Rozdział 6

Z drżącymi rękoma nalałam do szklanek zwykłej, niegazowanej wody, po czym usiadłam obok dawnej przyjaciółki, czekając na rozwinięcie sprawy. Choć miałam dobre chęci do tego, by jej pomóc, bałam się wykonać jakikolwiek krok. Za wszelką cenę starałam się utrzymać przeszłość z daleka ode mnie przez ostatnie dwa lata i nie sądziłam, że to wszystko wróci do mnie tak szybko. Nie mogłam jednak postąpić inaczej i zostawić Kaylę na pastwę losu. Co prawda popełniła kilka nieodwracalnych błędów, ale miałam nadzieję, że czegoś się na nich nauczyła i teraz będzie chciała zacząć wszystko od początku.

Dziewczyna wypiła zawartość szklanki za jednym zamachem i dopiero kilka minut później przeniosła na mnie swój wzrok. Jedyne co zdołałam w nim zobaczyć to strach, który jeszcze bardziej spotęgował moje obawy. Wiedziałam, że mogłam spodziewać się wszystkiego, ale tak naprawdę nie byłam na to gotowa.

- Uciekłam od Gregora – wyznała w końcu, a po moich plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. - Spotkanie Zayna na komisariacie uświadomiło mi, że muszę jak najszybciej zmienić swoje życie. Skąd się tam wzięłaś razem z nim? Pomagał ci?

- Nie – powiedziałam szybko, przypominając sobie wcześniejszą rozmowę z Malikiem, do której prędzej czy później będę musiała wrócić. - Zayn jest moim kuzynem, składaliśmy zeznania w związku ze śmiercią Hope.

Na samo wspomnienie siostry zrobiło mi się dziwnie niedobrze. Czym prędzej chwyciłam szklankę wypełnioną wodą, upijając kilka łyków. Starałam się głęboko oddychać, jednak to w niczym nie pomagało. Potrzebowałam porządnego odpoczynku i przede wszystkim snu, ale było tyle ważniejszych spraw, że zupełnie się tym nie przejmowałam. Choć do oczu napłynęły mi łzy, nie pozwoliłam spłynąć im po moich policzkach. Zdałam sobie bowiem sprawę z tego, że płacz w niczym mi nie pomoże i że tym bardziej nie przywróci życia Hope. Musiałam w końcu się z tym pogodzić.

- Posłuchaj – zaczęła niepewnie Kayla, a ja z powrotem przeniosłam na nią wzrok. - Wiem, że przechodzisz teraz ciężkie chwile i jest ci trudno, ale uważam, że powinnaś zażądać ekshumacji zwłok swojej siostry.

Spojrzałam na dziewczynę z wymalowanym zdziwieniem na twarzy. Nie spodziewałam się, że mogła powiedzieć coś takiego, ale bardziej zastanawiało mnie, dlaczego ten pomysł przyszedł jej do głowy. Hope umarła z powodu wyziębienia i potwornego zapalenia płuc, więc dlaczego miałabym ponownie zajmować się przyczyną jej zgonu?

- O czym ty mówisz? - zapytałam z podniesionym głosem, nie mogąc dłużej panować nad swoimi emocjami. - Dlaczego miałabym ekshumować jej zwłoki? Wiesz coś więcej? - rzucałam w jej stronę głuche pytania, nie dostając żadnej odpowiedzi. Brunetka siedziała ze spuszczoną głową, nerwowo bawiąc się palcami. - Na miłość boską, Kayla, powiedz coś!

- Nie wiem dokładnie – powiedziała, spoglądając na mnie nieśmiało. - Słyszałam niedawno jak Gregor i Sean rozmawiali o Hope, a kilka dni później dowiedziałam się o jej śmierci. Połączyłam fakty, ale nic więcej nie wiem, przysięgam.

Niemal natychmiast podniosłam się z miejsca, nerwowo przechadzając się po całym pomieszczeniu. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą powiedziała Kayla. Zdawałam sobie sprawę, że na koncie tych ludzi jest naprawdę wiele strasznych rzeczy, jednak nigdy nie podejrzewałam ich o zamierzone morderstwo. Mimo tego, że Ferland nie była pewna co do swoich przypuszczeń, dla mnie wszystko stało się jasne. Gregor, Sean i Bóg wiedział kto jeszcze, odpowiadali za śmierć Hope.

Miałam wielką ochotę rozpłakać się jak małe dziecko, byleby tylko wyładować tłumiące się we mnie emocje, jednak nic nie było w stanie przyćmić w tym momencie ogromnej złości i oburzenia. Starałam się nie zwariować, jednak moje myśli toczyły gdzieś w środku walkę, której nie potrafiłam przerwać. Kayla cały czas coś do mnie mówiła, ale skutecznie ją zagłuszałam, nie chcąc w żaden sposób się rozpraszać. Musiałam wykonać jakiś ruch, podjąć decyzję, która mogła kosztować mnie ponowne życie w ciągłym strachu. Wiedziałam, że będę ponownie obserwowana, zastraszana i zmuszana do rzeczy, których nigdy nie chciałam robić. Bałam się wracać, a mimo to wybrałam ryzyko.

Ignorując nawoływania przyjaciółki, zabrałam jedynie swoje klucze, kierując się do wyjścia. Nic ani tym bardziej nikt nie był w stanie mnie zatrzymać. Pociągnęłam klamkę, otwierając drzwi, gdzie po chwili pojawiła się sylwetka Harry'ego. Na widok jego osoby serce zabiło mi dwa razy mocniej, jednak szybko spuściłam wzrok, zwinnie go omijając.

- Ronnie! Zaczekaj! - usłyszałam za sobą, a po chwili do tych nawoływań dołączył głos Kayli. Miałam nadzieję, że dziewczyna zdoła zatrzymać go przez jakiś czas, bowiem nie miałam czasu na zabawę w chowanego. Jak najszybciej musiałam znaleźć się w miejscu, obok którego przez ostatnie dwa lata nawet nie odważyłam się przejść.

Biegłam szybciej, stawiając coraz to szersze kroki. Nie myślałam o niczym innym prócz znalezienia się jak najdalej i jednocześnie jak najbliżej od tego przeklętego miejsca, w którym tak bardzo mnie poniżono. Walczyłam jedynie o marzenia, w dodatku nie swoje. Chciałam, by tym razem ktoś inny zaznał odrobiny szczęścia i miłości, chociażby po śmierci. Własne sprawy zawsze odkładałam na bok, nie miałam czasu na to, by realizować swoje niegdyś ambitne plany. Teraz liczyła się jedynie ta mała istotka, którą pokochałam odkąd pojawiła się w moim życiu. Dopiero co los skrzyżował nasze drogi, a już chciał je ponownie rozdzielić z powodu tej strasznej tragedii. Nie mogłam pozwolić, by pamięć o niej tak po prostu się ulotniła. Byłam jej to winna.

Po kilku minutach truchtu, który okazał się być nie lada wyczynem, stanęłam przed budynkiem, do którego wchodziło naprawdę wiele młodych osób. Zawsze miałam nadzieję, że z jakiegoś powodu ten klub zostanie zamknięty, a wykorzystywane w nim dziewczyny będą mogły rozpocząć nowy, z pewnością lepszy etap w swoim życiu. Byłam naiwna wierząc, że ktoś taki jak Gregor zrezygnowałby z tak dobrze zapowiadającego się interesu. Choć chciałam trzymać się od tego z daleka, nie mogłam, bowiem wciąż stanowiłam część historii tego miejsca i tych ludzi, do których kiedyś zaprowadził mnie sam Conrad.

Otarłam delikatnie opuszkami palców spływające po policzkach łzy, które pojawiły się na skutek wiejącego mi wiatru w oczy. Wzięłam głęboki oddech, wchodząc po schodach i ponownie zatrzymując się przed drzwiami. Miałam jeszcze czas, by się wycofać, wrócić do mieszkania i wszystko na spokojnie przemyśleć, a może nawet zostawić całą sprawę w spokoju. Hope umarła, a ukaranie winowajców nawet w najgorszy sposób, nie zwróci jej życia. Chciałam jednak wsadzić ich za kratki dla własnej satysfakcji, ale przede wszystkim dla bezpieczeństwa innych dziewczyn, które naiwnie wierzyły we wszystkie obietnice i zapewnienia. Byłam kiedyś jedną z nich i doskonale wiedziałam, na czym dokładnie to polegało. Kiedy spotkałam zagubionego wśród tłumu nowych ludzi Sean'a myślałam, że będzie moim światełkiem w tunelu i uda nam się razem uciec. Zaufałam mu, a w zamian za to zostałam potraktowana jak zwykła, nic nie znacząca zabawka. Nie sądziłam, że mogło być jeszcze gorzej dopóki nie poznałam na sobie gniewu samego inicjatora – Gregora.

Pchnęłam lekko drzwi, wchodząc do środka. Od razu uderzyło we mnie gorące powietrze, unoszące się po całej sali. Głośna muzyka i wrzaski znajdujących się tutaj ludzi zdołały zagłuszyć moje własne myśli. Nic się tutaj nie zmieniło, pomyślałam natychmiast, kierując się w stronę baru, skąd był lepszy widok na cały lokal. Zedd musiał się gdzieś tutaj kręcić, bowiem prawie nigdy nie opuszczał tego miejsca, chyba że po odbiór nowego towaru, który stanowiły młode, często jeszcze nastoletnie dziewczyny. Nie widziałam go przez całe dwa lata, jednak zapamiętałam jego twarz na tyle dobrze, że mimo wszystko nie potrafiłam go nie zauważyć.

Siedział w jednej z najlepszych loży na czerwonej, skórzanej sofie, popijając co jakiś czas kolorowego drinka. Na jego ustach cały czas malował się uśmiech, którego tak bardzo nie znosiłam. Byłam pewna, że za moment mina nieco mu zrzednie, a dobry nastrój ulotni się na dobrą chwilę. Nie lubił, kiedy coś szło nie po jego myśli, nie tolerował żadnych sprzeciwów, oskarżeń ani bezpodstawnego obrażania się i okazywania swoich humorów, na które nikt tutaj nie miał prawa. Niezależnie od dnia, kondycji i sytuacji każdy musiał szeroko się uśmiechać, stwarzając dobre pozory. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego niektóre dziewczyny nie mogły po prostu się do tego zastosować, skoro było to najlepszą opcją. Nie doświadczyłam na własnej skórze ukarania za takie zachowanie, jednak mogłam sobie tylko wyobrazić, na czym polegało odkupienie win.

Starałam się panować nad drżącymi rękoma, jednak strach cały czas paraliżował moje ciało. W przypływie słabości miałam ochotę wybiec z lokalu, zapominając o tym, co zasugerowała Kayla. Musiałam jednak przezwyciężyć wszelkie swoje obawy i pokazać, że nie mogli więcej straszyć mnie groźbami i powinni ponieść konsekwencje swoich czynów. Obiecałam sobie, że prędzej czy później pomszczę śmierć Hope i zamierzałam trzymać się tego postanowienia bez względu na wszystko.

- Ty pieprzony sukinsynu – wycedziłam przez zęby, wymierzając Gregorowi siarczysty policzek. Mężczyzna natychmiast podniósł się z miejsca, masując obolałe miejsce. Sean stał tuż za mną, gotowy do obezwładnienia na rozkaz. - Nie myśl, że ujdzie ci to na sucho.

- Pojawiasz się tutaj tak nagle i myślisz, że wszystko ci wolno? - zadrwił, śmiejąc się prosto w moją twarz. - Poza tym, nie wiem, o czym mówisz, słoneczko.

Siedzący przy stole jego przyjaciele zaczęli coś szeptać między sobą, jednak nie zwróciłam na to szczególnej uwagi tak bardzo jak na to, że w samym rogu na kolanach jednego z mężczyzn siedziała Vanessa, dziewczyna Harry'ego. Obrzuciła mnie chłodnym spojrzeniem, po czym z powrotem przeniosła wzrok na swój telefon, na którym wyświetlało się moje wspólne zdjęcie z brunetem na dzisiejszym pogrzebie. Westchnęłam ciężko, choć tak naprawdę spodziewałam się właśnie takiego rozgłosu już od samego początku. Dziennikarze szukali sensacji byleby tylko uprzykrzyć życie celebrytom. Nie miałam zamiaru stać się przyczyną kłótni pomiędzy Harrym a Vanessą, jednak cel mojej wizyty nie skupiał się na wyjaśnieniu sprawy głupiego zdjęcia.

- To było jeszcze dziecko! - krzyknęłam na cały głos, aż parę niewtajemniczonych osób zwróciło na mnie uwagę, przyglądając się uważnie zaistniałej sytuacji, co zdecydowanie nie spodobało się Gregorowi. - Niewinne dziecko!

- Posłuchaj – chwycił mój nadgarstek, co zabolało bardziej niż sądziłam. - Nie wiem, co to za brednie i nie mam z nimi nic wspólnego, rozumiesz? Od kiedy otrzymałaś prawo do tego, by mi grozić? Odkąd pamiętam, tylko ja mam taki przywilej, więc bądź na tyle uprzejma i zamknij się. W przeciwnym razie pożegnasz się z tą śliczną buźką.

Gregor przejechał swoimi palcami po moim policzku, lustrując mnie od góry do dołu natrętnym spojrzeniem. Powinna byłam w tym momencie powoli wycofywać się w stronę wyjścia, jednak coś uniemożliwiało mi ruch. Stałam jak sparaliżowana, obserwując jak mężczyzna uśmiechał się od ucha do ucha, opróżniając kolejne szklanki wypełnione alkoholem. Nagle gwałtownie się odwrócił, podnosząc jedną rękę, a ja odruchowo zamknęłam oczy, czekając na wymierzony cios, który ku mojemu wielkiemu zdziwieniu nie miał w ogóle miejsca.

- Zostaw ją – usłyszałam po chwili dobrze znany mi głos, dlatego odważyłam się spojrzeć w stronę Harry'ego, na którego twarzy malowała się jednocześnie ogromna złość oraz zmartwienie. Po raz kolejny dałam mu powody do tego, żeby się mną przejmował. - Co ty tutaj robisz, do jasnej cholery?

Wzięłam głęboki wdech, żeby pokrótce wszystko mu wytłumaczyć, jednak w porę zorientowałam się, że Harry nie skierował tego pytania w moją stronę. Wpatrywał się ze złością i zawodem w oczach w Vanessę, która zaskoczona jego obecnością, nie potrafiła niczego z siebie wydusić. Prawdę mówiąc, nie chciałam znaleźć się teraz w jej skórze. Chociaż nie znałam za dobrze Harry'ego, nie trudno było się domyślić, że należał do grona bardzo wrażliwych osób, którym zależało na drugim człowieku. Kiedy już się w coś angażował, nie odpuszczał i ciągnął sprawę do końca, czego byłam idealnym przykładem. Jego poczucie winy z powodu niesłusznego ocenienia mnie na początku naszej znajomości, stawało się z każdym dniem coraz większe. Tylko dlatego, że nie potrafił wybaczyć sobie tego jednego błędu, zainteresował się mną bardziej niż powinien.

Stałam na uboczu, nie wiedząc co tak naprawdę mogłam zrobić. Gregor i jego wspólnicy oddalili się na bezpieczną odległość, zauważając w oddali dwóch umięśnionych ochroniarzy, z którymi Styles wszedł do klubu. Odetchnęłam z ulgą, zastanawiając się, czy powinnam poczekać na bruneta, który niechętnie rozmawiał z Vanessą. Blondynka próbowała udobruchać go na wszystkie sposoby, jednak Harry skutecznie się od niej odsuwał, zawzięcie wykrzykując to, co myślał o tej sytuacji. Jeżeli dziewczyna chciała wcześniej wykorzystać fakt pojawienia się swojego chłopaka na pogrzebie Hope, musiała zdawać sobie sprawę, że nie miał tej samej mocy, co na początku. Tak naprawdę Styles nie robił nic złego, jedynym jego błędem była pomoc komuś takiemu jak ja. Natomiast zachowanie Vanessy w żadnym razie nie wyglądało odpowiednio, dobrze bawiła się w towarzystwie Gregora, Seana i innych mężczyzn ich pokroju. Nie mogłam zrozumieć, jak mogła szukać rozrywki i nieszczerego komplementowania, skoro miała przy swoim boku Harry'ego.

Z moich przemyśleń wyrwał mnie łagodny głos chłopaka, który delikatnie chwycił moją dłoń, mówiąc, że powinniśmy jak najszybciej opuścić to miejsce. Nie odważyłam się w tamtym momencie spojrzeć w stronę Vanessy, gdyż wiedziałam, że poraziłaby mnie wrogość bijąca z jej oczu. Kiwnęłam jedynie głową, podążając ostrożnie za Harrym, który szybko wyprowadził nas na zewnątrz. Wciągnęłam do ust świeże powietrze, puszczając rękę chłopaka. Staliśmy w milczeniu, nie patrząc na siebie, a kilka minut później blondynka wyszła z nocnego klubu, lekko się chwiejąc. Podeszła do Harry'ego, zakładając ręce na piersi.

- Ty możesz zadawać się z kimś tak nijakim – zaczęła, wyraźnie akcentując ostatnie słowo, na co prychnęłam cicho pod nosem, mając nadzieję, że tego nie usłyszała. Nie chciałam bowiem wszczynać jeszcze większej kłótni. - Więc dlaczego ja nie mogę spędzić czasu ze znajomymi?

- Od kiedy spotykasz się z nimi w takich miejscach? - zapytał smutno Harry, podchodząc do niej. - Mogłabyś chociaż mnie nie okłamywać, wiesz, że tego nie znoszę. A Veronica jest kuzynką Zayna, więc chyba musisz przywyknąć do tego, że często będę się z nią spotykał.

Blondynka patrzyła jeszcze na niego przez chwilę, kręcąc z niedowierzaniem głową, choć tak naprawdę nie rozumiałam jej zachowania. Miałam wielką ochotę uświadomić Vanessie to, z jakimi ludźmi miała do czynienia, jednak prędko się powstrzymałam, bowiem nie miałam zamiaru zdradzać swojej historii obcej osobie. Poza tym, nie byłam do końca przekonana, że blondynka o niczym nie wiedziała. Wydawało mi się, że doskonale znała Gregora, Seana i innych, czego naprawdę bardzo jej współczułam. Mogli okazywać jej teraz wielkie wsparcie, pomoc, prowadzić wspólne interesy, jednak prędzej czy później odsłaniali swoją męską, władczą naturę. Chwilę później dziewczyna wyminęła Stylesa, podążając w bliżej nieokreślonym kierunku. Harry natychmiast zatrzymał dla niej taksówkę i pomimo ogromnego oporu, usadowił ją w środku, podając kierowcy odpowiedni adres. Ku mojemu zdziwieniu poprosił swoich ochroniarzy o to, by zadbali o bezpieczne dojście Vanessy do domu, po czym zatrzasnął drzwi samochodu, kierując się w moją stronę.

- Ronnie, czego chciał od ciebie ten facet? - zapytał od razu, podchodząc bliżej i delikatnie chwytając mnie za ramiona. - Nic ci nie zrobił? Po co tam poszłaś? Co się stało i co robiła u ciebie Kayla?

Westchnęłam ciężko, choć tak naprawdę Harry wyglądał naprawdę zabawnie, gdy rzucał pytaniami na wszystkie strony. Chciałam uniknąć sedna sprawy, jednak zupełnie nie wiedziałam, jak to zrobić. Nie dało się okroić tej historii z pewnych faktów, ponieważ nie miałaby wtedy żadnego sensu. Nie mogłam również powiedzieć mu wszystkiego, bo wciąż nie byłam na to gotowa.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo martwiłem się, kiedy wybiegłaś z mieszkania tak wzburzona – wyznał szczerze, jednak wciąż nie spojrzałam w jego oczy. - Kayla nie chciała powiedzieć mi o co chodzi, podała jedynie ten adres. Wygląda na to, że zjawiłem się na czas. Na pewno wszystko w porządku?

Od bardzo dawna nie doświadczałam tak wielkiej troski, szczególnie ze strony kogoś obcego. Nie znałam Harry'ego zbyt długo, ale mimo wszystko sprawiał wrażenie osoby, której można było śmiało zaufać, co też uczyniłam, choć nie chciałam się do tego przyznać przed samą sobą. Ryzyko wtajemniczenia go w moją przeszłość stało się jedyną przeszkodą, która uniemożliwiała mi dalszy kontakt z brunetem. Dla jego własnego bezpieczeństwa wolałam, by trzymał się ode mnie z daleka, choć jeszcze nie wypowiedziałam tego na głos. Bałam się, że jeżeli odejdzie, znów zostanę sama lub jeżeli nie odpuści, jego idealny świat rozpadnie się na drobne kawałki. Musiałam podjąć jakąś decyzję.

- Harry, powinieneś jechać do Vanessy i sprawdzić czy nic jej nie jest – powiedziałam, po raz pierwszy od dłuższego czasu podnosząc wzrok. - Ja wrócę do mieszkania i sobie poradzę, nie musisz mnie odprowadzać. To niebezpieczne.

- Nic ci nie grozi, kiedy jestem obok – zapewnił, wyczekując kontynuacji z mojej strony, a ja ponownie zaczęłam uważnie obserwować strukturę betonowych płytek na chodniku, nie chcąc by Harry zauważył pojawiające się na moich policzkach rumieńce. Chociaż zrobiło się już ciemno, bałam się, że bez problemu mógłby je zobaczyć.

- Nie chodzi o mnie, tylko o ciebie – powiedziałam szczerze, uświadamiając sobie sprawę, że nie było już odwrotu. Zabrnęłam za daleko, dlatego teraz musiałam wyznać mu całą prawdę. - Nie miałam łatwego życia, wszyscy dookoła mnie zdradzali. Jeżeli chcesz poznać moją historię, mogę zrobić ci w mieszkaniu herbatę i wszystko dokładnie opowiedzieć.

Ruszyłam z miejsca przed siebie, naiwnie wierząc, że Styles zrezygnuje i pogna w przeciwnym kierunku. Po kilkunastu sekundach brunet dotrzymywał mi już kroku, od czasu do czasu lekko się uśmiechając. Wyglądał niesamowicie właśnie w takim wydaniu, dlatego zastanawiałam się, jak mogłam przez ostatnie dwa lata w ogóle nie zwrócić na niego uwagi. Co prawda, nie interesowałam się za bardzo życiem Zayna i jego zespołem, jednak One Direction wiele razy obiło mi się o uszy. Wygląda na to, że całą moją uwagę pochłonęła sytuacja zamieszkania na ulicy oraz sposoby, dzięki którym mogłabym zdobyć pożywienie dla siebie i Hope.

Pokręciłam głową z politowaniem, karcąc się za takie myśli na temat Harry'ego. Przez całą drogę do mieszkania żadne z nas nie odezwało się słowem, panowała kojąca cisza, od czasu do czasu przerywana przez głośne rozmowy przechodniów czy przejeżdżające motory. Ten błogi spokój w żadnym razie mi nie przeszkadzał, a nawet wręcz przeciwnie – mogłam poukładać wszystkie swoje myśli, przemyśleć decyzję i zastanowić się nad tym, w jaki sposób przekazać brunetowi tę historię. Najpierw musiałam jednak skończyć rozmowę z Kaylą, która przecież prosiła mnie o pomoc, a dotąd nic takiego nie padło z jej ust. Widocznie nie spodziewała się po mnie tak gwałtownej reakcji na wieść o ekshumacji zwłok Hope i nie przypuszczała, że będę chciała załatwić tę sprawę od razu. Miałam jednak nadzieję, że wciąż czekała na mnie w mieszkaniu i jeszcze raz dokładnie opowie mi o podsłuchaniu rozmowy Gregora i Seana.

Weszliśmy do środka, zapaliłam światło, jednak w środku nikogo nie było. Pospiesznie sprawdziłam wszystkie pomieszczenia, ale bez rezultatów.

- Gdzie podziała się Kayla? - zapytał Harry, a kiedy miałam już coś odpowiedzieć, wejściowe drzwi ponownie się otworzyły i stanął w nich Zayn.

- Była tutaj?

Zignorowałam jego pytanie, dostrzegając na stole pomiętą kartkę papieru, która z pewnością nie należała do mnie. Wzięłam ją do ręki, ostrożnie otworzyłam, nie chcąc niczego podrzeć i zorientowałam się, że napisany na niej list skierowany był do mnie. Mój wzrok od razu powędrował na sam dół, gdzie zobaczyłam dobrze znany mi podpis Kayli. Wszystko wskazywało na to, że uciekła. Zayn i Harry czym prędzej znaleźli się za moimi plecami, jednak nie miałam zamiaru ukrywania przed nimi tego listu, w szczególności przed Malikiem, który miał prawo dowiedzieć się, co działo się z dziewczyną, którą nieszczęśliwie pokochał.

Ronnie,

Przepraszam, że na Ciebie nie poczekałam i nie dokończyłyśmy rozmowy. Tak naprawdę wspomniałam o śmierci Hope celowo, ale w żadnym wypadku nie kłamałam, nie mogłabym zrobić Ci czegoś takiego. Jestem niemalże pewna, że Gregor jest odpowiedzialny za śmierć Twojej siostry. Mam nadzieję, że tego nie zignorujesz, a winnych w końcu dosięgnie sprawiedliwość.

Tak naprawdę powiedziałam Ci o tym, byś poszła do klubu. Tak, wystawiłam Cię. Miałam cię tam z powrotem zwabić specjalnie dla niego. Obiecał mi wolność, w którą nigdy nie powinnam wierzyć. Jego ludzie przyszli później do mnie, mówiąc, że Gregor będzie czekał na mnie dziś wieczorem. Nie chciałam dłużej słuchać jego rozkazów, musiałam w końcu wziąć sprawy w swoje ręce. Podjęłam szybką, nieprzemyślaną decyzję o wyjeździe. Podaję ci tutaj adres, możesz napisać czy przyjechać w każdej chwili. Tylko proszę, o niczym nie mów Zaynowi. Chciałabym najpierw poukładać swoje życie i udowodnić mu, że jestem warta uczucia, którym kiedyś mnie darzył.

Życzę Ci wszystkiego dobrego.

Kay.

- Zayn, jeżeli chcesz ten adres – zaczęłam niepewnie, jednak chłopak przerwał mi gestem dłoni, kierując się w stronę wyjścia. Wiedziałam, że ogromnie liczył na normalne spotkanie i szczerą rozmowę z dziewczyną, a tymczasem wyjechała, w ogóle się z nim nie żegnając, dokładnie tak, jak zrobiła to rok temu.

- Nie będę jej szukał – powiedział stanowczo, a w jego oczach można było dostrzec jedynie smutek. - Sprzedała cię i teraz chce pokazywać mi swoją wartość? To śmieszne. Mogła od razu przyjść do mnie, zawsze pomagałem jej we wszystkich problemach. Skoro wybrała tę drogę, niech tak będzie. Odezwę się do ciebie po piątkowym koncercie. Do zobaczenia, Harry.

Pożegnał się z lekkim uśmiechem na ustach, a po chwili znów zostaliśmy sami. Styles wziął do ręki list, jeszcze raz dokładnie go analizując. Domyślałam się, że zrozumiał jedynie tylko tę część dotyczącą Malika, dlatego jak na razie wszystko było dla niego niejasne. Musiałam przygotować się na kolejny stos pytań z jego strony, jednak tym razem nie czułam już tak wielkiego strachu. Nie uważałam tego za dobry pomysł, bowiem wciąż groziło mu niebezpieczeństwo, ale czy miałam jakieś inne wyjście, skoro sprawy zaszły aż tak daleko?

- Teraz twoja kolej, Ronnie – usłyszałam za sobą głos Harry'ego i natychmiast odwróciłam się w jego stronę. Gestem dłoni wskazał na miejsce obok siebie, więc bez wahania usiadłam na kanapie, podwijając kolana, które chwilę później oplotłam rękoma. - Opowiedz mi swoją historię.

*~* 

OD AUTORKI: Możliwe, że są jakieś błędy, nie sprawdzałam, bo mam problem z puchnącymi policzkami i nie mam siły, no ale nie ważne. Jak mogłyście zauważyć umieściłam fragment z prologu, bo w sumie taki był ogólny zamysł. Kolejny rozdział pojawi się dopiero pod koniec maja - powodem oczywiście jest matura, która już za miesiąc. Także klapeczki na oczy i uczymy się. Zmieniłam też (znowu!) wygląd bloga, ale myślę, że ten pozostanie już na dłużej. Dziękuję za wszystkie komentarze, miłe słowa i w ogóle. Jesteście najlepsze. Do napisania w maju!