Rozdział 5

Kilka dni później rozpoczęły się przygotowania do pogrzebu Hope, który miał odbyć się już za parę godzin. Na samą myśl o tym byłam kompletnie wycieńczona, nie miałam najmniejszej ochoty brać w tym wszystkim udziału, jednak zdawałam sobie sprawę, że musiałam zrobić to właśnie dla siostry i godnie ją pożegnać. Miałam ogromną nadzieję, że od dnia wypadku zdążyłam już przywyknąć do faktu, iż Hope nigdy nie pojawi się w pobliżu mnie i już nigdy więcej nie usłyszę jej melodyjnego śmiechu. Niestety towarzyszący temu ból uwydatniał się jeszcze bardziej, powodując nieprzespane noce, w których bezczynnie siedziałam przy balkonowym oknie, wpatrując się w opustoszałe miasto.

Nie przeszkadzało mi nawet to, że mieszkałam zupełnie sama, bowiem Eileen zdecydowała się zatrzymać u mamy Zayna, dając mi czas na przemyślenia. Doskonale wiedziała, że w obecnej sytuacji nie byłam w stanie zastanawiać się nad stosunkami matka-córka, nie mogłam rozstrzygać tego czy bez żadnego problemu otrzymywała moje przebaczenie, gdyż śmierć Hope z niczym się nie równała i nic nie miało prawa być ważniejsze od niej. Nie sprzeciwiałam się temu pomysłowi, bo tak naprawdę ta sprawa stała się dla mnie obojętna, jednak nie potrafiłam tego wytłumaczyć. Możliwe, że ostatnie wydarzenia w dużym stopniu się do tego przyczyniły, ale nie mogłam teraz zawracać sobie głowy takimi błahostkami.

Kończyłam właśnie przygotowywać ryż z warzywami na dzisiejszy obiad, kiedy do moich uszu dobiegł dźwięk cichego pukania do drzwi. Westchnęłam ciężko, chowając jedzenie do lodówki, po czym podążyłam w kierunku wejścia. Chwilę później w progu pojawił się Zayn, którego chętnie wpuściłam do środka. Sama dziwiłam się swojemu zachowaniu oraz sposobu, w jaki traktowałam kuzyna. Jeszcze kilka dni wcześniej nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a dziś był jedną z nielicznych najbliższych mi osób, którym mogłam zaufać. Od razu uśmiechnęłam się do siebie, ciesząc się z niespodziewanego towarzystwa. Byłam pewna, że wszyscy mieliśmy spotkać się dopiero w kościele, dlatego poniekąd przyjście Malika wywołało we mnie żądną ciekawość. Nie sądziłam, że zjawił się jedynie dlatego, by skontrolować moje samopoczucie i po prostu ze mną posiedzieć. Znałam go i doskonale wiedziałam, że nigdy nikomu się nie narzucał, dając odpowiednią ilość przestrzeni, co jednych zadowalało, a innych najzwyczajniej w świecie drażniło. Jeżeli chodziło o mnie, byłam mu za to naprawdę wdzięczna, bowiem nic nie denerwowało mnie tak bardzo jak ciągła, męcząca troska i pilnowanie mnie na każdym kroku. Potrafiłam sama o siebie zadbać i nie potrzebowałam do tego nikogo więcej, dlatego cieszyłam się, że Zayn przynajmniej starał się mnie rozumieć. Tym razem musiało stać się coś jeszcze, bowiem chłopak wyglądał na pochłoniętego jakimiś myślami zupełnie tak, jakby w ogóle nie było go koło mnie.

Usiadł na kanapie, wpatrując się w swoje czarno białe trampki. Do tej pory nie wypowiedział ani jednego słowa, jednak wiedziałam, że musiałam cierpliwie poczekać na to, aż będzie gotowy do rozmowy. Obserwowałam go jeszcze przez dłuższą chwilę, po czym odwróciłam się w stronę blatu, przygotowując nam obojgu gorącą herbatę. Panująca w całym mieszkaniu cisza dawała mi się powoli we znaki, głównie z powodu, że chciałam jak najszybciej znać powód przyjścia Malika. Po kolejnych kilku minutach postawiłam na stole dzbanek oraz dwie filiżanki i usiadłam obok kuzyna, czekając na jego ruch. Odnosiłam wrażenie, że kompletnie nie wiedział, co działo się wokół niego i znajdował się gdzieś daleko w swoim świecie, z którego niekoniecznie chciał wracać z powrotem na ziemię. Miałam wielką ochotę włączyć stojący tuż przed nami ogromny telewizor, który być może zwróciłby uwagę bruneta, jednak nim ta myśl na dobre zadomowiła się w mojej głowie, Zayn przeniósł na mnie swój wzrok, a jego kąciki ust lekko uniosły się ku górze. Odwzajemniłam gest, opierając się plecami o poduszkę, po czym podwinęłam nogi, które oplotłam rękoma. Byłam w pełni gotowa na rozmowę z Malikiem niezależnie od tematu.

- Harry prosił przekazać, że nie zdążyli na samolot do Londynu i nie będzie mógł uczestniczyć w pogrzebie Hope, za co bardzo cię przeprasza – odezwał się w końcu zachrypniętym głosem, przekazując mi wiadomość, której w ogóle się nie spodziewałam. Poczułam lekkie ukłucie w sercu, jednak przytaknęłam głową na znak zrozumienia. W końcu Styles nie miał żadnego obowiązku, by się tutaj zjawiać. - Ale nie tylko to przyszedłem ci powiedzieć. Właściwie chciałem zadać ci kilka pytań na temat Kayli.

Przeniósł na mnie swój wzrok, w którym dostrzegłam ogromny smutek. Dawno nie widziałam czegoś takiego. W ułamku sekundy cały jego nastrój przeniósł się na moją osobę, powodując jeszcze bardziej odczuwalny ból. Wcześniej nie byłam do końca przekonana czy wiedział o moim powiązaniu z dziewczyną, jednak jeśli przyszedł właśnie w jej sprawie, nie trzeba było niczego więcej tłumaczyć. Powinnam zacząć panikować, bać się, że Zayn wkrótce mógłby odkryć tak długo skrywaną przeze mnie tajemnicę, jednak tak naprawdę ta myśl szybko odeszła w zapomnienie. Pomimo tego, że Kayla bardzo się zmieniła, byłam pewna, że nigdy nikomu nie powiedziałaby o tym, co kiedyś się wydarzyło. Ufałam jej jak mało komu, właściwie powierzyłam jej własne życie, dlatego mój strach odszedł na dalszy plan, a ja skupiłam się na wybraniu tego, co mogłam przekazać Malikowi. Nie chciałam go oszukiwać, a Ferland zdecydowanie potrzebowała pomocy, by wyrwać się od tamtych ludzi, zatem postanowiłam zdradzić kuzynowi na tyle dużo informacji, by mógł w jakiś sposób temu zaradzić.

- Wiem, że byłyście blisko – odezwał się ponownie, uprzedzając mnie. - Znalazłem kiedyś w jej rzeczach wasze wspólne zdjęcie, jednak nigdy o nic nie pytałem, dręczyły mnie wyrzuty sumienia z twojego powodu, ale nie chciałem doprowadzić do naszego spotkania. Kayla niewiele opowiadała mi o swojej przeszłości. Wspominała jedynie o jakimś facecie, z którym kiedyś się spotykała, później od niego uciekła, ale to był największy błąd. Przez cały czas była bardzo tajemnicza, zamknęła się w sobie i nic nie chciała więcej powiedzieć, choć wiele razy nawiązywałem do tamtej rozmowy. W końcu odpuściłem, układało nam się naprawdę dobrze, więc nie było sensu wracać do przykrych spraw. Ale później uciekła, zostawiła mnie, nic nie wytłumaczyła. A wczoraj na komisariacie widziałem ją po raz pierwszy od roku. Czy ty wiesz coś więcej na ten temat? Proszę cię, Ronnie, od wczoraj przez to wariuję i nieustannie włóczę się po Londynie, szukając jej.

Kiedy Zayn wymówił ostatnie słowo, odetchnęłam z ulgą. Wiedziałam jak ogromnie ważna była dla niego ta sprawa, ale przede wszystkim Kayla, dlatego tym bardziej czułam się niezręcznie, zamierzając opowiedzieć mu to, co powinien usłyszeć z ust dziewczyny. Nie mogłam jednak już nic na to poradzić, nie mogłam też tak po prostu wyprosić go z mieszkania bez żadnych wyjaśnień tak, jak zrobiła to Kayla. Musiałam wziąć sprawy w swoje ręce i sprawić, by Malik chociaż po części poznał prawdę.

- Wspomniany przez ciebie facet to Gregor – na sam dźwięk jego imienia wzdrygnęłam się, ale wcale mnie to nie dziwiło. Od zawsze działał na mnie w ten sam sposób i nie potrafiłam się tego wyzbyć. Panicznie bałam się tego mężczyzny, który był jeszcze gorszy od Seana, jednak wolałam teraz o nim nie rozmyślać. - Kayla poznała go zaraz po ucieczce z domu dziecka. Mieli wspólnych znajomych, do których niestety wróciła. Przez jakiś czas pisała do mnie listy, o wszystkim szczegółowo opowiadała. Wiem, że miała problemy z prawem, zażywała narkotyki.

- Tak, to też mi mówiła – odparł z wielkim smutkiem, spuszczając wzrok. - Nawet kilka razy wyciągałem ją z poważnych tarapatów. - Ale co było później, co jeszcze ci mówiła?

- Ostatni list, jaki wysłała do domu dziecka był o tym, że w końcu jej życie nabrało tempa, że jest szczęśliwa i zdradziła, że kogoś poznała – uśmiechnęłam się lekko w stronę Zayna, co nie uszło jego uwadze. Miałam wrażenie, że właśnie czegoś takiego potrzebował. - Teraz wnioskuję, że chodziło o ciebie. Nic konkretnego więcej nie zdradziła, ostatni raz napisała jakoś w połowie września, później straciłyśmy kontakt.

- A kilka tygodni później mnie zostawiła – westchnął ciężko Malik, zakrywając twarz swoimi dłońmi. Widziałam, że był nieco rozczarowany, bowiem tak naprawdę nie zdradziłam mu niczego spektakularnego, czego by się nie spodziewał. - Wczoraj próbowałem coś z niej wyciągnąć, ale jak zwykle milczała. To potrafiła robić najlepiej.

W jego głosie dało się słyszeć ogromną złość oraz żal, jak żywił względem Kayli. Nie mogłam mieć do niego o to pretensji, bowiem poniekąd przyznawałam mu rację. Ucieczka od problemów od zawrze trzymała się blisko dziewczyny, nigdy nie potrafiła stanąć z kłopotami twarzą w twarz. Opuszczeniem Zayna zapewniła mu bezpieczeństwo, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości, jednak każdy zasługiwał na prawdę, a w szczególności Malik, który wiele wniósł do jej życia. Była mu to po prostu winna.

- A co ty masz wspólnego z tymi ludźmi, Ronnie? - zapytał znienacka, a moje serce momentalnie zaczęło uderzać w szybszym tempie. Właśnie tego typu pytania obawiałam się przez cały czas, gdyż nie byłam jeszcze do końca gotowa na to, by o wszystkim mu opowiedzieć. Nikomu nie ufałam na tyle, aby zdradzić historię, która zostawiła ogromny ślad przede wszystkim w mojej psychice.

- Obiecuję, że kiedyś ci o tym opowiem – powiedziałam szczerze, patrząc mu prosto w oczy. Wyglądał na zaciekawionego, ale jednocześnie zrozumiał, że nie był to najlepszy czas na wgłębianie się w szczegóły. - Nie mam siły, Zayn. Nie teraz.

Kiwnął jedynie głową, spoglądając na zegarek. Momentalnie podążyłam w jego ślady, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę spory czas spędziliśmy na rozmowie. Została jeszcze godzina do ceremonii w kościele. Im bardziej zbliżał się pogrzeb Hope, tym ciaśniej zaciskały się ciernie w okolicach mojego serca. Nie byłam na to przygotowana, choć stwarzałam dobre pozory. Nie wyglądałam najgorzej, nie miałam spuchniętych i zaczerwienionych oczu, właściwie zachowywałam się tak, jakby nastał kolejny dzień. Tymczasem gdzieś w głębi duszy toczyła się wojna, którą cierpienie zdecydowanie wygrywało.

Malik pospiesznie wstał z miejsca, pytając czy niczego mi nie potrzeba. Po wielu zapewnianiach zgodził się wrócić do siebie, przebrać w odpowiednie rzeczy i czekać na mnie pod kościołem. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością, zamykając za nim drzwi na klucz. Jeszcze przez dłuższą chwilę stałam przyklejona do nich plecami, starając się złapać równomierny oddech. Dosłownie na kilka sekund zakręciło mi się w głowie, jednak uznałam, że to z powodu głodu niż drobnej depresji, w którą powoli popadałam. Odczekałam chwilę, po czym udałam się z powrotem do kuchni, wyciągając z jednej z szafek wafla ryżowego, którego zauważyłam tam już jakiś czas wcześniej. Z trudem udało mi się wszystko przełknąć, nie odczuwałam z jedzenia żadnej przyjemności, zrobiłam to po prostu na siłę, by przypadkiem nie zemdleć podczas pogrzebu siostry. Następnie przeniosłam wzrok na wiszącą na szafie czarną, koronkową sukienkę, którą przyniosła mi Eileen. Nie miałam ochoty zakładać tego na siebie, jednak doskonale wiedziałam, że sytuacja wymagała właśnie takiego ubioru, dlatego z głośnym westchnieniem zaczęłam się przygotowywać.

Można powiedzieć, że spodziewałam się raczej skromnej uroczystości, z niewielką liczbą osób – miałam tutaj na myśli jedynie najbliższych – rodziców, mnie oraz rodzinę Zayna. Niestety moje oczekiwania bardzo szybko runęły w gruzach, a w kościele zaczęli gromadzić się ludzie, których widziałam po raz pierwszy w swoim życiu. Nie czułam się z tym najlepiej i odczuwałam ogromną potrzebę wykrzyczenia tego wszystkiego na głos, jednak obecność Malika powstrzymywała mnie przed popełnieniem głupstwa. Z każdym witałam się uprzejmie, z godnością przyjmowałam kondolencje, a kątem oka obserwowałam zachowanie Eileen, która z każdą chwilą zaskakiwała mnie jeszcze bardziej. Powinna ledwo trzymać się na nogach, rzucać się w rozpaczy w ramiona innych, szukać ukojenie w ciągłym rozmyślaniu, tymczasem sprawiała wrażenie kobiety, wyprawiającej wspaniałe przyjęcie. Nie znałam jej od dziś, wiedziałam, że była bardzo wrażliwą osobą, która nie wstydziła się łez przy innych, tym bardziej przy obcych ludziach. Nie mogłam więc zrozumieć, dlaczego zachowywała się w ten sposób. Wchodząc do środka świątyni, wyglądała jak największa tryumfatorka, czego nie mogłam już dłużej tolerować.

- Kim są ci wszyscy ludzie? - szepnęłam do niej dyskretnie, czyniąc dokładnie znak krzyża. Odwróciłam się w jej stronę, a na twarzy kobiety wciąż widniał ten sam uśmiech. - Nie znam ich i nie sądzę, by Hope miała z nimi coś wspólnego. Gdzie jest Conrad, nawiasem mówiąc?

- To moi znajomi, po prostu bądź miła, nic więcej – odezwała się szorstko, a chłód, jaki zawierały te słowa, momentalnie przedostał się na moje ciało. Po raz pierwszy pokazała się z zupełnie innej strony. Takiej Eileen nigdy nie znałam. - A co się tyczy Conrada... Z pewnością nie ma go tutaj i wątpię, żeby się pojawił. Poza tym, nie jest ojcem Hope.

- A ty nie jesteś jej matką – powiedziałam złośliwie, wymijając ją zwinnym ruchem. Zayn, który szedł przed nami kilka kroków, odwrócił się właśnie w tym momencie, zauważając jak do moich oczu usilnie cisnęły się łzy, które z trudem powstrzymywałam. Chciał coś powiedzieć, jakoś temu zaradzić, jednak jednym gestem dłoni zapewniłam go, że wszystko było w porządku i później wrócimy do tej rozmowy.

Usiadłam sama w pierwszej ławce po drugiej stronie, przez co oczy większości zgromadzonych od razu skupiły się na mojej osobie. Starałam się jednak o tym nie myśleć i skupić swoją całą uwagę na tym, co za chwilę miało się wydarzyć. Odtworzyłam w pamięci wszystkie chwile spędzone z Hope, od momentu pojawienia się tej małej, bezbronnej i wystraszonej dziewczynki w naszym domu aż do sytuacji w szpitalu, gdzie znajdowała się jeszcze niespełna tydzień temu. Poczułam gwałtowny ścisk w żołądku oraz silne pulsowanie w okolicach skroni, czego nie byłam w stanie powstrzymać. Musiałam sobie jakoś poradzić przez najbliższe parę godzin i głęboko wierzyłam, że dzięki obecności Malika i jego rodziny może stać się to możliwe.

Starałam się uważnie słuchać tego, jakimi słowami kapłan wyrażał się o Hope, jednak wlatywały mi one jednym uchem, a zaraz później wylatywały i nie miałam na to żadnego wpływu. Potrafiłam skupić się jedynie na parę minut, potem po prostu odpływałam, nie do końca zdając sobie sprawę, z tego co działo się wokoło. Dopiero kiedy poczułam otaczające mnie silne ramiona, podniosłam wzrok, spoglądając na Zayna, który przyglądał mi się uważnie. Zorientowałam się, że msza właśnie dobiegła końca, a kolejnym punktem docelowym był cmentarz, gdzie miała zostać pochowana jedyna osoba, dla której starałam się o lepsze życie.

Jako jedni z pierwszych doszliśmy w wyznaczone miejsce, czekając na resztę znajomych Eileen, która w ogóle nie zachowywała się tak, jakby była na pogrzebie. W najlepsze rozmawiała ze starymi przyjaciółkami, śmiała się i żartowała. Dzięki Bogu, robiły to w miarę dyskretnie, jednak byłam pewna, że jeszcze kilka osób zdążyło to również zauważyć. W tym momencie nie dbałam o jej opinię, jako matki Hope. Nigdy nią nie została, a gestem wyprawienia jej godnego pożegnania niczego nie mogła sobie załatwić. Zamierzałam jak najszybciej urwać z nią kontakt, bowiem tak naprawdę nie łączyły nas żadne więzy krwi. Zawiodła mnie na całej linii, kiedy nie potrafiła sprzeciwić się Conradowi, jednak nawet w takiej sytuacji nie potrafiła się zrehabilitować.

Rozejrzałam się dookoła. Zostało parę dobrych minut, zanim wszyscy zdążą się tutaj zebrać, by na zawsze pożegnać się z dziewczynką. Westchnęłam ciężko, spostrzegając w oddali po drugiej stronie biegnącego chłopaka w kręconych włosach. Moje serce momentalnie wybiło szybszy rytm, a dolne kończyły decydowały same za siebie, ciągnąć mnie w tamtą stronę. Dzieliło nas jeszcze kilkadziesiąt metrów, jednak zatrzymałam się, przymknęłam na chwilę oczy, by z powrotem je otworzyć. Harry stał w tym samym miejscu z kamienną twarzą, obserwując uważnie moje poczynania. Nie spodziewałam się go na pogrzebie, dlatego jeszcze bardziej wzruszyła mnie jego obecność. Nie musiał tutaj być, jednak najwyraźniej zrobił wszystko, by zdążyć na czas. Podbiegłam w stronę chłopaka, zatrzymując się przed nim tak, że miałam go na wyciągnięcie ręki. Spojrzałam prosto w jego przepiękne tęczówki, a w moich oczach od razu pojawiły się łzy. Nie mogłam dłużej udawać tego, że byłam silna. Nic nie wyglądało nawet w połowie tak, jak starałam się to pokazać przez ostatnie kilka godzin. Czułam, że moja psychika i jednocześnie organizm nie wytrzymają nic więcej. Chciałam po prostu przespać kolejne dnie i obudzić się bez żadnych uczuć, z zupełnie czystą kartą.

- Ronnie – szepnął Harry, łapiąc powoli oddech. Pod silnym podmuchem wiatru niektóre kosmyki jego włosów w mig zasłoniły oczy, jednak Styles szybko doprowadził je z powrotem do ładu. - Tylko nie płacz, proszę cię, nie płacz.

Zanim poczułam jak mocno mnie obejmuje, zobaczyłam w jego oczach ten sam strach na widok łez, który towarzyszył mu podczas naszej rozmowy w mieszkaniu Zayna. Nie rozumiałam, dlaczego tak panicznie bał się kobiecego płaczu i nie potrafił sobie z nim poradzić, jednak w obecnej chwili nawet to nie mogło zburzyć panującej między nami harmonii. Nieśmiało poprowadziłam swoje ręce tuż pod pachami bruneta, by później móc od tyłu chwycić się jego ramion. Na jednym z nich delikatnie oparłam policzek, przymykając powieki. Do moich nozdrzy w kilka sekund dotarł zapach zapewne najdroższych męskich perfum na świecie, ale wciąż nie mogłam nadziwić się tej intensywności i delikatności jednocześnie. Czułam, że w okamgnieniu stawałam się coraz bardziej słaba i nie chciałam nawet myśleć o tym, co czekało mnie po powrocie do miejsca, gdzie czekał na nas Zayn. Z drugiej zaś strony wolałam mieć już to wszystko za sobą, wrócić do domu, wziąć gorący prysznic, a następnie spędzić najbliższe kilkadziesiąt godzin w łóżka, z dala od wszystkich. Ze stresu i wciąż pulsującego bólu w skroniach, zrobiło mi się niedobrze i ledwo trzymałam się na nogach.

W tym samym momencie przed oczami błysnęło mi potwornie jasne światło, które sprawiło, że przez chwilę nie byłam w stanie normalnie spojrzeć przed siebie. Harry natychmiast się ode mnie odsunął, a z jego ust wydobyła się wiązanka przeróżnych przekleństw. Dopiero po chwili zorientowałam się, że otaczało nas trzech paparazzich, którzy nie przestawali robić zdjęć. Chłopak grzecznie nakazał mi powrót do Malika, a sam podszedł zdenerwowany do obcych mężczyzn, próbując cokolwiek im wytłumaczyć. Dla świętego spokoju posłuchałam jego prośby i niechętnie odwróciłam się, dostrzegając w oddali machającego mi kuzyna. Byłam pewna, że jutro cały Londyn będzie huczał od plotek, na które naprawdę nie miałam siły. Zupełnie nieświadomie sprowadziłam na Harry'ego kłopoty i gorączkowo zastanawiałam się, jak mogłabym to wszystko odkręcić. Przede wszystkim obawiałam się reakcji blondynki, z którą po raz pierwszy widziałam Stylesa. Nie trzeba było długo dochodzić do tego, że się spotykali, a co więcej – Harry wydawał się w jej towarzystwie na naprawdę zadowolonego. Skarciłam samą siebie w myślach za przypływ słabości, który miał przed chwilą miejsce i obiecałam sobie, że od tej pory będę starała się trzymać swoje emocje na wodzy tak, by już nikt więcej nie ucierpiał z tego powodu.

- Harry, przepraszam za tamten incydent – odezwałam się w końcu, kiedy dotarliśmy już pod bramę wejściową do wieżowca. - Nie wiedziałam, że się rozkleję i w dodatku, że oni tam będą.

- Nie przepraszaj, ja też tego nie wiedziałem – przyznał szczerze, spuszczając wzrok. Znów dało się wyczuć jego charakterystyczny smutek, który dość często się pojawiał. - Tak naprawdę zakłócili spokój podczas pogrzebu, spokojnie możemy pójść z tym do sądu.

- Nie jestem pewna, czy chciałabym zwalać na siebie kolejne zmartwienia – odparłam, chwytając klamkę od furtki. - Mam tylko nadzieję, że to nie wpłynie źle na twoją reputację i twoja dziewczyna nie będzie zła.

- Ach, tak, Vanessa – mruknął niezadowolony, błądząc wzrokiem po chodniku. - Wszystko jej wytłumaczę, nie martw się. Najważniejsze, żebyś odpoczywała. Odezwę się niedługo. Uważaj na siebie, Ronnie. Do zobaczenia.

Jak przystało na prawdziwego dżentelmena, poczekał aż zniknę za rogiem budynku i dopiero wtedy zaczął powoli się wycofywać. Nie wiedzieć czemu, odetchnęłam z ogromną ulgą, dziękując w duchu za to, że w bliżej nieokreślony sposób udało mi się przetrwać jak do tej pory najgorszy dzień mojego życia. Żadnych wcześniejszych wydarzeń nie mogłam porównać do śmierci Hope. Wszystko, co kiedyś uważałam za wielkie problemy, w obliczu tej tragedii tak jakby znacznie się skurczyły, niemal rozpływając się w powietrzu. Dostałam kolejny dowód na to, że owszem – zawsze mogło być gorzej.

Wyjęłam z niewielkiej kieszeni w sukience klucze od mieszkania, a kiedy podniosłam wzrok spostrzegłam siedzącą na wycieraczce Kaylę. Na mój widok od razu wstała, odsłaniając tym samym spuchnięte i zaczerwienione od łez oczy. Na jej twarzy zauważyłam kilka mocniejszych zadrapań, które dopiero co przestały krwawić. Nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć. Doskonale zdawałam sobie sprawę, skąd i od kogo wracała, ale tak naprawdę bałam się wpuścić ją do środka. Ludzie, z którymi się zadawała, słynęli ogromnie z manipulacji i podstępnych gierek, na które nabierała się każda naiwna dziewczyna myśląca, że kiedykolwiek uda jej się wyrwać z owego gangu. Musiałam brać pod uwagę wszystkie możliwości, nie mogłam wykluczać, że przyszła tylko po to, by mnie gdzieś zwabić lub po to, by tamci mieli do mnie łatwiejszy dostęp. Kayla z pewnością nigdy nie chciała mnie skrzywdzić, jednak wiedziałam, jak to było być całkowicie przypartą do muru, zastraszaną, bitą i poniżaną w najgorszy z możliwych sposobów. Z tak zasianą nienawiścią można było wykonać dosłownie każde polecenie.

- Veronica, potrzebuję pomocy – powiedziała łamiącym się głosem, a ja po raz pierwszy od długich miesięcy usłyszałam, jak ktoś zwracał się do mnie moim pełnym imieniem. Dziewczyna wyczuła jednak moją niepewność, dlatego szybko dodała: - Przyszłam sama, z własnej woli. Przysięgam. Po prostu musisz mi pomóc.

Nie powinna byłam tak szybko jej uwierzyć, lecz wystarczyło spojrzeć jedynie w oczy brunetki, by doszukać się w nich prawdy lub kłamstwa. Zawsze potrafiłam ją po tym rozszyfrować, dlatego tak rzadko zdarzało jej się okłamywanie mnie. Każda, nawet najbardziej bolesna prawda okazywała się lepsza niż ciągle życie w oszustwie. Przekręciłam klucz w drzwiach, wpuszczając dziewczynę do środka. Nie byłam przygotowana na to, co Kayla miała mi do powiedzenia. Nie chciałam, by ktokolwiek ponownie wciągał mnie w to bagno.  

*~*

OD AUTORKI: Pojawiam się z jednodniowym opóźnieniem, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Szczerze mówiąc, myślałam, że rozdział pojawi się dopiero w piątek, no ale jakoś tak wcześniej wyszło. Nie sprawdzałam błędów, więc mogą się jakieś pojawić, jutro to zrobię. Nastał ten intensywny czas w szkole, kiedy wszyscy coś chcą od biednych maturzystów. Niebawem kończę szkołę i jestem z tego powodu bardzo podekscytowana, ale póki co zabieram się za pracę. Termin kolejnego rozdziału w aktualnościach. Pozdrawiam Was gorąco!
ASK  | SZABLONIARNIA