Rozdział 2

Usłyszałam huk tłuczonego szkła i natychmiast podniosłam się z miejsca. W międzyczasie spojrzałam na zegarek, który wskazywał piętnaście minut po dziesiątej. Skarciłam samą siebie w myślach za tak długi sen, martwiąc się, że Hope krzątała się po mieszkaniu i przypadkiem coś upuściła. Bałam się, że mogła zrobić sobie krzywdę. Nacisnęłam delikatnie na klamkę od drzwi, za którymi pojawił się ten sam wczorajszy bałagan. Westchnęłam, przygotowując się już teraz na całodniowe sprzątanie. Instynktownie w pierwszej kolejności udałam się do pokoju obok, gdzie powinna znajdować się dziewczyna. Starając się zachowywać jak najciszej, weszłam do środka, zamykając za sobą drzwi. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, Hope leżała spokojnie w swoim łóżku, uśmiechając się lekko przez sen. Dotknęłam delikatnie jej czoła, które wskazywało na wysoką gorączkę. W moich oczach mimowolnie pojawiły się łzy, jednak nie pozwoliłam spłynąć im po policzkach. Nie lubiłam okazywać słabości. Sprawiałam wrażenie silnej, walecznej osoby, ale w rzeczywistości było inaczej. Codziennie zakładałam na swoją twarz odpowiednią maskę tylko po to, by nikt nie mógł mnie zranić. Chciałam pokazać całemu światu, że pomimo tego w jakiej znalazłam się sytuacji, potrafiłam wziąć ten ciężar na swoje barki i podążać dalej z podniesionym czołem.

Czułam jednak, że od wczoraj krążył gdzieś w pobliżu mnie niepokój, który niósł za sobą słabość, jakiej powoli się poddawałam. Widziałam ją, kiedy tylko spoglądałam na drobną sylwetkę Hope. Przeczuwałam, że niedługo stanie się coś naprawdę złego, a tego instynktu nie mogłam ignorować. Przewidywanie takich rzeczy nie wiedzieć czemu stało się moją mocną stroną. Pomimo wielu prób i wysiłków nie potrafiłam potrafiłam wydrzeć z siebie tej umiejętności. W moich myślach zaczęły pojawiać się przeróżne pomysły, zaczynając od powrotu do domu, przez zaciągnięcie kolejnej pożyczki u tych ludzi, a kończąc na pozostawieniu Hope pod opieką obcej osoby i udanie się do pracy. W tej chwili każda z wymienionych opcji wydawała mi się słuszna, ale jednocześnie każda niosła za sobą nieuniknione konsekwencje, których najbardziej pragnęłam uniknąć. Zdałam sobie jednak sprawę, że niczego nie mogłam rozwiązać bezproblemowo. Wszystko było zbyt skomplikowane.

Na koniec podciągnęłam do góry kołdrę, dokładnie przykrywając moją przybraną siostrę. Bezszelestnie wyszłam z pokoju, kierując się w stronę kuchni. Miałam ogromną nadzieję, że w lodówce znajdę coś niewielkiego do przekąszenia. Ciągłe funkcjonowanie przeważnie tylko na kilku kromkach chleba nie sprawiało, że głód znikał na długi okres cały. Wręcz przeciwnie, pojawiał się coraz częściej i odnosiłam wrażenie, że z jeszcze większą intensywnością. Nie miałam prawa narzekać, powinnam cieszyć się z tego, że w ogóle dane było mi zdobycie jakiegokolwiek pożywienia. Westchnęłam ciężko, kiedy mimowolnie przywołałam wspomnienia z przeciągu dwóch lat, w których musiałam walczyć zarówno o swoje jak i życie Hope. Można powiedzieć, że dzięki naszej dość tragicznej sytuacji nauczyłam się znaczenia słowa „odpowiedzialność”. Zawsze wydawało mi się, że wszyscy niepotrzebnie robili wokół tego szum, a moi biologiczni rodzice do znudzenia powtarzali, że któregoś dnia samodzielnie będę podejmowała decyzje, za które należało wziąć właśnie pełną odpowiedzialność. Kiedy już znalazłam się na takim etapie życia, odtworzyłam w pamięci tamte słowa, tym razem doskonale rozumiejąc ich sens.

Po krótkiej chwili wreszcie znalazłam się w miejscu, do którego pierwotnie zmierzałam. Ku mojemu zdziwieniu w pomieszczeniu zobaczyłam chłopaka, który zajął się sprzątaniem mieszkania i musiałam przyznać, że ta praca szła mu całkiem dobrze. Mimo wszystko poczułam budzący się we mnie niepokój, w końcu miałam do czynienia z zupełnie obcą mi osobą. Czekałam na moment, w którym towarzysz pochłonięty wykonywaniem czynności w końcu mnie zauważy, a kiedy już tak się stało, odłożył wszystkie rzeczy na blat stołu, prostując się. Od razu rozpoznałam jego twarz – był to przyjaciel Zayna z zespołu, ten sam chłopak, który w nocy zmierzył mnie wzrokiem, wychodząc z jakąś blondynką, której nie znałam. Tym razem zostałam obdarowana pogodnym, choć nieco zmęczonym spojrzeniem, co prawdę mówiąc, wyprowadziło mnie trochę z równowagi. Zauważyłam, że ów nieznajomy należał do bardzo niezdecydowanych osób z bardzo zmiennym nastrojem humoru. Pierwszy raz o mały włos nie zabiłby mnie tym wpatrywaniem się, a dosłownie kilka godzin później zachowywał się tak, jakby zupełnie mnie nie pamiętał. Nie mogłam do końca odrzucać tej myśli, bowiem właśnie tak mogło być. Niczym nie wyróżniałam się z tłumu, więc dlaczego ktoś taki jak on miałby mnie zapamiętać? Zresztą, był sławny, uwielbiany na całym świecie, więc z pewnością szukał dziewczyny zupełnie innego pokroju niż ja.

Szybko odrzuciłam od siebie poprzednie myśli, zdając sobie sprawę, czego tak naprawdę one dotyczyły. Dlaczego w ogóle interesował mnie stosunek kogoś, kogo siłą rzeczy jeszcze nie znałam? Na dobrą sprawę nie spieszyło mi się, by robić w tym kierunku jakikolwiek krok.

- Jestem Harry Styles – odezwał się pierwszy, podając mi swoją dłoń. Delikatnie ją uścisnęłam, obserwując dokładnie chłopaka. - Przepraszam za najście, po prostu uznałem, że należałoby posprzątać po wczorajszej zabawie. Myślałem, że uda mi się to zrobić, zanim wstaniesz, ale narobiłem hałasu z tym szkłem. Przepraszam.

Brunet puścił oczko w moją stronę, uśmiechając się przy tym dosyć nieśmiało. Zdziwiło mnie jego zachowanie, zważając na fakt, że przecież codziennie miał styczność z różnymi ludźmi, fanki zaczepiały go na ulicy, prosząc o autografy, zdjęcia czy nawet o chwilę rozmowy. Z tego względu wydawało mi się zatem, że powinien być przyzwyczajony do osób, o których zupełnie niczego nie wiedział, ale pokazał się z całkiem innej strony, co zrobiło na mnie niemałe wrażenie. Gdybym oceniała ludzi jedynie po pozorach, już na wstępie skreśliłabym Harry'ego, bowiem w moim odczuciu wyglądał na kogoś bardzo pewnego siebie i nie zważającego na innych. Poza tym, nasza sytuacja z minionej nocy również się do tego zaliczała. Na szczęście liczyło się dla mnie to, jaki ktoś naprawdę był, a nie co mówił o nim wygląd.

- Jestem Veronica, ale mów mi po prostu Ronnie – powiedziałam, uświadamiając sobie, że brunet cały czas czekał na moją reakcję, a ja najzwyczajniej w świecie wszystko rozważałam w myślach, zapominając o Bożym świecie. - Jak się tutaj dostałeś? Zayn mówił wczoraj, że przyjdzie jakaś kobieta, chyba Anne.

- Tak, ale zadzwoniła do mnie dzisiaj rano, że jest chora – wytłumaczył spokojnie, opierając się jedną ręką o wsunięte nieco pod stół krzesło. - Malik dał mi klucze do tego mieszkania, ale jeżeli chcesz oddam ci je, w końcu teraz to ty tutaj mieszkasz.

Położył je na na blacie w kuchni, zanosząc jednocześnie pozostałe naczynia i wkładając je do zmywarki. Zanosiło się na to, że naprawdę miał zamiar zostać tutaj dopóki, dopóty całe mieszkanie nie będzie lśniło. Szczerze mówiąc, jego zaangażowanie w tę sprawę również bardzo mnie zdziwiło, ale postanowiłam nie wgłębiać się w żadne szczegóły. Nie mogłam na siłę doszukiwać się w nim czegoś, co pokazałoby jego negatywny stosunek do mnie. Przez minione kilka minut, przebywając z chłopakiem w tym pomieszczeniu sam na sam, nic takiego nie odczułam. Po raz kolejny musiałam przyznać, że pomyliłam się w stosunku do Harry'ego, ale w żadnym razie nie zamierzałam dzielić się z nim moimi spostrzeżeniami. Byłam pewna, że jak najszybciej chciał uporać się z tym bałaganem i móc zająć się własnym, o dużo ciekawszym życiem. Nie pytając go o zgodę, ruszyłam pospiesznie, by pomóc mu w sprzątaniu.

- Najlepiej oddaj te klucze Zaynowi – powiedziałam w międzyczasie, nie zerkając na niego ani razu. - To jego mieszkanie, a swój komplet już dostałam.

Harry jedynie przytaknął na znak zrozumienia, a ja cieszyłam się, że nie podjął już żadnego innego tematu do rozmowy. Nie chciałam wdawać się z nim w dyskusję, miałam nadzieję, że z każdą chwilą ten ogromny bałagan będzie się zmniejszał, aż w końcu Styles powróci do swoich spraw. W jego towarzystwie czułam się bardzo niezręcznie i nieswojo, jednak starałam się tego po sobie nie okazywać. Nie zamierzałam go w ten sposób urazić, ponieważ nie miałam w tym konkretnego celu. Ten chłopak tak naprawdę nic mi nie zrobił, niczym się nie naraził, jedynie obdarzył mnie nienaturalnym spojrzeniem, które swoją drogą mogłam źle zinterpretować. Wiedziałam przecież, że był pod wpływem alkoholu, zapewne wściekał się także na Zayna o to, że sprowadził mnie do mieszkania, co jednocześnie wiązało się z zakończeniem lub przeniesieniem zabawy w inne miejsce. Nie miałam prawa oskarżać go o to, w jaki sposób przypatrywał się dziewczynie, która przyczyniła się do tego wszystkiego.

Zajęłam się brudnymi naczyniami, które nie zmieściły się już do zmywarki. Umyłam je i ostrożnie poukładałam na suszarce. Natomiast Harry pozbierał wszystkie rozrzucone papierki czy resztki z jedzenia, wrzucając wszystko do kubła na śmieci. W takim tempie mieszkanie wyglądało już prawie normalnie, zostało jeszcze dosłownie kilka drobiazgów. Miałam zwrócić na nie uwagę, kiedy usłyszałam dochodzące z pokoju Hope ciche nawoływanie mojego imienia. Natychmiast wszystko zostawiłam, podążając w jej stronę.

Weszłam do środka, zauważając siedzącą dziewczynkę na łóżku, która przeraźliwie płakała. Jak najszybciej do niej podbiegłam, jednak nim zdążyłam przytulić ją do siebie, Hope dostała ogromnego ataku kaszlu, odnosiłam wrażenie, że niemal się dusiła. Spanikowałam i zupełnie nie wiedziałam, co robić. Odczekałam chwilę, czując cisnące się do oczu łzy, którym jak zwykle nie pozwoliłam spłynąć po moich policzkach. Hope uspokoiła się, biorąc głęboki wdech. Z powrotem ułożyłam ją na łóżku, przykrywając kołdrą i kocem, który leżał gdzieś z boku, bowiem dziewczynka zaczęła mieć dreszcze. Wiedziałam, że działo się coś naprawdę poważnego. Odruchowo odwróciłam się za siebie, nie chcąc, by siostra oglądała mnie w tak kiepskim stanie, a tuż po chwili w progu drzwi pojawił się Harry, który przyglądał się nam z niepokojem. Niczego nie chciałam mu wyjaśniać, tak naprawdę zastanawiałam się, co jeszcze tutaj robił. Nie mogłam wciągać go do mojego świata, do którego z pewnością nigdy nie będzie należał i nigdy nie będzie w stanie zrozumieć sytuacji, w której znalazłam się razem z Hope. Dlatego wolałam, żeby jak najszybciej opuścił mieszkanie, jednak mimo wszystko nie potrafiłam go stąd wyrzucić.

Chłopak po dłuższej chwili zastanowienia wszedł do środka, rzucając w moją stronę współczujące spojrzenie, z którym tak wiele razy spotykałam się na ulicy. Ludzie, którzy nie mogli lub nie chcieli ofiarować mi nic więcej, dawali mi jedynie świadomość, iż było im po prostu przykro z mojego powodu. Nigdy tego nie lubiłam, bowiem nie chciałam, by ktokolwiek się nad nami litował. Nie tego potrzebowałyśmy. Harry podszedł do Hope, siadając okrakiem na jej łóżku. Dotknął najpierw jej czoła, a następnie obu policzków tak, jak poprzedniego dnia zrobił to Zayn. Dziewczynka patrzyła na niego z przerażeniem, ciągle się trzęsąc. Natychmiast znalazłam się po drugiej stronie, chwytając jej drobną dłoń i mocno ją ściskając. Posłałam w jej stronę pokrzepiający uśmiech, jednak wiedziałam, że na niewiele się to zdało. Sytuacja była zbyt poważna. Cały czas czułam na sobie wzrok chłopaka, a kiedy już odważyłam się spojrzeć w jego oczy, szeptem poprosił, byśmy porozmawiali na zewnątrz. Niechętnie zostawiłam Hope, kierując się w stronę największego w tym mieszkaniu pomieszczenia, zajmując miejsce na kanapie. Ku mojemu zdziwieniu Harry usiadł obok, od razu przenosząc na mnie swój wzrok.

- Ona musi jechać do szpitala – powiedział stanowczym głosem, a mnie serce podeszło prawie do gardła. Na moment zamarłam. - Jest cała rozpalona, na pewno ma wysoką gorączkę, której sama nie zbijesz. Poza tym, ma niepokojące dreszcze, które coraz bardziej się nasilają. Dzwonię po pogotowie.

Chciałam krzyczeć, jednak nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego odgłosu. Słowa Harry'ego uderzyły we mnie tak bardzo, że przez chwilę nie wiedziałam, co tak naprawdę się działo. Brunet sięgał właśnie po swój telefon komórkowy, jednak nie mogłam pozwolić, by zabrali Hope do szpitala, a potem umieścili ją w domu dziecka. Nie mogłam stracić także siostry.

- Proszę, nie rób tego – stanęłam przed nim, wpatrując się prosto w jego czarujące, niebiesko-zielone tęczówki, w których głębi można było śmiało utonąć. - Proszę.

- Ronnie, ona potrzebuje pomocy! - krzyknął Harry, całkowicie wyprowadzony z równowagi. Przestraszyłam się, kiedy podniósł głos, jednak nie mogłam zwracać na to największej uwagi. - Nie znam się na tym, ale myślę, że jest bardzo źle.

Wiedziałam, że miał rację, ale mimo to nie pozwoliłam, by zadzwonił na pogotowie. Poprosiłam, żeby najpierw mnie wysłuchał. Nie zamierzałam opowiadać mu całej historii naszego życia, wiele faktów musiałam ominąć dla jego własnego bezpieczeństwa. Najważniejsza była część, w której wyjaśniałam naszą obecną sytuację, powód, dla którego znalazłyśmy się w tym mieszkaniu, prawdopodobną przyczynę choroby Hope, ale przede wszystkim strach przed odebraniem mojej jedynej rodziny. Zwróciłam uwagę na Opiekę Społeczną, następnie na dom dziecka i na stratę dziewczynki, do której nie mogłam dopuścić. Wiedziałam, że jej stan był niemalże tragiczny, jednak musiałam znaleźć inne środki pomocy. Harry nie przerywał mi ani razu, z uwagą słuchał tego, co miałam mu do powiedzenia. Zdawałam sobie sprawę, że zawierzyłam temu człowiekowi zbyt wiele – od niego zależała nasza przyszłość.

Brunet lekko się do mnie uśmiechnął, wystukując na swoim telefonie nieznany mi numer. Miałam nadzieję, że znalazł inne, lepsze rozwiązanie tej beznadziejnej sytuacji, w którą nieświadomie go wplątałam. Podszedł do okna, otwierając drzwi balkonowe, po czym wyszedł na zewnątrz. Na mojej skórze od razu pojawiły się ciarki, a ja momentalnie poczułam przeszywający mnie chłód. Wróciłam do swojej sypialni, zabierając jedyną kurtkę i zarzuciłam ją na siebie. Nie pomogło tak bardzo, jakbym tego chciała, dlatego postanowiłam zaparzyć herbatę. Tak naprawdę nie potrafiłam usiedzieć w jednym miejscu, kiedy Harry załatwiał coś za moimi plecami. Nie wiedziałam, czego mogłam się po nim spodziewać, sprawiał wrażenie dobrego, uczciwego chłopaka, jednak wielokrotnie zawiodłam się już na takich ludziach. Nauczyłam się dystansu, którym obdarzałam każdą nowo poznaną osobę. Ustanowiłam zasady, do których zawsze się stosowałam i nigdy nie złamałam danego sobie słowa. Nie rozumiałam, dlaczego w tym wypadku było inaczej i po prostu naiwnie zaufałam komuś, kto nie miał pojęcia, co kiedykolwiek zdarzyło się w moim życiu. Poniekąd wprowadziłam Harry'ego w swój świat, pozwalając mu na tę pomoc. Nie chciałam, by musiało się to jeszcze powtórzyć. Nikogo nie zamierzałam obarczać tym, przed czym tak naprawdę uciekałam. Uważałam to za zbyt osobistą sprawę, by dzielić się nią z przypadkowymi ludźmi, od których na odległość uderzało zaufanie. W ciągu ostatnich kilku lat nauczyłam się, że to właśnie ono było najbardziej zdradliwe. Nic nie bolało tak bardzo, jak źle wykorzystane szanse.

Na dźwięk gotującej się wody w czajniku, Harry wszedł z powrotem, zamykając za sobą balkon. Najwyraźniej zauważył, że spowodował szybką utratę ciepła w moim organizmie, bowiem chwilę później rzucił w moją stronę krótkie i ciche „przepraszam”, po czym usiadł z powrotem na sofie. Zostawiłam poprzednią czynność, opierając się o kuchenny blat i dokładnie obserwowałam każdy, nawet najmniejszy ruch ciała chłopaka. Nie potrafiłam niczego wyczytać z jego twarzy, przez co jeszcze bardziej stanowił dla mnie zagadkę. Zawsze starałam się widzieć w ludziach coś, czego inni nie dostrzegali. Harry z pewnością posiadał cechy, którymi niekoniecznie chciał dzielić się z mediami, a co za tym szło – z całym światem. Musiałam przyznać, że było mi trochę szkoda tego, że nie będziemy mogli pogłębić w jakiś sposób naszej znajomości. Mimo wszystko nie zamierzałam zmieniać swojego zdania, podjęłam decyzję już bardzo dawno temu.

- Mój znajomy lekarz, przyjaciel rodziny obiecał, że zerknie na...

- Hope – wtrąciłam od razu, niecierpliwie wyczekując dalszych wyjaśnień. Chłopak popatrzył na mnie z wdzięcznością, której jeszcze nigdy nie widziałam w niczyich oczach. Trzeba przyznać, że nie miałam raczej szczęścia do przebywania w zbyt dobrym towarzystwie i może właśnie to stanowiło największy problem. Wiedziałam, że środowisko bardzo mnie zniszczyło i chociaż pomimo moich szczerych chęci, nie mogłam pozbyć się tego okresu z mojego życia.

- Kończy pracę w szpitalu za dwadzieścia minut i od razu tutaj przyjedzie – kontynuował, jednak widziałam, że coś jeszcze wyraźnie go niepokoiło. Wziął głęboki wdech, spuszczając wzrok. - Nie wykluczył, że będzie potrzebna hospitalizacja. Również ocenił jej stan na bardzo poważny.

Jego słowa sprawiły, że zaczęłam jeszcze bardziej martwić się o Hope. W przeciągu ostatnich dwóch lat nigdy nie zetknęłyśmy się z czymś podobnym. Owszem, musiałyśmy uporać się z kilkoma przeziębieniami i nieprzyjemnymi chorobami, jednak zawsze wychodziłyśmy z tego cało. Wierzyłam z całego serca, że przez to stajemy się silniejsze, odporniejsze, jednak po raz kolejny się myliłam. Zabranie ze sobą Hope nie przyniosło niczego dobrego, naraziłam ją na ogromne niebezpieczeństwo i utratę zdrowia i dopiero teraz, kiedy było z nią znacznie gorzej niż zazwyczaj, zrozumiałam, że popełniłam ogromny błąd, za który będę musiała zapłacić najwyższą cenę. Jeśli zabranie dziewczynki do szpitala miało uratować jej życie, nie mogłam protestować. Z rozłąką byłam w stanie sobie poradzić, ze śmiercią już nie.

- A więc Zayn po raz kolejny okazał swoje dobre serce, przyjmując pod swój dach dwie sieroty – powiedział nagle Harry, co odciągnęło mnie od wszystkich myśli. Wiedziałam, że jego życzliwość nie mogła trwać wiecznie. - Nie zrozum mnie źle, już raz miał przez to złamane serce, więc nie pojmuję, dlaczego wciąż kusi los.

- Po pierwsze, nie jesteśmy sierotami. Uciekłyśmy z domu – odpowiedziałam mu niegrzecznie, jednak nie zamierzałam się teraz tym przejmować, a tym bardziej zmieniać tonu swojego głosu. - A po drugie, możesz być pewien, że przeze mnie Zayn nie będzie miał złamanego serca.

Uśmiechnęłam się do niego złośliwie, co nie uszło jego uwadze. Na usta wyraźnie cisnęły mu się kolejne męczące mnie pytania, jednak w tej chwili rozległ się dźwięk jego telefonu, który choć na chwilę uratował mnie z opresji. Harry spojrzał przelotnie na wyświetlacz, po czym wyciszył głos, chowając komórkę do kieszeni. Westchnęłam ciężko, zdając sobie sprawę, że Styles nie zamierzał tak łatwo odpuszczać. Byłam pewna, że koniecznie chciał znać odpowiedzi na wszystkie nurtujące go pytania. Nie chciałam opowiadać mu o stosunkach z Malikiem ani tym bardziej o tym, dlaczego zaoferował mi swoją pomoc. Nie miałam siły, by przechodzić przez to ponownie.

- Każda tak mówi, dopiero później wychodzi na jaw jej prawdziwe oblicze – odparł poważnym tonem, a ja z początku nie rozumiałam, do czego zmierzał. - Tak naprawdę zawsze chodzi o pieniądze. Zayn został wykorzystany, ale jak widać niczego się nie nauczył od tamtego czasu.

- Posłuchaj mnie... Harry – ze złością wycedziłam jego imię przez zęby, czując jak do oczu napływają mi łzy. Nie lubiłam, kiedy ktoś mówił w imieniu wszystkich. - Malik jest moim kuzynem, więc naprawdę nie musisz martwić się, że go w sobie rozkocham. Gdybym wiedziała, że spotkam go w tamtym sklepie przy kradzieży tego cholernego chleba, a ten będzie chciał mi pomóc, udałabym się w inne miejsce, wierz mi – wydusiłam z siebie, praktycznie nie robiąc żadnej przerwy, przez co musiałam nabrać powietrza, by kontynuować. Po minie Harry'ego widziałam, że był ogromnie zdziwiony moimi słowami. - Prawdopodobnie gdyby Zayn nie zaproponował nam sprowadzenia się tutaj, Hope byłaby już po drugiej stronie. Nie interesują mnie wasze pieniądze. Nie każda gorzej wyglądająca dziewczyna z ulicy marzy tylko o tym, by zdobyć kogoś sławnego i wycisnąć z niego ostatnie grosze. Nic o mnie nie wiesz, Harry, a obrażaniem niczego nie wskórasz.

Kiedy skończyłam, podniosłam się z miejsca, zaparzając sobie w końcu herbatę, o której zapomniałam na dłuższą chwilę. Tak bardzo chciałam, żeby brunet zostawił mnie już samą. Miałam ochotę wypuścić z siebie emocje, które już od jakiegoś czasu kłębiły się wewnątrz mnie, szukając jakiejkolwiek drogi, by ze mnie wypłynąć. Stanowczo i skutecznie starałam się do tego nie dopuścić, by nie okazywać chłopakowi swojej słabości. Odnosiłam jednak wrażenie, że Harry już dawno zdołał mnie rozszyfrować.

- To nie tak miało zabrzmieć. Przepraszam, niczego nie wiedziałem – usłyszałam jego głos, który w jakiś magiczny sposób działał na mnie bardzo kojąco. Przelotnie na niego spojrzałam, kiwając jedynie głową na znak tego, że cały czas go słuchałam. Po chwili wyjął swój telefon, głośno wzdychając. - Muszę już iść. Zadzwoń do mnie po wizycie lekarza, chcę wszystko wiedzieć.

Zabrał leżący obok niego ciepły, ciemno szary sweter, który chwilę później narzucił na swoje dobrze zbudowane ciało. Odetchnęłam z ulgą, kiedy kierował się w stronę wyjścia. Niczego nie pragnęłam bardziej niż samotności chociaż przez krótki moment. Musiałam wyładować wszystkie swoje emocje, ale nie chciałam specjalnie wyżywać się na praktycznie obcej mi osobie. Nie miałam zamiaru zachowywać się w stosunku do niego nie w porządku pomimo tego, co usłyszałam z jego ust dzisiejszego dnia. Każdy z nas miał prawo do wyrażenia swojego zdania, a ja od dawna zdawałam sobie sprawę z tego, jaka opinia krąży o ludziach dzielących podobny do mojego los. Mogłabym przez długi czas tłumaczyć im wszystko od początku, jednak po co? Zawsze wiedziałam, że to do niczego nie prowadziło, a przynosiło jeszcze więcej szkód. Musiałam pogodzić się z tym, co myślał o mnie Harry i chociaż nigdy nie zważałam na zdanie innych, tym razem przywiązywałam do tego szczególną uwagę. Może właśnie dlatego było mi przykro.

- Ronnie? - drgnęłam, kiedy znów usłyszałam jego głos. Odwróciłam się, dostrzegając jego przygnębioną twarz. Kurczowo trzymał swój telefon, co chwilę na niego zerkając. Ktoś wyraźnie próbował się z nim skontaktować. - Uważaj na siebie i Hope.

Posłał mi jeszcze jeden uśmiech i pomachał na pożegnanie, po czym wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Zsunęłam się ostrożnie na podłogę, podwijając nogi, między które schowałam swoją głowę. Nie musiałam długo czekać, by fala rozpaczliwego płaczu w końcu mnie dopadła. Wszystkie myśli toczyły teraz ze sobą jedną, wielką walkę, która nie zamierzała szybko się zakończyć. Nie dopuszczałam często do takich sytuacji, jednak po ostatnich wydarzeniach nie miałam okazji, by gdzieś wyładować swoje emocje, dlatego musiałam zrobić to teraz – wypłakując słone łzy. Nie było dnia, w którym nie zastanawiałam się nad powrotem do domu. Zawsze rozważałam tę opcję, jednak bardzo szybko z niej rezygnowałam, przywołując wspomnienia z tamtego miejsca. Rozum podpowiadał mi zupełnie coś innego niż serce, które wciąż pragnęło rodzinnej opieki i miłości.

Po dość długiej chwili usłyszałam ponowne nawoływanie Hope. Od razu podniosłam się z miejsca, starając doprowadzić się do porządku. Nie mogłam pokazać swojej przybranej siostrze, że działo się coś złego. Rękawem od bluzki wytarłam mokre policzki, czekając jeszcze kilkadziesiąt sekund, by nieco wyschły mi oczy. Wzięłam kilka głębszych wdechów, by chociaż trochę się uspokoić, po czym udałam się w stronę pokoju Hope. Znów poczułam ogarniający mnie niepokój.

*~*

OD AUTORKI: Przede wszystkim dziękuję za tak miłe odebranie tej historii już po pierwszym rozdziale. Wiem, że ta historia będzie dla mnie wyjątkowa i tak jak pisałyście - najbardziej dojrzała ze wszystkich. Znów pisałam ten rozdział przez kilka dni, ale koniecznie chciałam dodać coś jeszcze przed moim powrotem do szkoły. Postanowiłam trzymać się poprzedniej długości, nie było to nawet takie trudne. Nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział - więcej informacji wkrótce w aktualnościach. Zachęcam do obejrzenia zwiastuna, życzę Wam dużo weny, powodzenia na egzaminach. Do napisania!
PS. Zapraszam na nowe opowiadanie, które piszę w duecie z Ellie [ZATRZYMAĆ SZCZĘŚCIE], gorąco Was zachęcam do przeczytania prologu!