tę możliwość, zastanawiając się nad kolejnym wyjaśnieniem.

Harry nie odezwał się jeszcze słowem, ale również próbował rozwiązać tę zagadkę. Było już bardzo późno, oboje odczuwaliśmy ogromne zmęczenie, ale mimo to, żadne z nas nie chciało przerwać. Zaczynałam zastanawiać się czy rzeczywiście wynikało to z zaistniałej sytuacji, czy może ze względu na spędzenie ze sobą jak najwięcej czasu. Z całego serca pragnęłam, żeby pierwsza wersja okazała się tą jedyną, lecz z drugiej strony coś podpowiadało mi, że się myliłam. Odruchowo spojrzałam na chłopaka, który cały czas starał się ustalić, kto zostawił tajemniczą notatkę. Był pochłonięty robieniem własnych notatek, ale nawet to nie przeszkodziło mu, by na chwilę przenieść swój wzrok na mnie. Nasze spojrzenia się spotkały, Harry uśmiechnął się lekko, po czym zebrał wszystkie kartki, podchodząc bliżej.

- Myślę, że tym razem powinniśmy zapomnieć o wielkiej nienawiści względem Gregora i porzucić ten trop – przytaknęłam jedynie głową, czując rozpierającą mnie dumę, że Styles doszedł do tego samego wniosku. - Ten ktoś napisał, że zobaczycie się wtedy, gdy będzie wolny. Albo jest przetrzymywany, albo odsiaduje wyrok w więzieniu. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Poza tym, nie wiem, czy powinniśmy aż tak bardzo ufać tym słowom.

Westchnęłam ciężko, poprawiając się na kanapie. Zwróciłam szczególną uwagę na to, że chłopak wypowiadał się w liczbie mnogiej, co bardzo podnosiło mnie na duchu, a jednocześnie ogromnie przerażało. Interesował się moim losem, narażał swoje życie, choć nie miał takiego obowiązku. Byłam mu za to dozgonnie wdzięczna, ale zupełnie nie wiedziałam, co zrobić, by się oddalił. To wszystko zabrnęło za daleko i sama byłam temu winna. Nigdy nie powinnam się przywiązywać. Nigdy nie powinno dojść do tego, że stałam się dla niego ważna. To mogło się dla nas źle skończyć.

- Przepraszam – powiedział niespodziewanie brunet, odciągając mnie od poprzednich myśli. - Musisz być wykończona, a ja tylko to utrudniam. Odpocznij i postaraj się nad tym nie zastanawiać. Rano wymyślimy coś razem.

Harry dopił swój sok, założył na siebie czarną kurtkę i powoli skierował się do wyjścia. Przez cały ten czas wydawał się bardzo nieobecny, choć stwarzał doskonałe pozory. Jego uśmiech nie gościł już tak często na ustach, a oczy nie były roześmiane. Dopiero teraz zdołałam sobie przypomnieć to, co zaszło, zanim opuściliśmy teren stadionu. Rozstał się z Vanessą i naprawdę to przeżywał. Cierpiał.

- Harry – zaczęłam niepewnie, a chłopak od razu odwrócił się w moją stronę. - Jak się czujesz?

- Jest w porządku – powiedział pewnie, zupełnie tak, jakby nauczył się tego zwrotu na pamięć. Serce łamało mi się na pół, gdy widziałam go w takim stanie. - Tak, jest w porządku. Prędzej czy później musiało do tego dojść. Oszczędziliśmy sobie wiele bólu.

Poczułam jak pod wpływem jego słów, w moim gardle utknęła gula, uniemożliwiająca mi wypowiedzenie czegokolwiek więcej. Zresztą, nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów, którymi mogłabym go pocieszyć. Czy one w ogóle istniały? Stał tam, przygaszony. Sprawiał wrażenie rozpadającego się na drobne kawałki człowieka, dla którego nie było już żadnego ratunku. Nie zasłużył na to, w jaki sposób potraktowała go Vanessa. Nie zasłużył na takie cierpienie. Był najbardziej oddaną osobą, jaką kiedykolwiek udało mi się spotkać na swojej drodze. Nie mógł nikogo celowo skrzywdzić i właśnie z tego względu należało mu się wszystko, co najlepsze.

- Przykro mi, naprawdę – wyszeptałam, a on zamknął na moment oczy. Po chwili skinął tylko głową i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

Miałam jedynie nadzieję, że od razu uda się do swojego mieszkania, gdzie ulegnie zmęczeniu. Nie chciałam nawet myśleć, że mógłby zaszyć się w jakimś obskurnym barze i topić smutki w alkoholu. Wierzyłam, że zdoła znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły, by się temu nie poddać.

Nazajutrz obudziłam się wyjątkowo wyspana, choć tak naprawdę sen nie trwał zbyt długo. Te krótkie parę godzin minęło w błyskawicznym tempie, ale cieszyłam się, że zdołałam przespać całą noc bez żadnych komplikacji. Nie chciałam od samego rana zastanawiać się nad tym, kto mógł być moim ojcem, dlatego czym prędzej schowałam notatkę głęboko do szuflady. Tak bardzo potrzebowałam chwili spokoju w swoim życiu, ale szybko zdałam sobie sprawę, że było to po prostu niemożliwe. Z taką przeszłością nie mogłam wierzyć, że niebawem wszystko szczęśliwie się zakończy. Zza okna dochodził większy hałas niż zazwyczaj, jednak starałam się to ignorować. Marzyłam o chwili tylko dla siebie, choć w gruncie rzeczy tęskniłam za dawnym towarzystwem Kayli. Po jej ucieczce z domu dziecka straciłam jedyną oddaną przyjaciółkę, która nigdy mnie nie zawiodła. Co prawda wydała mnie Gregorowi, ale nie miałam jej tego za złe. Chciała rozpocząć swoje życie na nowo, z dala od tych ludzi. Nie mogłam potępiać dziewczyny za te wszystkie marzenia, które sama kiedyś miałam. Wiedziałam, że prędzej czy później Kayla zrozumie, iż przed nimi nie było żadnej ucieczki, a lepsza przyszłość nie wchodziła w grę.

Wykonałam poranną toaletę, wypiłam kawę i zjadłam śniadanie. Wciąż nie mogłam przywyknąć, że miałam wokół siebie tyle rzeczy do dyspozycji. Na ulicy musiał zadowolić mnie suchy chleb, a i to sprawiało ogromną radość. Cieszyłam się, że moje stosunki z Zaynem uległy tak diametralnej zmianie i dzięki niemu miałam teraz dach nad głową. Nie chciałam zaprzepaścić naszej rozwijającej się przyjaźni i z całych sił kibicowałam mu, jeśli chodziło o sprawy prywatne. Wystarczyło, że Harry całkowicie został w to wmieszany. Nie potrzebowałam, by z Zaynem stało się to samo. Zbyt wielkie ryzyko, które jeszcze do końca nie zniknęło, bowiem Malik wciąż żywił szczególne uczucia względem Kayli.

Ubrałam na siebie lekko przetarte jeansy, zwykłą czarną koszulkę i w razie spadku temperatury zabrałam również granatową kurtkę. Włożyłam na nogi białe trampki i wyszłam z mieszkania. Nie mogłam przez cały czas ukrywać się w środku. Nie chciałam dawać Gregorowi tej małej satysfakcji i przewagi nade mną. Był zdolny do wszystkiego, to prawda, ale nie zamierzałam drżeć przez niego całe życie. Musiałam wyjść do ludzi, by uczucie samotności choć na moment mnie opuściło. Zamknęłam drzwi, chowając klucze do kieszeni spodni. Wyszłam z budynku, nie patrząc przed siebie. Dopiero po chwili zorientowałam się, że zostałam otoczona. Podniosłam wzrok, dostrzegając mikrofony i dyktafony przystawione jak najbliżej mojej twarzy, a kilka kroków dalej zobaczyłam dwóch mężczyzn trzymających kamery. Oprócz tego, paparazzi kręcili się dosłownie wszędzie. Ogarnęła mnie panika, zastygłam w miejscu, gdyż tak naprawdę nie miałam nawet jak uciec. Znalazłam się w samym środku tego całego zamieszania.

- Co pani wie na temat rozstania Harry'ego Stylesa i Vanessy Quinn? - zapytała jedna z kobiet, która znajdowała się po mojej prawej stronie. Mogłam się spodziewać, że cały Londyn wiedział już o problemach wcześniej wymienionej pary. Otworzyłam usta, by odpowiedzieć, ale nie zdążyłam. Zasypano mnie kolejnymi pytaniami.

- Kim jesteś dla Stylesa? Co cię z nim łączy?

- Dlaczego Zayn nigdy nie przyznał, że jest pani jego kuzynką?

- Co tak naprawdę stało się z Hope? Czy to było morderstwo, czy może to twoja wina?

- Dlaczego zniszczyła pani ich związek? Chodzi o pieniądze?

- Jakie są pani dalsze plany względem Harry'ego Stylesa?

- Czy zarząd zgadza się, by Harry spotykał się z kimś takim?

Nie mogłam dłużej tego słuchać. Zakryłam twarz dłońmi, pochylając się lekko do przodu. Miałam nadzieję, że w końcu dadzą sobie spokój, ale wyglądało na to, że byłam zbyt naiwna. Nawet na moment nie przestali się przekrzykiwać, a ja czułam, że ogarnęła mnie totalna rozpacz. A więc to w ten sposób wyglądało codzienne życie każdej sławnej osoby. Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy i nie sądziłam, że mogło to być aż tak bardzo upokarzające. Tak naprawdę w ogóle nie obchodziły ich odpowiedzi czy moje zdanie, wystarczyło w zupełności, że z niczego doszło do wielkiej sensacji i zebrania materiału na kolejne zakłamane artykuły. Nie wierzyłam, że dziennikarze mieli dobre intencje, nic na to nie wskazywało. Zasypali mnie milionem pytań tylko po to, bym wyglądała na winną. Nie sądziłam, że ich możliwości wychodziły poza takie granice. Nie uznawali czegoś takiego jak prywatność. Wyciągnęli na wierzch bolesne wspomnienia i potrafili tylko rzucać w każdą stronę bezpodstawne oskarżenia.

- Ronnie! - usłyszałam nagle tak dobrze znany mi głos, za którym zaczęłam wszędzie się rozglądać. Jak to możliwe, że zjawiał się zawsze, gdy go potrzebowałam? - Nie odpowiadaj na żadne pytania!

Kiedy dziennikarze zorientowali się, że to Harry, natychmiast pognali w jego kierunku, robiąc przy tym kolejny hałas. O nic się nie martwiłam, miał przecież większe doświadczenie w takich sprawach. Odetchnęłam z ulgą, czując dopływ powietrza. Zauważyłam wyłaniającego się z tłumu Zayna, do którego od razu podbiegłam. Kuzyn przytulił mnie do siebie, a kątem oka dostrzegłam, że Harry w dość gwałtowny sposób rozmawiał z prasą i telewizją. Nie miałam wątpliwości, że już po południu w wiadomościach i na plotkarskich portalach będzie mowa o tym zdarzeniu.

- Wszystko w porządku? - spytał Malik, głaszcząc mnie delikatnie po plecach. Styles już zmierzał w naszą stronę, a ochroniarz starał się usilnie odgonić wścibskich dziennikarzy.

- Tak, tylko trochę się przeraziłam – przyznałam szczerze, odsuwając się od niego. - Jak to wszystko znosicie?

- Kwestia przyzwyczajenia – wtrącił Harry, lekko się uśmiechając, choć doskonale zdawałam sobie sprawę, że próbował ukryć swoją wściekłość. - Oficjalnie złożę na nich skargę. Widziałem kilku, którzy pojawili się wtedy na pogrzebie Hope.

Momentalnie przed oczami mignęła mi ta scena. Poczułam wzbierające się we mnie ciepło, gdyż była to dla mnie jedna z najpiękniejszych chwil z Harrym, jakie zachowałam w pamięci. Wtedy po raz pierwszy doświadczyłam również bezlitosnego zachowania dziennikarzy nawet w obliczu tragedii. A później w gazetach ukazało się nasze wspólne zdjęcie. I to był pierwszy krok do skandalu, dziś nastąpiła jego kolejna część.

- Co tutaj robicie? - zapytałam, umiejętnie zmieniając temat. Nie było sensu ponownie roztrząsać kwestii rozstania Harry'ego czy tego nagłego „napadu” mediów.

- Zabieramy cię na zakupy – odparł dumnie Zayn, czochrając dłońmi moje włosy. Zaśmiałam się szczerze, a potem spojrzałam na niego pytająco. - Ubrania, które ci kupiłem, nie są wystarczające. Robi się coraz chłodniej, musisz się w coś zaopatrzyć. Sama wybierzesz to, co ci się spodoba, tak będzie najlepiej. Poza tym, musisz mieć też swój telefon i stały kontakt z nami. Nie chcę słyszeć żadnej dyskusji, Ronnie.

Westchnęłam zrezygnowana, spoglądając po twarzach obu moich towarzyszy. Wydawali się tym wszystkim bardzo rozbawieni. Doskonale wiedzieli, że z wielkim trudem przychodziło mi przyjmowanie pomocy. Niestety, w tej kwestii nie miałam chyba nic więcej do powiedzenia, więc musiałam się z tym pogodzić. Dzięki Zaynowi moje życie pod pewnymi aspektami już wyszło na prostą, ale wyglądało na to, że Malik chciał dać mi jeszcze więcej siebie. Cieszyłam się, że miałam przy sobie kogoś takiego.

I był jeszcze Harry.

- A jeśli będziesz grzeczna, pójdziemy na lody – Styles zarzucił swoją rękę na moje ramiona, przyciągając mnie lekko do siebie. Uśmiechnął się promiennie i niczego więcej nie potrzebowałam. Był definicją unoszącej się w powietrzu nadziei.

Minęły kolejne długie i zimne trzy tygodnie. Niespokojna cisza ze strony Gregora, tajemniczego D, a nawet Eileen. Wielokrotnie zastanawiałam się nad tym, czy się z nią nie spotkać i szczerze o wszystkim porozmawiać. W głębi serca bardzo pragnęłam naprawić nasze relacje, ale wciąż się bałam, a co najważniejsze – nadal nie potrafiłam zaufać jej na nowo. Tęskniłam za wspólnym spędzaniem czasu, rozmowami i poradami, którymi zawsze się wymieniałyśmy. Eileen zastępowała mi matkę i była w tym naprawdę świetna. Traktowałam ją jak członka rodziny i wiedziałam, że będę mogła zwrócić się do niej z każdym zmartwieniem. Nie miałam jednak stuprocentowej pewności, że wiedziała cokolwiek na temat wciąż nieznanego mężczyzny z notatki. Poza tym, bałam się tego spotkania również ze względu na to, że Eileen mogła znać całą prawdę i milczała przez tyle lat. Nie chciałam się tego dowiedzieć, wolałam dalej żyć w niewiedzy, poszukując prawdziwego ojca na własną rękę. Starałam przekonać się do tej teorii i mówiąc szczerze, przychodziło mi to z ogromną łatwością. Świadomość, że człowiek, który sprzedał mnie w celu seksualnego wykorzystania nie był moim biologicznym rodzicem, napawała mnie potężną dawką pozytywnej energii. Mogłam bez przeszkód darzyć nienawiścią zupełnie obcego mi mężczyznę. Jeśli tylko było to prawdą...

Z przemyśleń wyrwał mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Wzięłam telefon do ręki, a kiedy spostrzegłam na wyświetlaczu to szczególne imię, serce zaczęło bić szybciej. „Co robisz wieczorem, mała? H.” Odkąd byliśmy razem na zakupach, Harry nazywał mnie tak cały czas. Lubiłam, kiedy zwracał się do mnie w ten sposób. Wiedziałam wtedy, że miał dobry humor, a to cieszyło mnie najbardziej. Spojrzałam jeszcze raz na wiadomość, zwracając uwagę na jego podpis. Zawsze to robił, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że zajmował pierwsze miejsce na mojej liście kontaktów, więc podpisywanie się było po prostu zbędne. Stosował taki zabieg celowo i nie miałam co do tego żadnych wątpliwości. Odpisałam, by przyniósł jakieś filmy, a sama chętnie zajmę się resztą.

Harry starał się spędzać ze mną jak najwięcej czasu, w tej dziedzinie wygrał nawet z Zaynem, z którym ostatnio również często się widywałam. Wynikało to głównie z tego, że za kilka dni zespół znów ruszał w trasę. Wrócili całkiem niedawno z poprzednich koncertów i przyszedł czas na kolejne pożegnanie. Podczas ich nieobecności musiałam sobie radzić sama, ale do tej pory szło mi nie najgorzej. Bałam się jedynie tego, że któregoś dnia w progu mogłam zastać Gregora, który z powrotem będzie mnie więził. Tylko ta wizja była dla mnie nie do zniesienia, ale w towarzystwie Harry'ego czy Zayna starałam się nie okazywać tego strachu. Zdarzało się, że reporterzy kręcili się jeszcze pod moimi drzwiami, budynkiem czy nieraz zaczepiali mnie na ulicy, ale nie przychodzili już stadami, dzięki czemu mogłam czuć się nieco bezpieczniej. Zaczynałam się powoli przyzwyczajać do takiego stanu rzeczy. Prawdę mówiąc, nie miałam chyba innego wyjścia – należałam do rodziny Zayna i przyjaźniłam się z Harrym. Chcąc nie chcąc, musiałam zaakceptować ich życie, skoro miałam do niego należeć.

Kolejnym małym sukcesem w przeciągu tych trzech tygodni zdecydowanie było to, że Styles zaczął się częściej uśmiechać. Sprawa z Vanessą w dalszym ciągu zaliczała się do tych świeżych, codziennie pojawiały się nowe fakty dotyczące ich związku lub rozstania. Dziennikarze mieli dobrze zorientowanego informatora, który czasem nieco ubarwiał swoje historie. Nie zdziwiłam się, kiedy do głowy przyszła mi Vanessa, która w akcie zemsty zajmowała się teraz własną strategią obronną. Nie było pewności, że to właśnie ona stała za tym wszystkim, ale nawet Harry zaczął ją podejrzewać. Miewał gorsze dni, w których nie miałam szans ze wspomnieniem blondynki. Ciężko znosiłam jego ból i usilnie próbowałam, by w moim towarzystwie czuł się jak najlepiej. Przez to przywiązałam się do niego jeszcze bardziej. Nie chciałam się nawet zastanawiać, do czego więcej mogło to doprowadzić.

Pod wieczór wszystko było już gotowe. Kupiłam słodkie przekąski, zamówiłam pizzę i miałam nadzieję na parę godzin spędzonych w miłej atmosferze. Brakowało jedynie Harry'ego. Spojrzałam odruchowo na zegarek, na którym wskazówki pokazywały już kilkanaście minut po dwudziestej. Dla zabicia czasu, zebrałam wszystkie plastikowe butelki oraz wzięłam też przepełniony już kosz na śmieci. Skierowałam się schodami na dół, a po chwili wyszłam na zewnątrz. Starannie wybrukowaną ścieżką podążałam dalej na tyły apartamentów, gdzie mogłam zostawić śmieci. Zadrżałam pod wpływem gwałtownego i chłodnego wiatru, ale nawet to mnie nie zniechęciło. W okolicy panował już umiarkowany spokój. Gdzieniegdzie słychać było większy gwar dochodzący z centrum Londynu. Tym bardziej zupełnie nie spodziewałam się, że tak nagle usłyszę znajome mi głosy. Jeden z nich rozpoznałam niemal natychmiast, bowiem należał do Harry'ego. Z drugim miałam więcej problemów, ale potrzebowałam jedynie dłuższej chwili, by go zidentyfikować. Gregor.

- Spróbuj jeszcze raz wejść mi w drogę, a przysięgam, że odstrzelę ci głowę – Zedd mówił przez zaciśnięte zęby, wyraźnie rozzłoszczony, ale w jego głosie zauważyłam również nutkę rozbawienia.

- Zostaw Veronicę, bo następnym razem nie będziemy rozmawiać w takiej atmosferze – po raz pierwszy usłyszałam jak Harry wymawiał na głos moje pełne imię. Robił to z taką samą delikatnością jak zawsze, a jego pozostałe słowa naprawdę nie brzmiały zbyt miło. Potrafił być chłodny.

Usłyszałam wystrzał z pistoletu, pod wpływem czego podskoczyłam z przerażenia, zasłaniając sobie usta dłońmi, by nie zdradzić swojego położenia. Oba worki wypadły mi z rąk, lądując na trawie obok. Moje serce waliło jak oszalałe i bałam się, że ktoś mógł je usłyszeć. Starałam się unormować oddech i z ogromnym wysiłkiem powstrzymywałam spływające już po policzkach łzy. Oparłam się delikatnie o zimną ścianę budynku, mając nadzieję, że nie doszło do tragedii.

- Następnym razem to będzie twoja głowa – odezwał się w końcu Gregor, przerywając tę frustrującą ciszę.

Żałosne śmiechy Zedda i jego wspólników powoli się wyciszały, aż wreszcie niosło je już tylko echo. Wychyliłam się lekko, dostrzegając na ziemi przestrzelony na wylot kapelusz Stylesa. Zrobiłam kilka kroków do przodu, wychodząc zza budynku. Chłopak stał do mnie tyłem, upewniając się, że Gregor odszedł. Nie potrafiłam dłużej hamować wzbierającej się we mnie rozpaczy, dlatego zaczęłam cicho szlochać. Harry natychmiast się odwrócił, a nasze spojrzenia znów znalazły się na wspólnej ścieżce. Dostrzegłam na jego twarzy ogromne przerażenie, którego nie udało mu się przede mną ukryć. W tej jednej krótkiej chwili uświadomiłam sobie, że to nie były już żarty, a Harry niemal stracił życie. Przeze mnie.

*~*

OD AUTORKI:  Jest wrzesień, więc pojawiam się tak, jak obiecałam. Jak powroty do szkoły? Życzę wszystkim udanego startu, a studentom ostatnich tygodni godnego wypoczynku. Wszyscy damy jakoś radę. Z początku ten rozdział wydawał mi się nudny, ale stwierdziłam, że może być. Takie z pozoru nic nie wnoszące szczęśliwe momenty są bardzo istotne w tym opowiadaniu. Kolejny rozdział postaram się dodać jeszcze pod koniec września. Trzymajcie się ciepło x

PS1. Jak nowy szablon? Podoba Wam się?

PS2. Misie kolorowe, jeżeli tylko macie ochotę, zapraszam Was do przeczytania wywiadu ze mną, który niedawno się ukazał. Znajdziecie go tutaj.