Rozdział 4

Następnego dnia obudził mnie cały czas pulsujący ból głowy. Ostrożnie przybrałam pozycję siedzącą, przecierając zaspane i zmęczone oczy. Rozglądnęłam się dookoła siebie i dopiero kiedy w zasięgu wzroku znalazła się zniszczona kurtka Hope, dotarły do mnie wszystkie ostatnie wydarzenia. Poczułam nieprzyjemne mrowienie w swoich źrenicach, które zwiastowało zbliżający się wybuch płaczu. Opamiętałam się jednak w porę, nie pozwalając, by ani jedna łza nie spłynęła ponownie po moich policzkach. Nabrałam powietrza do ust, starając się miarowo oddychać. Przeczesałam palcami mocno zmierzwione włosy, po czym przekręciłam klucz w drzwiach.

Na przeciwko mojej sypialni znajdowała się łazienka, gdzie paliło się światło. Miałam ogromną nadzieję, że Harry został tutaj na całą noc i właśnie w tym momencie brał poranny prysznic. Ubiegłego wieczoru otrzymałam od niego naprawdę ogromne wsparcie, za które byłam mu ogromnie wdzięczna, choć nie specjalnie rwałam się do tego, by to okazać. Nie mogłam również zapomnieć o Zaynie, który wielokrotnie udowodnił swoją zmianę. Wierzyłam, że stał się innym człowiekiem, lepszym niż tego, jakiego zdołałam zachować w pamięci. Miałam nadzieję, że nie było za późno, żeby odbudować naszą relację, zostawić za sobą złe wspomnienia, nieszczęśliwą przeszłość i zacząć wszystko od początku.

Weszłam do głównego pomieszczenia połączonego z kuchnią i ku mojemu zdziwieniu zauważyłam śpiącego na kanapie Malika. Najciszej jak potrafiłam usiadłam na krześle najbliżej balkonowego okna, by móc bezczynnie wpatrywać się w usłane mgłą miasto, w którym mieszkałam od urodzenia. Kątem oka zauważyłam białą, zgiętą kartkę, na której widniało moje imię. Wzięłam ją ostrożnie do ręki, powoli otwierając, po czym bardzo dokładnie starałam się przeczytać każde słowo, by móc je zrozumieć.

Przykro mi, że nie mogłem pożegnać się z tobą osobiście, ale nie miałem serca Cię budzić. Musiałaś odpocząć po tak ciężkim dniu. Może zabrzmi to trochę dziwnie, ale ciężko jest mi się z Tobą rozstawać. Wyjeżdżam na kilka dni z Vanessą do Kalifornii na ślub jej brata, ale obiecuję, że niedługo wrócę i znów się zobaczymy. Będę na pogrzebie. Zostawiam cię w naprawdę dobrych rękach, Malik odpowiednio się Tobą zajmie. Pozostaję z nim w stałym kontakcie, gdybyś tylko chciała mi coś przekazać. Dbaj o siebie, Ronnie.

Harry.

Westchnęłam ciężko, odkładając liścik chłopaka na bok. Ponownie spojrzałam na Zayna i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że w mieszkaniu znajdowała się jeszcze jedna osoba. W jednej chwili moje serce zaczęło mocniej bić, sprawiając, że coraz bardziej się denerwowałam. Nie mogłam dłużej ryzykować, a byłam pewna, że sama nie dałabym radę ewentualnemu napastnikowi. Kucnęłam przy Maliku delikatnie, choć stanowczo szturchając go, żeby otworzył oczy. Nie musiałam się długo męczyć, bowiem już po kilku krótkich chwilach spojrzał na mnie nieco zaspany. Odetchnęłam z ulgą, ciągle oglądając się za siebie. Malik usiadł na kanapie, po czym dosięgnął stojącą z boku kanapy dość dużą reklamówkę, którą mi wręczył.

- Nie mam najmniejszego pojęcia, czy te ubrania są w twoim stylu, ale pomyślałem, że musisz mieć coś na przebranie – powiedział, lekko się do mnie uśmiechając. - Nie możesz ciągle chodzić w tych potarganych i brudnych rzeczach.

Musiałam przyznać, że od momentu, kiedy spotkaliśmy się po tylu latach, broniłam się od każdej pomocy, którą oferował mi kuzyn. Pomimo tego, że zmieniłam do niego nastawienie, trudno było mi przyjąć mi ten drobny dla niego prezent. Popatrzyłam na niego z wdzięcznością, kręcąc przecząco głową. Nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa.

- Nie przyjmuję żadnej odmowy, Ronnie – wyjaśnił spokojnie, a jego melodyjny głos w jakiś sposób działał na mnie bardzo kojąco. By zagłuszyć cały mój ból, musiałby mówić non stop i ani na chwilę nie przestawać.

Uśmiechnęłam się do niego pogodnie i po raz pierwszy od kilkunastu godzin mogłam przyznać, że zrobiłam to szczerze. Cieszyłam się z obecności Zayna, który bądź co bądź, był moją rodziną i czułam z nim silne więzy, choć na początku wielokrotnie się tego wypierałam. Krótka wiadomość od Harry'ego wprowadziła mnie w jeszcze bardziej przygnębiający nastrój, jednak Malik doskonale wiedział co zrobić, by znów pojawił się uśmiech. Stosunkowo szybko przybrałam jednak poważny wyraz twarzy, przypominając sobie powód, dla którego tak naprawdę obudziłam kuzyna.

- Zayn – niemal bezgłośnie wyszeptałam przestraszona jego imię, a on przeniósł na mnie swój wzrok, przyglądając mi się z zaciekawieniem. - Ktoś tutaj jeszcze jest? Widziałam zapalone światło w łazience i chyba wydawało mi się, że słyszę jakieś głosy, dochodzące stamtąd.

Chłopak zamarł na chwilę, co idealnie można było odczytać z jego mimiki. Odniosłam wrażenie, że po prostu zapomniał wspomnieć mi o wizycie kogoś, kto przesiadywał w tamtym pomieszczeniu. Istniała również druga opcja, bardziej prawdopodobna, która mówiła, że Zayn nie przyznał się do czegoś z powodu strachu lub mojej reakcji na tę wiadomość. W tym momencie wiedział jednak, że nie mógł więcej tego przede mną ukrywać, nawet jeśli by chciał. Byłam zbyt dociekliwa i uparta.

- Była tutaj wczoraj policja – zaczął niepewnie, a w moim żołądku coś zaczęło się nagle przewracać. W gardle ugrzęzła ogromna gula, która uniemożliwiała mi nawet wydanie z siebie okrzyku przerażenia. - Musisz jak najszybciej złożyć zeznania w sprawie śmierci Hope, ale przede wszystkim sytuacji rodzinnej i tego, dlaczego od dwóch lat mieszkałyście na ulicy.

- Chcą oskarżyć mnie o jej śmierć? - zapytałam, nie do końca rozumiejąc słowa kuzyna. Ten natychmiast pokręcił przecząco głową, sprawiając, że ogromny kamień spadł mi z serca. - Zayn, nie odpowiedziałeś jeszcze na moje pytanie. Kto jest w łazience?

- Eileen przyleciała – powiedział Malik, ostrożnie dobierając słowa, a ja właśnie poczułam, jak mój świat wywrócił się do góry nogami. - John się do niej dodzwonił, o wszystkim powiedział. Później skontaktowała się ze mną, nie mogłem przecież odmówić jej wyjaśnień, kiedy tak bardzo rozpaczała. Wie już o Hope, o policji i przesłuchaniach. Chce ci towarzyszyć jako twój prawny opiekun.

Dokładnie analizowałam każde wypowiedziane przez Zayna słowo, jednak wciąż nie mogłam uwierzyć w to, że moja niebiologiczna matka wykazała chęć spotkania się ze mną po tym, jak niegdyś stanęła po stronie ojca. Wierzyłam, że w tamtym momencie straciłam ją bezpowrotnie i starałam się nigdy więcej nie myśleć o tej kobiecie, która okazała mi ogrom swej matczynej opieki, kiedy tylko się poznałyśmy. Od razu wyczułam, że była dobrym człowiekiem i miałam pewność, że dzięki niej mój tato mógł cieszyć się jeszcze z małżeństwa i miłości. Wiedziałam, że jej obecność ponownie przybliży i zjednoczy mnie z tym, który po śmierci mamy zdecydował się oddać mnie do domu dziecka.

Nigdy szczerze nie udało mi się znienawidzić Eileen, ponieważ w głębi serca zdawałam sobie sprawę, że niczemu nie zawiniła. Z początku głęboko wierzyła, że mogła zmienić zarówno postawę jak i postępowanie Conrada, jednak każda próba zawsze kończyła się tak samo – klęską. W późniejszym czasie trwała przy nim ze względu na strach, który towarzyszył jej za każdym razem, gdy tylko pomyślała o odejściu. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, jak musiała się wtedy czuć. Przed ucieczką z domu miewałam te same myśli i obawy, ale mimo wszystko zaryzykowałam i życie zmusiło mnie do zapłacenia najwyższej cenny za ten błąd. Byłam dumna, że Conrad już nigdy więcej nie będzie mógł skrzywdzić Hope.

Pomimo ciepłych uczuć, jakimi darzyłam Eileen, nie potrafiłam zburzyć ochronnego muru, który stworzyłam wokół siebie, gdy tylko znalazłam się na ulicy. Cechowałam się zbyt wielką nieufnością do ludzi i byłam przewrażliwiona na punkcie kłamstw i krzywdy innych. Bałam się dopuścić ją teraz do mojego świata. Nie miałam pewności, że nie utrzymuje już żadnych kontaktów z ojcem. Nie mogłam powiedzieć, że nie znalazła się tutaj z jego powodu, by nakłonić mnie do powrotu. Pragnęłam z całych sił, by scenariusz okazał się inny, ale tak naprawdę nie dopuszczałam tych możliwości do siebie. Widziałam tylko to, do czego mnie przyzwyczajono. Nie chciałam również, by kobieta w jakikolwiek sposób wtrącała się w zeznania, które musiałam złożyć na policji. Znałam ją wystarczająco dobrze, by twierdzić, że posunęłaby się do wszystkiego, byleby ochronić tych, których szczerze kochała. Niewątpliwie znajdowałam się w gronie takich osób i ze względu na jej własne bezpieczeństwo, a przede wszystkim szczęście nie zamierzałam dopuścić do tego, by zrobiła coś głupiego, czego oboje mogłyśmy później żałować. Najlepszą metodą było ignorowanie jej obecności i sprawienie bólu, dzięki któremu postanowiłaby oddalić się na jakiś czas. Nie widziałam lepszego rozwiązania, musiałam działać po swojemu.

Usłyszałam nagle odgłos przekręcanego zamka w drzwiach. Gwałtownie spojrzałam w tamtą stronę, po chwili dostrzegając wyłaniającą się zza rogu średniego wzrostu kobietę o ciemnych, mokrych włosach, która precyzyjnie próbowała osuszyć je nieco ręcznikiem. Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawiły się łzy. Od razu zaprzestała poprzedniej czynności, zbliżając się w moim kierunku. Starałam się miarowo oddychać, choć tak naprawdę miałam ochotę w ogóle się nie ruszać, zniknąć zupełnie tak, jakby nigdy nie było mnie w tym pomieszczeniu. Wiedziałam jednak, że to tylko moje dziwne pomysły, które przychodziły do głowy, kiedy tylko zostawałam wystawiona na próbę radzenia sobie ze stresem w ciężkich, osobistych sytuacjach.

- Tak bardzo mi przykro, Ronnie – powiedziała Eileen, zanosząc się cichym szlochem, który z niewyobrażalną siłą działał na kruchość mojego serca. Pod żadnym jednak pozorem nie dawałam niczego po sobie poznać, by nie zdradzić prawdziwych emocji. - Powinna byłam spędzić ostatnie dwa lata z wami i bardziej postarać się, by odnaleźć swoje dzieci.

- Masz rację, powinnaś – warknęłam zdenerwowana, podniosłam się z miejsca, biorąc ze sobą torbę z ubraniami, dyskretnie wyminęłam kobietę, po czym zamknęłam się w łazience.

Słyszałam za sobą nawoływania zarówno Eileen jak i Zayna, jednak ani razu się nie ugięłam. Odkładając rzeczy na pralkę, zsunęłam się cicho po drzwiach, zakrywając twarz dłońmi. Nie chciałam i nawet nie miałam prawa, by obarczać przyszywaną matkę winą za śmierć Hope, ale był to jedyny sposób, który mógł z powrotem zaprowadzić ją tam, skąd przyleciała. Miałam nadzieję, że szybko zrozumie, iż w moim życiu nie było dla niej przygotowanego specjalnego miejsca, które tylko czekało na jej powrót. Zaczęłam życie na własny rachunek, wszystko osiągałam sama, czasem metodami niezgodnymi z prawem, jednak nikomu nie musiałam być dłużna, jedynie samej sobie za to, że sprowadziłam się na tak perfidnie złą drogę, przed którą zawsze przestrzegali mnie rodzice. Nigdy nie dopuściłabym się kradzieży, gdybym tylko nie znalazła się w takiej sytuacji. To los zmuszał mnie do robienia rzeczy, których tak naprawdę nigdy nie chciałam. Wiedziałam, że z dniem nadejścia momentu pojednania między mną a Eileen, będzie okazja do szczerego wyznania wszystkich swoich grzechów. Miałam więc pewność, że nikt inny nie mógłby zrozumieć mnie lepiej. Niestety, to musiało jednak odczekać na swoją kolej.

Siedziałam na korytarzu, czekając na wezwanie jednego z policjantów. Zayn przechadzał się nerwowo w tę i z powrotem, nie mogąc opanować swojego zdenerwowania. Robiło mi się lżej na sercu, kiedy tylko znajdował się gdzieś w pobliżu. Miałam w nim wielkie wsparcie i kompletnie nie rozumiałam, dlaczego wcześniej nie potrafiłam tego dostrzec. W przeszłości popełnił kilka błędów, nie stanął w mojej obronie, jednak nie mogłam winić go za to do końca życia.

Odwróciłam się w drugą stronę, spostrzegając siedzącą przy automacie z wodą Eileen, pogrążoną głęboko w swoich myślach. Moje protesty zdały się na nic, bowiem kobieta stanowczo zapowiedziała, że nie pozwoli pójść mi samej na komisariat. Przyprowadziła ze sobą również adwokata, który miał zająć się tą sprawą, gdyby zaszła taka konieczność. Wyjaśniła, że zamierzała zatrudnić ów mężczyznę do rozwodu z Conradem, czym bardzo mnie zaskoczyła. Odkąd przyleciała do Anglii, nie wspomniała ani słowem o ojcu, a ja nie miałam nawet ochoty o niego pytać. Od zawsze uważałam, że tworzyli wspaniałą parę, naprawdę świetnie się dogadywali, a co najważniejsze – potrafili stworzyć dla mnie i Hope przytulny dom i kochającą się rodzinę. Do czasu. Podejrzewałam, że Conrad wrócił do swoich nałogów lub zaczął znów spotykać się z ludźmi, o których wolałam jak najprędzej zapomnieć. Ta historia była znana jedynie mnie i ojcu, który siłą wpędził mnie w tę sytuację. Obiecałam sobie, że nigdy nikomu jej nie zdradzę i nie przyznam się do tego, jak się wtedy czułam. Upokorzona, złamana, nic nie warta, nieszczęśliwa i nie mająca zupełnie nic do powiedzenia.

Kiedy zauważyłam stojącego w progu drzwi policjanta, który zapraszał nas do środka gabinetu, moje serce zaczęło szaleńczy galop, którego nie byłam w stanie zatrzymać. Stresowałam się, choć tak naprawdę nie wiedziałam dlaczego. Z początku bałam się, że mogłabym zostać oskarżona o nieumyślne spowodowanie śmierci Hope, jednak szybko odrzuciłam od siebie te nieprzyjemne myśli. Według osób trzecich był to po prostu nieszczęśliwy przypadek i zbyt postępująca choroba, która doprowadziła do zgonu. Chciałam w to wierzyć, jednak w głębi duszy wciąż obwiniałam się za odejście siostry i nie sądziłam, by to uczucie mogło zniknąć tak szybko.

Zayn posłał mi pokrzepiający uśmiech, zostając na korytarzu. Do środka weszłam u boku Eileen i jej adwokata. Usiadłam na jednym z przygotowanych krzeseł, czekając na pierwsze pytania. Zaczęło się od zwyczajnych formalności i dopiero po niespełna trzydziestu minutach młody mężczyzna zaczął zwracać uwagę na konkretne rzeczy. Odpowiadałam zgodnie z prawdą, niczego przed nim nie ukrywając, ale jednocześnie nie dodawałam od siebie niczego więcej. Mówiłam tylko to, co chciał wiedzieć. Z każdym kolejnym pytaniem stawałam się coraz bardziej zmęczona, co najwyraźniej nie uszło uwadze Eileen, która chwilę później poprosiła komisarza, by przerwał przesłuchanie na dzisiejszy dzień. Ku mojemu zaskoczeniu zgodził się, nie robiąc żadnych problemów, jednak poprosił, by kobieta jeszcze przez parę minut porozmawiała z nim na osobności. Z ogromną ulgą pożegnałam się z mężczyzną, wychodząc na korytarz. Na mój widok Malik od razu się poderwał, podchodząc do mnie bliżej. Nic nie wyjaśniając, wtuliłam się w jego dobrze umięśnione ramiona, a do moich nozdrzy dostał się zapach męskich perfum. Już po kilku sekundach mogłam poczuć jak chłopak obejmuje mnie mocno, dając mi tym do zrozumienia, że nie chciał zbyt szybko mnie od siebie oddalać. Byłam kompletnie bezsilna, a jedyne na co miałam ochotę to sen. Bałam się, że moja stabilność nie zdoła udźwignąć więcej ciężaru i lada moment wybuchnie, dotykając wszystkich dookoła. Nie chciałam na nic narażać ani Zayna, ani tym bardziej Eileen.

Chwilę później oboje usłyszeliśmy dzwonek, wydobywający się z telefonu Malika. Chłopak niechętnie wyciągnął go z kieszeni swoich spodni, spoglądając uważnie na wyświetlacz. Kiedy tylko to zrobił, zauważyłam, że jego kąciki ust momentalnie uniosły się ku górze, co było naprawdę wspaniałym widokiem. Odkąd tylko się obudził był w ponurym nastroju, niewiele mówił, nie zadawał dociekliwych pytań. Zupełnie tak, jakby coś go trapiło. Miałam więc nadzieję, że ten telefon mógł przyczynić się do poprawy humoru Zayna. Odszedł na bok, a ja podeszłam do automatu, nalewając sobie jeden kubek mineralnej wody. Wypiłam ją jednym duszkiem, po czym usiadłam z powrotem na krześle, zastanawiając się, dlaczego Eileen tak długo rozmawiała z policją. Niedawno weszło tam dwóch innych mężczyzn, co bardzo mnie zastanawiało, jednak musiałam poczekać z pytaniami do końca przesłuchania. Nie miałam pojęcia, jak długo kobieta zamierzała zostać w Londynie i jaki był jej plan na dalsze życie z dala od Conrada. Próbowałam się do tego nie przyznawać, jednak w głębi serca panicznie bałam się, że mogła zostawić mnie po raz kolejny. Byłam skłonna wszystko jej wybaczyć, chciałam się pogodzić i znów poczuć się jak jej prawdziwa córka, bowiem nigdy nie dawała mi odczuć, że moją biologiczną matką była inna kobieta.

- Dzwoni Harry, chce zapytać jak się czujesz – usłyszałam nad uchem głos Zayna, po czym przeniosłam wzrok na jego komórkę, którą zakrywał jedną dłonią. Z jednej strony naprawdę bardzo chciałam porozmawiać z chłopakiem, lecz z drugiej bałam się, że mogłam się przy nim rozkleić, do czego nie mogłam pozwolić dopuścić. Nie w tym miejscu.

Wzięłam aparat od Malika, delikatnie przystawiając go do swojego ucha. Odczekałam jeszcze kilka sekund, mając nadzieję, że to Harry odezwie się pierwszy, jednak najwyraźniej on czekał na znak ode mnie. Westchnęłam ciężko, mówiąc:

- Cześć Harry – starałam się brzmieć naturalnie, choć zdawałam sobie sprawę, że mogłam zostać bardzo szybko zdemaskowana. - Znalazłam twoją wiadomość, dziękuję, że mnie powiadomiłeś. Jak się bawisz?

- Jak sobie radzisz? - zapytał, całkowicie ignorując moje pytanie. - Zayn mówił, że od ponad dwóch godzin jesteście na policji i składacie zeznania. Wszystko w porządku?

- Tak – powiedziała lekko zachrypniętym głosem, zastanawiając się, dlaczego dzwonił do mnie najprawdopodobniej w środku weselnego przyjęcia. Mógł zaczekać z pytaniami do swojego powrotu. - Jestem tylko trochę zmęczona, zdezorientowana i zagubiona. Po prostu muszę wszystko przemyśleć. Oddaję słuchawkę Zaynowi, do zobaczenia! - zakończyłam wesoło, po czym wręczyłam telefon kuzynowi, który jeszcze przez kilka dobrych minut zawzięcie próbował wytłumaczyć coś Harry'emu.

Zamknęłam zmęczone powieki, mając nadzieję, że Eileen niedługo się tutaj pojawi i wszyscy będziemy mogli wrócić już do domu. Za wszelką cenę starałam się powstrzymać łzy, które cisnęły mi się do oczu. Znów przypomniałam sobie o Hope, którą jeszcze do niedawna mogłam wziąć w swoje ramiona, podziwiać głębię w jej oczach i patrzeć na ich radość. Westchnęłam ciężko, próbując wyprzeć wszelkie wspomnienia ze swojego umysłu. Musiałam koniecznie porządnie wypocząć, chociaż nie sądziłam, by mogło mi to w czymś pomóc. Hope zabrała ze sobą radość każdego dnia i ostatnią nadzieję na lepsze jutro, którą zawsze w sobie nosiła.

Hałas w pobliżu mnie robił się coraz bardziej nieznośny, dlatego nie było żadnych szans na chociaż krótką, niewinną drzemkę. Spojrzałam przed siebie, a moją uwagę od razu przykuła szczupła dziewczyna w długich do ramion włosach, która tępo wpatrywała się w strukturę podłogi. Byłam pewna, że skądś ją kojarzyłam i dopiero kiedy podniosła wzrok, a nasze spojrzenia się spotkały, zdałam sobie sprawę, że miałam przed sobą tę samą Kaylę Ferland, którą poznałam podczas mojego kilkumiesięcznego pobytu w domu dziecka. Zaprzyjaźniłyśmy się niemalże natychmiast, bowiem łączyły nas podobne historie. Niestety dziewczyna uciekła, wkraczając ponownie w dawne nawyki, przyzwyczajenia i życie. Trzymała się razem z ludźmi, którzy kiedyś bardzo ją skrzywdzili. Regularnie pisała do mnie listy, kiedy byłam jeszcze w placówce, dlatego byłam na bieżąco, jeśli chodziło o jej sytuację. Kiedy tylko wróciłam do domu, nasz kontakt całkowicie się urwał, choć wielokrotnie próbowałam ją odnaleźć. Niestety na próżno.

Podniosłam się z miejsca, chcąc porozmawiać z dziewczyną, kiedy zaważyłam, że uprzedził mnie Zayn. Podszedł do niej bliżej, chwytając za ramiona i odwrócił ją w swoją stronę. Była zaskoczona jego obecnością i odnosiłam wrażenie, że za wszelką cenę chciała stamtąd uciec, jednak Malik uniemożliwiał jej jakikolwiek ruch.

- Kay, co tutaj robisz? - zapytał z przejęciem Zayn, kiedy do nich podeszłam. Żadne z nich nie zwróciło na mnie szczególnej uwagi. - Znów masz jakieś problemy?

- Nie powinniśmy być razem widywani – powiedziała szybko, nerwowo rozglądając się dookoła siebie. Doskonale wiedziałam, o kim mówiła i kogo bała się spotkać. - Naprawdę muszę już iść, Zayn.

- Najpierw wszystko mi wyjaśnisz – jego ton głosu był stanowczy, ale dało się wyczuć w nim nutkę rozpaczy. - Widzimy się pierwszy raz od przeszło roku! Odeszłaś, nic nikomu nie mówiąc i tak po prostu mnie zostawiłaś. Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem. Co moi przyjaciele dla ciebie zrobili. Wróciłaś do niego prawda? - zapytał łamiącym się głosem, jednak wciąż próbował być silny. W mojej głowie powoli wszystko układało się w jedną całość. - Odpowiedz mi, Kay!

Dziewczyna spuściła jedynie wzrok i nie odezwała się ani słowem. Jej milczenie mówiło samo za siebie, a dla Zayna wszystko było już jasne. Niechętnie puścił ramiona Ferland, a ta od razu pognała w kierunku wyjścia, po chwili znikając za drzwiami. Malik usiadł na krześle, chowając twarz w swoich dłoniach. Widziałam jak wielkie wrażenie wywarło na nim spotkanie z Kaylą i od razu przypomniałam sobie pierwszą rozmowę z Harrym, który wspominał o tym, że już przez jedną dziewczynę mojego pokroju Zayn miał złamane serce. Byłam niemalże pewna, że chodziło właśnie o brunetkę. Miałam mnóstwo pytań, jednak nie zamierzałam zamęczać nimi kuzyna, przynajmniej nie dzisiejszego dnia, który dla nasz wszystkich był bardzo wyczerpujący.

Po około godzinie Eileen wyszła w końcu z gabinetu, podchodząc do naszej dwójki. Nie wiedzieć dlaczego, ale gdy tylko znalazła się w zasięgu moich ramion, objęłam ją delikatnie, jednocześnie dając tym gestem do zrozumienia, że cały czas ją wspierałam.

- Mogę dziś u ciebie nocować? - zapytała znienacka, na co moje źrenice rozwarły się jeszcze szerzej. Musiałam przyznać, że nie spodziewałam się tego pytania z jej strony, lecz na moim sercu od razu zrobiło się nieco cieplej.

Przytaknęłam jedynie głową na znak zgody, po czym podeszłam do Zayna, wzięłam go pod rękę, po czym razem opuściliśmy komisariat policji, udając się z powrotem do mieszkania. Miałam ogromną nadzieję, że więcej nie będzie potrzeby, by znaleźć się w tym miejscu, a funkcjonariusze pozwolą nam na spokojne przygotowanie się do pogrzebu Hope.

*~* 

OD AUTORKI: Dodaję rozdział tak naprawdę tydzień przed czasem, ale tylko dlatego, że wraz z nadejściem poniedziałku kończy się moje życie - jestem zawalona sprawdzianami, maturami próbnymi i innymi takimi, więc nie wiem, kiedy znowu spokojnie siądę i coś napiszę. Może nawet dopiero w połowie marca. Wiem, że jest dużo niewyjaśnionych spraw związanych z Ronnie, ale spokojnie - wszystkiego dowiecie się w swoim czasie. Do napisania! PS. Jeżeli zmienialiście w ostatnim czasie twittera, dajcie mi znać.