Rozdział 3

Od kilku godzin siedziałam na szpitalnym korytarzu, czekając na nowe wieści od lekarzy. Moje przypuszczenia okazały się słuszne i Hope naprawdę wymagała specjalistycznej, a przede wszystkim stałej opieki. Nie mogłam narażać jej jeszcze bardziej, dlatego po wizycie doktora Jamesa od razu zadzwoniłam na pogotowie, które ku mojemu zdziwieniu zjawiło się bardzo szybko. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że od tego momentu wszystko w naszym życiu ulegnie zmianie, jednak nie chciałam się tym martwić już teraz. Najważniejsze było zdrowie Hope, co wcale nie oznaczało, że zrezygnowałam z walki o swoją przybraną siostrę. Nie zamierzałam odpuszczać i byłam gotowa poświęcić wszystko, byleby tylko dziewczynka wróciła z powrotem do mnie. Wiedziałam, że wszystko jeszcze bardziej się skomplikuje, kiedy o naszej sytuacji dowie się Opieka Społeczna, ale na razie postanowiłam oddalić od siebie te myśli.

Podniosłam się z miejsca, podążając w kierunku automatu z wodą, by choć trochę zwilżyć spierzchnięte usta. Nie potrafiłam na niczym się skupić, martwiąc się o życie Hope. Wyrzuty sumienia pojawiały się co chwilę i nie dawały o sobie zapomnieć. Mogłam zareagować znacznie wcześniej, jednak wszystko robiłam ze strachu przed utratą jedynej rodziny, jaka mi pozostała. Nie chciałam rozstawać się z siostrą, byłam bowiem pewna, że dam radę zapewnić jej odpowiednie bezpieczeństwo i opiekę, której z pewnością potrzebowała. Czułam, że zawiodłam i niestety już nic nie mogło tego zmienić, a czekanie stało się moją największą katorgą. Po raz pierwszy w swoim życiu chciałam, by czas zmienił swój rytm i płynął znacznie szybciej niż do tej pory.

Wróciłam na poprzednie miejsce, ostrożnie odchylając głowę do tyłu i opierając ją o ścianę. Zmęczenie dawało się we znaki, dlatego z ogromną przyjemnością zamknęłam powieki, pozwalając by towarzysząca temu ulga rozprzestrzeniła się po całym organizmie. W moich myślach od razu pojawiły się wspomnienia, które należały do jednych z najpiękniejszych i najweselszych, jakie zdołałam zachować w swojej pamięci. Dotyczyły mojego kilkumiesięcznego pobytu w domu dziecka, do którego trafiłam zaraz po śmierci mamy. Ojciec nie był w stanie się mną wtedy zajmować, całkowicie pochłonęła go praca, odnalazł szczęście i spokój w alkoholu, przez co coraz bardziej zaniedbywał swoje rodzicielskie obowiązki. Któregoś dnia po prostu obudziłam się w ciepłym i wygodnym łóżku, obok innych dzieci mniej więcej w moim wieku. Byłam raczej zamkniętą w sobie dziewczynką, która niechętnie dzieliła się swoimi przeżyciami z innymi, nie chciałam nawet szczerze rozmawiać z psychologiem czy opiekunką z ośrodka. Nigdy nie wyraziłam chęci na powrót do domu, gdyż tak naprawdę nie tego potrzebowałam. Rozumiałam, że mój tata musiał najpierw pogodzić się ze śmiercią kobiety, którą kochał, by później móc zająć się mną. Starałam się na niego nie czekać, jednak nie było to tak proste, jak mogło się wydawać. Często miewałam sny, w których rzucałam się ojcu na szyję, a ten zapewniał, że od tego momentu wszystko będzie z nami dobrze. Czekałam długie miesiące i lata, aż w końcu przestałam mieć jakąkolwiek nadzieję na to, że jeszcze kiedyś zobaczę swoją rodzinę. Dopiero kiedy w naszym życiu pojawiła się Eileen, wszystko zmieniło się na lepsze, a przynajmniej było tak na samym początku. Kobieta wzięła pod swoje skrzydła córkę swojego zmarłego męża – Hope, którą sprowadziła do naszego domu. Za namową nowej ukochanej ojca, wróciłam na stare miejsce szczęśliwa z posiadania młodszej siostry, o której zawsze marzyłam. Eileen nie potrafiła jednak odzwierciedlić takiego szczęścia, jakie dawała tacie jego pierwsza żona.

Poczułam na swoim ramieniu czyjąś dłoń i od razu się ocknęłam, zostawiając za sobą poprzednie myśli. Przetarłam zmęczone oczy, spoglądając przed siebie. Mężczyzna w średnim wieku ubrany w biały fartuch przyglądał mi się uważnie, posyłając w moją stronę lekki, prawie niewidoczny uśmiech. Wyprostowałam się, a na usta cisnęło mi się milion pytań, na które jak najprędzej chciałam znać odpowiedzi. Z twarzy lekarza nie potrafiłam niczego wyczytać, co denerwowało i martwiło mnie jeszcze bardziej.

- Jesteś prawnym opiekunem dziewczynki? - zapytał mężczyzna, delikatnie marszcząc brwi. Chwilę później usiadł tuż obok mnie, czekając na odpowiedź.

- Tak – powiedziałam bez zastanowienia, jednak dopiero po kilkunastu sekundach zdałam sobie sprawę, że skłamałam. Nie mogłam tego robić, by nie sprowadzić na nas jeszcze więcej kłopotów. - To znaczy nie. Ale od przeszło dwóch lat mamy tylko siebie.

- Rodzice umarli? Dlaczego nie trafiłyście do żadnego ośrodka? - zaczął zadawać mnóstwo pytań, na które niekoniecznie miałam ochotę odpowiadać, ale wiedziałam, że takim zachowaniem mogłam jedynie pogorszyć całą sytuację. Byłam świadoma, że któregoś dnia prawda będzie musiała wyjść na jaw.

- Uciekłyśmy z domu – odparłam szczerze, nie patrząc w stronę mężczyzny. Nie wiedzieć czemu, poczułam ogarniającą mnie ulgę po wypowiedzeniu tych słów, chociaż nie spodziewałam się właśnie takiej reakcji. - Nie mamy żadnego kontaktu z naszymi rodzicami. Panie doktorze, co dzieje się z Hope?

Po raz kolejny miałam wrażenie jak ciągły niepokój wciąż krąży gdzieś obok mnie i nie daje ani chwili wytchnienia. Nie chciałam, żeby moje przypuszczenia się potwierdziły, ale nie potrafiłam przestać o nich myśleć. Widziałam przecież w jakim stanie była dziewczynka i nie musiałam specjalnie okłamywać samej siebie tylko po to, by karmić się złudnymi nadziejami. Walczyła o życie, a ten fakt sprawiał, że ledwo trzymałam się na nogach. Oddałabym wszystko, byleby tylko znaleźć się na jej miejscu.

- Możliwe, że będzie potrzebny podpis pod zgodą na operację – wyjaśnił spokojnie, a po moim ciele przeszły nieprzyjemne ciarki. Wyglądało na to, że stan Hope był naprawdę bardzo poważny. - Nic nie jest jeszcze przesądzone, jednak nie możemy czekać zbyt długo. Potrzebujemy tutaj waszych rodziców, dlatego byłbym wdzięczny, gdybyś się z nimi skontaktowała.

Chciałam zaprzeczyć, jednak nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego słowa. Mężczyzna nie czekając na moją odpowiedź, podniósł się z miejsca, oddalając się w stronę gabinetu lekarskiego. Jego ostatnie słowa wciąż odbijały się gdzieś obok mnie, wywołując potężny ból głowy. Przyłożyłam swoje palce do skroni, masując je lekko, jednak na niewiele zdała się ta czynność. Jeszcze raz przeanalizowałam w myślach całą rozmowę z lekarzem, zastanawiając się nad najlepszym rozwiązaniem. Tak naprawdę w moich rękach po raz kolejny znalazło się życie Hope, ale tym razem nie zamierzałam nikogo zawieść. Pomimo tego, że odkąd uciekłyśmy z domu, nie miałam żadnego kontaktu ani z ojcem, ani z Eileen, musiałam jak najszybciej ich odnaleźć i byłam gotowa poruszyć niebo i ziemię, żeby tego dokonać.

Nie mogłam przewidzieć jaka będzie ich reakcja na mój widok i na odwrót, jednak w moich myślach znajdowała się teraz jedynie Hope i jej zdrowie, które zależało tylko ode mnie. Poczułam na swoich policzkach spływające łzy, które pojawiły się tak niespodziewanie. Przez bardzo długi czas broniłam się przed pokazywaniem swoich prawdziwych emocji, tłumiłam je w sobie sądząc, że nie robiłam nic złego. Tak naprawdę mój nastrój był bardzo mocno od tego uzależniony. Teraz wiedziałam, że ulga jaką przynosiło mi wyzbycie się tych wszystkich odczuć, sprawiało, że mogłam spokojniej i pewniej oddychać.

Zostawiając Hope w dobrych rękach, postanowiłam wrócić do mieszkania, by stamtąd skontaktować się z wujkiem Johnem. Pomimo tego, że nie utrzymywał już takich samych kontaktów z moją rodziną, byłam pewna, że wiedział o rodzicach znacznie więcej niż ja. Miałam tylko nadzieję, że prosząc go po raz kolejny o pomoc, nie będzie miał nic przeciwko i zrozumie to, w jakiej znalazłyśmy się sytuacji. Kierowałam się w stronę wyjściowych drzwi, kiedy zobaczyłam przed sobą Zayna i Harry'ego. Prawdę mówiąc nie spodziewałam się tutaj ich obecności, jednak domyślałam się, skąd mieli informacje na temat Hope. Opieka, którą chcieli mnie otoczyć i pomoc, jaką oferowali na każdym kroku, nieco mnie przerażały i sprawiały, że stawałam się jeszcze bardziej zamknięta w sobie. Nie lubiłam, gdy ktokolwiek wykazywał większe zainteresowanie moim życiem, do którego nikogo nie miałam zamiaru głębiej wprowadzać. Straciłam przez to wiele ważnych dla mnie osób, jednak nigdy nie żałowałam swojej decyzji. Przez odsunięcie ich w odpowiednim czasie przyczyniłam się do tego, że w obecnej chwili wiedli mniej lub bardziej szczęśliwe życie, ale mimo wszystko beż żadnego zagrożenia. Nie mogłam powiedzieć tego o sobie, ale już dawno przestałam zwracać uwagę na swoje dobro, które zdecydowanie zeszło na dalszy plan.

Nie obdarzyłam Harry'ego czy Zayna ani jednym spojrzeniem, starając się patrzeć tylko pod swoje nogi. Wiedziałam, że kiedy tylko moje oczy napotkałyby ich współczujący wzrok, mogłam rozsypać się na niezliczoną ilość drobnych kawałków, których nikt nie byłby w stanie ułożyć już w całość. Poza tym, nie chciałam odpowiadać na wszystkie ich pytania i tłumaczyć tego, czego najzwyczajniej w świecie nie potrafiłam. Kątek oka zauważyłam jak dwójka chłopaków zatrzymuje się kilka kroków przede mną, jednak udając, że nie zwróciłam na to uwagi, podążałam dalej.

- Ronnie? - usłyszałam tylko za sobą nawoływanie Malika, ale mimo to nie uległam. Przyspieszyłam kroku, czym prędzej zbiegając po schodach. Nie skierowałam się od razu w stronę mieszkania, obawiając się, że jeden z chłopaków mógł mnie śledzić. W szybkim tempie mijałam przypadkowych przechodniów, niekiedy niechcący lekko szturchając ich łokciami. Do moich uszu doszło kilka nieprzyjemnych i zgryźliwych uwag, jednak jedyne, co mogłam zrobić, to wypowiedzenie najprostszych słów „przepraszam”. Nie przywiązując do tego szczególnej uwagi, skręciłam w jedną z przecznic, która trochę okrężną drogą prowadziła do mieszkania.

Chwilę później moim oczom ukazała się budka telefoniczna, która wywołała niechciane zawroty głowy. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co to wszystko oznaczało, jednak starałam się nieco opóźnić tę sprawę, zastanawiając się nad zupełnie innym, o wiele lepszym pomysłem. Na moje nieszczęście, potrzeba zawiadomienia rodziców o chorobie Hope okazała się jedyną nadzieją. Nie mogłam pozwolić, by Hope stało się coś złego. Wzięłam głęboki wdech, jeszcze bardziej przyspieszając kroku. Mogłam zadzwonić tylko z telefonu, który znajdował się w domu, bowiem nie miałam przy sobie żadnych drobnych, które należało wrzucić, by wykonać połączenie na jednej z londyńskich ulic. Westchnęłam, uświadamiając sobie swoją sytuacją finansową, a zaraz po tym odrzuciłam wszystkie myśli, które dotyczyły tej kwestii. Nie lubiłam się nad sobą użalać i unikałam tego jak ognia. Z wielkim bólem, ale jednocześnie z godnością przyjmowałam każdego dnia to, co przygotował dla mnie los. Nie zawsze zgadzałam się z tym, co spotykałam na swojej drodze, ale mimo wszystko przez ostatnie lata nic nie zdołało wpoić mi nawyku narzekania, którego z pewnością oczekiwały inne osoby. Jak każda młoda dziewczyna miałam marzenia, o których zapominałam czasami na bardzo wiele tygodni. Nie było ani okazji, ani odpowiednich środków do ich zrealizowania, dlatego nie rozwodziłam się nad nimi. Odeszły na dalszy plan, jednak w dalszym ciągu tkwiły gdzieś na dnie mojego serca, czekając na odpowiedni dzień, w którym będę mogła je stamtąd wyciągnąć.

Przekręciłam klucz w zamku, dostając się do mieszkania. W pierwszej kolejności gorączkowo poszukiwałam wzrokiem telefonu, z którego mogłabym skorzystać. Weszłam do swojej sypialni, rozglądając się dookoła. Zauważyłam leżący aparat na nocnej szafce, po czym odetchnęłam z ulgą. Zdjęłam kurtkę i rozpięłam bluzę, bowiem poczułam jak po całym moim organizmie rozlewała się potężna fala gorąca. Odgarnęłam niesforne kosmyki z czoła, po czym usiadłam na łóżku. W całym mieszkaniu panowała idealna cisza, co pozwoliło mi usłyszeć nierównomierne i szybkie bicie własnego serca. Chwyciłam słuchawkę, wykręcając zapamiętany numer do gabinetu wujka Johna. Odebrał już po kilku sygnałach, ciesząc się z ponownego kontaktu. Od razu przeszłam do rzeczy, niemal błagając by pomógł o wszystkim powiadomić mi rodziców. Obiecał, że jeszcze tego samego wieczoru złoży im wizytę i razem przyjadą do szpitala. Poczułam napływające do oczu łzy wzruszenia, jednak nie pozwoliłam sobie na okazanie słabości. Musiałam być silna, chociażby tylko dla zasady. Podziękowałam Johnowi za pomoc, rozłączyłam się odstawiłam telefon na miejsce. Jeszcze przez chwilę analizowałam dokładnie to, co właśnie się wydarzyło, jednak nie widząc w tym żadnego głębszego sensu, odrzuciłam od siebie te myśli, kierując się w stronę kuchni po szklankę zimnej wody mineralnej.

Wychodząc z pomieszczenia, usłyszałam gwałtowne pukanie do drzwi. Niechętnie otworzyłam drzwi, w których chwilę później zobaczyłam bruneta w kręconych włosach. Uśmiechnął się blado, czekając na mój ruch. Westchnęłam ciężko, wpuszczając go do środka.

- Co tutaj robisz? - zapytałam, odwracając się do niego tyłem. Udałam się do kuchni, nalewając do dwóch szklanek wodę. Jedną z nich podałam towarzyszowi, który tylko przytaknął lekko głową na znak podziękowania. - Nie potrzebuję opieki.

Harry w dalszym ciągu milczał. Ponownie zanurzył usta w napoju, jakby chciał uniknąć odpowiedzi na wcześniej zadane mu pytanie. Zdecydowanie nie wyglądał na zadowolonego, ale dostrzegłam też, że nie był tak zwyczajnie smutny czy przygnębiony. Kryło się za tym coś zdecydowanie gorszego. Sprawiał wrażenie kompletnie rozbitego, a ja nie miałam odwagi, by zapytać o przyczynę takiego nastroju. Poza tym, nie chciałam się wtrącać. Nie wiedzieliśmy o sobie nic, więc dlaczego miałyby interesować mnie jego sprawy? Tym razem było w jego oczach coś, co ogromnie mnie niepokoiło i nie mogłam przejść obok tego obojętnie. Odchrząknęłam znacząco, nie spuszczając wzroku z chłopaka. Styles ostrożnie odłożył naczynie na kuchenny blat, przenosząc na mnie wzrok. Wyraźnie czułam jego smutek, jakby stopniowo przenosił go na moją osobę. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale dosłownie w jednej chwili ogarnął mnie ogromny niepokój i lekkie ukłucie w sercu. Miałam naprawdę złe przeczucia, a brunet wcale nie ułatwiał mi zadania. Przeniósł jedynie wzrok na moje zaciśnięte pięści, ale nie byłam w stanie w żaden sposób rozluźnić uścisku, by pokazać mu, że niczym się nie denerwowałam. Mogłam jednak przysiąc, że doskonale zinterpretował moje odczucia, bowiem zbliżył się do mnie o parę kroków, znów patrząc mi prosto w oczy.

- Nie wiem, jak mam przekazać ci tę wiadomość – zaczął niepewnie, a ja spojrzałam na niego pytająco. Sprawiał, że zniecierpliwienie rosło z każdą chwilą bardziej, a on celowo przedłużał wypowiedź, próbując dobrać starannie odpowiednie słowa. - Chodzi o Hope.

Harry z wielkim trudem wymówił jej imię, a na jego dźwięk zamarłam na dłuższą chwilę. W mojej głowie szalały myśli, zaczynając od tych najbardziej pozytywnych i kończąc na najgorszych scenariuszach. Wiedziałam, że Styles nie miał przekazać mi zwykłej błahostki, chodziło o coś znacznie więcej, jednak stopniowo paraliżujący mnie strach nie pozwolił na racjonalne myślenie.

- Co z nią? - zapytałam, czując jak ogromna gula ugrzęzła w moim gardle. W odpowiedzi otrzymałam jedynie ciszę, a zachowanie bruneta coraz bardziej wyprowadzało mnie z równowagi. Miałam ochotę rzucić się na niego z pięściami, choć tak naprawdę nie mogłam wykonać ani jednego ruchu. - Harry! - podniosłam w końcu głos, czując zbierające się w swoich oczach łzy. - Co z Hope?

- Przykro mi, Ronnie – wyszeptał smutno, obserwując uważnie moją reakcję. Nie musiał nic więcej mówić, w tych trzech słowach zawarte było pełne wyjaśnienie. W ciągu ułamka sekundy upuściłam szklankę, która rozbiła się na miliony drobnych kawałków, a chwilę później zsunęłam się plecami o meble, lądując na podłodze pełnej szkła.

Usłyszałam jak pękło mi serce.

Zupełnie nie wiedziałam, co działo się wokół mojej osoby. Od kilku godzin siedziałam w jednym miejscu i tej samej pozycji, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt na końcu pomieszczenia. Harry pozbierał pozostałości po szklance, próbując w międzyczasie nawiązać ze mną jakikolwiek kontakt, jednak nie dawałam za wygraną. Zamknęłam się w sobie i miałam wrażenie, że już nigdy nie będę w stanie zwolnić tej blokady. Chociaż przez cały czas zbierało mi się na płacz, nie uroniłam ani jednej łzy, ciągle pozostając w szoku. W dalszym ciągu miałam nadzieję, czekając tylko na odwrócenie całej tej sytuacji. Czas mijał, a w sprawie Hope nie zmieniało się zupełnie nic. W myślach ciągle odtwarzałam jej śmiech, uśmiech i radosne na każdym kroku oczy. Nie mogłam dopuścić do siebie tego jednego faktu. Nie wierzyłam, że odeszła.

Poczułam na swoich nadgarstkach stanowczy uścisk Harry'ego, który za wszelką cenę próbował przenieść mnie w inne miejsce. Z trudem podniosłam się z podłogi, a chłopak cały czas mnie asekurował, bowiem w każdej chwili mogłam zrobić coś niespodziewanego. Nie panowałam nad swoim zachowaniem, dlatego tak bardzo pragnęłam zostać sama. Nie potrafiłam jednak wydobyć z siebie żadnego słowa, więc o nic nie prosiłam zarówno bruneta jak i Zayna, który zjawił się niedawno, by wyrazić swoje współczucie. Na razie trzymał się z daleka, nie chcąc się narzucać, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Nie pogodziłam się jeszcze z tym, co się wydarzyło. Cały czas obawiałam się, że śmierć Hope na zawsze odmieni to, jaką osobą byłam.

- Proszę powiedz, co możemy dla ciebie zrobić? - Harry ostrożnie przeniósł mnie na kanapie, zadając czwarte z rzędu pytanie z nadzieją w głosie, że tym razem doczeka się jakiekolwiek odpowiedzi. Tępo wpatrywałam się w przestrzeń przed sobą, nie zwracając na niego uwagi. - Kogoś zawiadomić? Kogoś przyprowadzić? Ronnie, proszę odezwij się.

Pomimo zaistniałej sytuacji, uśmiechnęłam się w duchu, słysząc słowa bruneta. W pewnym sensie bawiła mnie jego dziecięca naiwność w to, że może gdzieś w świecie miałam rodzinę i przyjaciół, która właśnie w tym momencie z chęcią by się mną zajęła. Co prawda, nie znał najważniejszych szczegółów z mojego życia, jednak po dowiedzeniu się o dwuletniej tułaczce po Londynie można było wywnioskować, że nikt nigdy nie interesował się naszym położeniem. Cieszyłam się jednak, że chłopak w każdej sytuacji szukał pozytywnego aspektu, chociażby na siłę.

- Harry – wyszeptałam przestraszona jego imię, spoglądając mu w oczy. - To moja wina, rozumiesz? Wszystko zniszczyłam. Hope umarła przeze mnie.

Po wypowiedzeniu tych kilku słów, poczułam uwydatniającą się panikę, która zawładnęła całym moim ciałem. Zaczęłam płakać, z trudem łapiąc oddech. Ze złości i bezradności uderzałam Harry'ego o klatkę piersiową, powtarzając, że byłam odpowiedzialna za odejście siostry. Ku mojemu zdziwieniu brunet nie reagował i nie miał nic przeciwko nagłemu wybuchu histerii zupełnie tak, jakby wcześniej przygotował się na taką ewentualność. Cierpliwie czekał, aż pozbędę się wszystkich negatywnych emocji i nie odzywał się słowem, nie wiedząc, co robić dalej.

Obarczałam samą siebie za śmierć Hope i doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że mówiłam prawdę. Gdybym w odpowiednim czasie przerwała tułaczkę i zgłosiła naszą sytuację do Opieki Społecznej lub innej organizacji, wszystko potoczyłoby się znacznie inaczej. Mogłam również szybciej zareagować na zły stan dziewczynki i od razu zabrać ją do szpitala. A tak naprawdę nigdy nie powinnam była zabierać ją z rodzinnego domu i narażać na ogrom niebezpieczeństwa. Z drugiej jednak strony, nie mogłam przecież pozwolić, by w domu traktowano nas w taki sposób, nie potrafiłam patrzeć na jej krzywdę z boku, dlatego uciekłyśmy z nadzieją, że wkrótce odnajdziemy szczęście i zaczniemy nowe, lepsze życie. Poczucie winy nie dawało mi spokoju, sprawiając utratę zdrowych zmysłów. Świadomość, że mogłam wszystkiemu zapobiec, odbierała mi wiarę w to, że kiedykolwiek byłam dobrym człowiekiem.

Przestałam się szarpać i okładać bruneta pięściami, swobodniej oddychałam, a płacz przeobraził się w cichy szloch. Znacznie osłabłam, co nie uszło uwadze chłopaka, który opuszkami palców podniósł delikatnie mój podbródek, zmuszając jednocześnie do spojrzenia mu w oczy.

- Nie możesz obwiniać się za coś, co nie stało się z twojej winy – wyjaśnił powoli, kładąc swoją dłoń z powrotem na kolana. - Hope jest teraz o wiele bardziej szczęśliwa, zaufaj mi.

Przytaknęłam jedynie głową, próbując uwierzyć w słowa Harry'ego. Znałam siebie lepiej niż ktokolwiek inny, dlatego doskonale wiedziałam, że musiało minąć sporo czasu, bym mogła sobie wszystko poukładać i zacząć myśleć o nowym życiu. Pomimo tego, że nie łączyły mnie z Hope żadne więzy krwi, traktowałam ją jak rodzoną siostrę, której nigdy nie miałam. Stała się dla mnie najważniejszą osobą na świecie, którą pragnęłam jedynie chronić przed złem, w które sama się wpakowałam. Jedno potknięcie kosztowało zbyt wiele.

Podniosłam się gwałtownie z miejsca, lekko chwiejąc się z osłabienia. Przetarłam zmęczone i przede wszystkim zapłakane oczy, które mimowolnie same się zamykały. Bardzo powolnym krokiem udałam się w stronę swojej sypialni, by choć na krótki moment oddać się w objęcia Morfeusza. Chciałam po prostu zagłuszyć czymś wszelkie natarczywe myśli, a sen zawsze przynosił mi ukojenie. W korytarzu minęłam Malika, trzymającego w jednej ręce telefon komórkowy. Spojrzał na mnie z ogromnym współczuciem, na co uniosłam swoje kąciki ust lekko do góry. Zależało mi na tym, by wiedział o mojej wdzięczności. Doceniałam to, że był tutaj ze mną w tej chwili po tych wszystkich przykrych słowach, jakie skierowałam w jego stronę.

Zamknęłam drzwi do pokoju, kładąc się następnie na łóżku. Przytuliłam policzek do poduszki, czując znów zbierające się w moich oczach łzy. Po raz ostatni pozwoliłam im spłynąć, obiecując sobie, że po przebudzeniu nie będzie miejsca na smutek i rozpacz.

*~*

OD AUTORKI: Udało mi się dokończyć w końcu ten rozdział, mam nadzieję, że nie jest taki zły. Postanowiłam zmienić główną bohaterkę z wielu powodów, ale liczę na to, że szybko przywykniecie do nowej twarzy - zwiastun z jej udziałem jest już gotowy. Kolejny rozdział pojawi się, kiedy tylko znajdę czas na pisanie. Więcej informacji wkrótce w Aktualnościach. Trudno w to uwierzyć, ale zostało mi 8 tygodni do matury, to straszne. W każdym razie, postaram się dodać coś na początku marca. Gorąco Was pozdrawiam, do napisania!