Rozdział 8

Krzątałam się po mieszkaniu, mając pełną głowę przykrych i przytłaczających mnie myśli. Odkąd na głos opowiedziałam wszystko, co działo się ze mną przez cztery minione lata, odnosiłam wrażenie, że ta okropna historia cały czas się za mną snuła zupełnie tak, jakby chciała dodać coś więcej. Znów zatrzymałam się nieco dłużej przy Hope, uświadamiając sobie, że tak naprawdę uniknęła życia w ciągłym strachu. Nie była już skazana na upokorzenie, ból i przetrzymywanie w tak obskurnym miejscu. Wyjazd do Londynu miał być dla nas ucieczką, schronieniem, ale niestety przeoczyłam to, że przez cały czas stanowiłyśmy idealny obiekt do obserwacji. Gregor i jego ludzie tworzyli plan, dzięki któremu mogli dopaść nas w każdym momencie. W pierwszej chwili chciałam znów oddać się w wir ucieczki, ale szybko zdałam sobie sprawę, że to nie miało już żadnego sensu. Odnaleźliby nas nawet na końcu świata.

Usłyszałam nagle stanowcze pukanie do drzwi. Z początku mimowolnie pomyślałam o Harrym, jednak zaraz po tym przypomniałam sobie o koncercie, o którym wspominał. Zostało w prawdzie jeszcze kilka godzin, ale z pewnością mieli pełne ręce roboty. Szybko odgoniłam od siebie wizje dotyczące uśmiechającego się w progu chłopaka, podążając w kierunku drzwi. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam drobną sylwetkę Eileen, za którą stał bardzo przygnębiony Zayn. Wpuściłam ich do mieszkania, nie odzywając się ani słowem. Towarzystwo kuzyna jak najbardziej mi odpowiadało, szczególnie, że zaczynałam się o niego bardzo poważnie martwić. Ciągle chodził smutny, nie miał w sobie tej energii, którą widziałam u niego za pierwszym razem, gdy spotkaliśmy się w pamiętnym sklepie. Od zobaczeniu Kayli na posterunku, jego nastrój zmienił się całkowicie. Smutek pogłębił się jeszcze bardziej po wyznaniu w liście i chociaż chłopak zarzekał się, że wszystko było w porządku i że Ferland już go nie obchodziła, tak naprawdę męczył się z tym faktem. Chciałam w jakiś sposób odwdzięczyć mu się za okazywaną mi pomoc, ale jedyne co mogłam zrobić w tej sytuacji, to wspieranie go. Nie chciał już niczego wyjaśniać z Kaylą, a ja nie zamierzałam na niego naciskać i wbrew jego woli nakazywać, by udał się pod jej nowy adres. Potrafiłam go zrozumieć, bowiem dziewczyna naprawdę bardzo go zraniła, a poza tym uważałam, że ich związek nie miałby przyszłości. Kayla z tak mroczną przeszłością jak moja, nie miała prawa wciągać w to wszystko kogoś takiego jak Zayn, który i tak wiedział już o kilku jej problemach. W tym momencie poczułam ukłucie w sercu, bowiem przypomniałam sobie, w jakiej sytuacji sama postawiłam Harry'ego. Wiedział dosłownie o wszystkim, a to narażało go na ogromne niebezpieczeństwo. Mimo tego, nie potrafiłam wyzbyć się uczucia wciąż ogarniającej mnie ulgi, za każdym razem, gdy tylko sobie o tym przypomniałam.

Jeśli chodziło o Eileen, niechętnie znosiłam jej obecność tutaj. Kiedy tylko zjawiła się w Londynie, żywiłam do niej wielką urazę, jednak okazała mi wiele wsparcia i miłości w trudnych dla mnie chwilach po śmierci Hope, a w naszych relacjach zdołała przełamać się chociażby połowa muru. Niestety, swoim zachowaniem na pogrzebie udowodniła, że nie była warta mojego przebaczenia i że tak naprawdę przez ostatnie dwa lata bardzo się zmieniła. Nigdy nie pokazywała się od takiej strony, jednak mogłam tylko przypuszczać, że to za sprawą Conrada. U jego boku miała wszystko, czego tylko potrzebowała, często wyprawiała drogie przyjęcia, spotykała się ze swoimi znajomymi i na nic nie mogła narzekać. Nigdy szczególnie nie szczyciła się swoją pozycją, bowiem nie należeliśmy do najbogatszych rodzin w Nowym Jorku, ale z drugiej strony mieliśmy wystarczająco dużo pieniędzy, by pozwolić sobie na różnego rodzaju luksusy. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo się zmieniła.

- Ronnie... - zaczął niepewnie Zayn, na którego spojrzałam zdziwiona. - Nie miej żalu do Harry'ego, za bardzo na niego naciskałem, to moja wina. Wszystko mi powiedział.

Dopiero teraz dotarło do mnie to, dlaczego Malik przyszedł tak bardzo przygnębiony. Na sercu zrobiło mi się od razu cieplej, bowiem oznaczało to, że tak naprawdę Zayn przejmował się moim losem. W gruncie rzeczy cieszyłam się, że miałam kogoś takiego przy sobie. Kuzyn był mi bardzo potrzebny, choć nie zdawał sobie z tego nawet sprawy. Moja wdzięczność za wszystko, co dla mnie zrobił, odkąd spotkaliśmy się po raz pierwszy w Londynie, nie znała granic. Szybko powróciłam myślami do tego, co właśnie powiedział. Nie byłam na nikogo zła. Harry wyświadczył mi ogromną przysługę, bowiem nie musiałam opowiadać tej historii drugi raz, a doskonale wiedziałam, że Malik zasługiwał na to, by ją poznać. Co prawda, Styles nie odtworzył jej słowo w słowo, ale jakkolwiek nie została powiedziana – robiła wrażenie. Podniosłam swój smutny wzrok, przyglądając się chłopakowi. Chwilę później wtuliłam się w jego ramiona, czując się bezpiecznie.

- W porządku – odparłam cicho, wciąż nie podnosząc głowy. - Pewnie jeszcze długo zwlekałabym z tym, żeby ci powiedzieć. Dobrze, że po prostu już wiesz. Ulżyło mi.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? - zapytał stanowczo, jednak w jego głosie nie dostrzegłam żadnej złości czy pretensji. - Na pewno coś bym wymyślił.

- Co byś zrobił? - odsunęłam się od niego, patrząc mu prosto w oczy. - Byłam u twoich rodziców, o wszystkim im powiedziałam, ale nie kiwnęli nawet palcem. Bali się, że jeśli mi pomogą, twoim siostrom przytrafi się to samo, więc odwrócili się ode mnie. Zresztą, nie tylko oni.

Tym razem przeniosłam wzrok na przysłuchującą się naszej rozmowie Eileen, w oczach której dostrzegłam łzy. Musiałam mocno się postarać o to, by nie wybuchnąć płaczem, bowiem byłam zdecydowanie za słaba. Chciałam, żeby emocje jakie pokazywała kobieta, okazały się prawdziwe, ale mimo wszystko nie potrafiłam znów jej zaufać. Szczególnie, że sama bardzo dobrze znała tę historię, ale nic nie zrobiła. Wróciła pokornie do Conrada i zapomniała o istnieniu swoich córek. Dostrzegłam pytające spojrzenie Zayna, na co jedynie ciężko westchnęłam. Trudno było mi do tego powracać, tłumaczyć wszystko od początku, ale Malik niczego nie wiedział. Nie miał pojęcia, z jakiego powodu żywiłam tak wielką urazę względem Eileen. Mógł się domyślać, ale nie sądziłam, że uwierzyłby, że kobieta po prostu nas zostawiła i skazała na ciągłe życie w strachu.

- Conradowi udało się zamknąć Eileen w zakładzie psychiatrycznym, zrobił to celowo, żeby nikt nie przeszkadzał mu w realizacji planów – szepnęłam, czując ogarniającą mnie złość na samo wspomnienie tamtych chwil. - W dniu ucieczki odwiedziłam ją i błagałam, by w jakiś sposób nam pomogła. Została wierna Conradowi, który ją zastraszał. Była naszą ostatnią nadzieją, ale również zawiodła.

- Gdybym mogła cofnąć czas, postąpiłam inaczej – odezwała się ciemnowłosa kobieta, zbliżając się do mnie o kilka kroków. Tak naprawdę nie chciałam słuchać jej marnych wyjaśnień, nie zasługiwała na kolejną szansę. - Przepraszam za swoje zachowanie na pogrzebie Hope, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Przyjechałam tutaj naprawić relacje z tobą, rozwód z twoim ojcem miał być na to dowodem, a tymczasem wszystko zepsułam.

- Wciąż nie rozumiesz, co mam ci za złe? - spytałam zdziwiona, nie nabierając się na spływające po jej policzkach łzy. Starałam się być twarda. - Nie chodzi tylko o to, że potraktowałaś Hope, jakby nic dla ciebie nie znaczyła. Nie potrafię wybaczyć ci tego, że nie kiwnęłaś nawet palcem, żeby powstrzymać Conrada przed tym, co mi robił. Nie masz pojęcia, przez co przechodziłam.

- Pamiętasz nasze rozmowy o wyjeździe z Nowego Jorku? - całkowicie zmieniła temat, nie odnosząc się do tego, co przed chwilą jej zarzuciłam. Ze zrezygnowaniem kiwnęłam tylko głową. - Próbowałam nakłonić cię w ten sposób do ucieczki, bo wiedziałam, co szykuje dla ciebie Conrad. Nie mogłam tego powiedzieć na głos, wszędzie założył podsłuch. Kiedy przyszłaś do zakładu, byłaś tak bardzo zdeterminowana. Wiedziałam, że sobie poradzicie. Musiałam wrócić do twojego ojca, żeby się nie zorientował.

- I trwało to aż dwa lata? - zadrwiłam, nie wierząc w ani jedno jej słowo. Mój dobry nastrój po przeczytaniu notatki od Harry'ego pękł w ułamku sekundy jak bańka mydlana. Uczucie złości jeszcze bardziej spotęgowało. - Miałaś wystarczająco dużo czasu, żeby nas znaleźć i z nami zostać. Razem na pewno dałybyśmy radę. Teraz nic już nie będzie takie samo, Hope odeszła.

Wyminęłam Eileen, rzucając jednocześnie w stronę Zayna przepraszające spojrzenie. Pognałam do swojej sypialni, zamykając za sobą drzwi. Nie miałam ochoty dłużej wysłuchiwać kłamstw, które kobieta miała do zaoferowania. Próbowała na nowo zdobyć moje zaufanie, jednak nie zamierzałam ułatwiać jej zadania w żaden sposób. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym wybaczyć Eileen w najbliższym czasie, ale nie wykluczałam też takiej możliwości. Potrzebowałam sporo czasu, żeby wszystko dokładnie sobie poukładać, przemyśleć i zobaczyć, że nie było innego wyjścia z tej sytuacji. Czy mogłam obwiniać Eileen za nieudzielenie pomocy, kiedy sama jej potrzebowała? Wiedziałam, że uraza będzie gościła jeszcze długi czas w moim sercu, ale miałam szczerą nadzieję na to, że któregoś dnia spory między nami ustaną.

Przeniosłam wzrok na nocną szafkę, na której Harry zostawił łańcuszek. Wzięłam go do ręki, obracając i dokładnie oglądając. Uśmiechnęłam się na samą myśl o nim, zakładając błyskotkę na swoją szyję. Chłopak podarował mi coś, co naprawdę miało dla mnie wielkie znaczenie. Ogromnie doceniałam jego miły gest, zdałam sobie sprawę, że ten łańcuszek już na zawsze będzie mi o nim przypominał. Usłyszałam za sobą dźwięk otwieranych drzwi, w których zobaczyłam sylwetkę Zayna. Uśmiechnął się do mnie nieśmiało, zajmując miejsce obok na łóżku. Objął mnie ramieniem, a ja delikatnie ułożyłam na nim swoją głowę. Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę, nie potrzebowaliśmy rozmawiać, bowiem żadne słowa nie potrafiły oddać tego, co oboje odczuwaliśmy. Cieszyłam się, że moje kontakty z Malikiem uległy tak diametralnej przemianie przede wszystkim dlatego, że zdałam sobie sprawę, iż to nie on ponosił winę za decyzje swoich najbliższych. To prawda, kiedyś w ogóle nie przejmował się losem innym, widział jedynie czubek własnego nosa, jednak teraz nie było ani śladu po tamtym chłopaku. Troszczył się o mnie, chciał, bym czuła się tutaj w Londynie jak najlepiej. Miałam również pewność, że jeśli zaszłaby taka potrzeba, zrobiłby wszystko co w jego mocy, żeby tylko mnie ochronić.

- Eileen już wyszła – odezwał się niespodziewanie, a na dźwięk jej imienia nieco zadrżałam. - Powiedziała, że da ci trochę czasu i później się odezwie.

Odetchnęłam z ulgą na wieść o tym, że nie będę musiała dłużej znosić obecności ciemnowłosej kobiety, która dzisiejszego dnia nie była w stanie do niczego mnie przekonać. Wydarzyło się zbyt wiele rzeczy naraz, a ja nie zamierzałam podejmować zbyt pochopnej decyzji. Poza tym, nie do końca wiedziałam, czy Eileen faktycznie mówiła prawdę, czy po prostu tylko się zgrywała. Jej zachowanie na pogrzebie Hope było nie do zaakceptowania i bałam się, że takie sytuacji mogły powtórzyć się w przyszłości. Nie chciałam, by stała się powodem mojego cierpienia.

Zayn wręczył mi plakietkę z moim imieniem i nazwiskiem, a pod spodem widniał ukośny napis „gość specjalny”. Spojrzałam na niego pytająco, uśmiechając się do siebie.

- Możesz przyjść przed, w czasie lub po koncercie za kulisy – wyjaśnił spokojnie, a jego kąciki ust również uniosły się ku górze. - Z tym cudeńkiem nikt nie będzie robił żadnych problemów, więc jeśli tylko będziesz miała ochotę, czekamy. Pozostali na pewno chętnie cię poznają.

- Dziękuję – ścisnęłam mocniej plakietkę zupełnie tak, jakby miała mi się za chwilę zgubić. Nie miałam pewności, że skorzystam z tej okazji, jednak po raz kolejny gest ze strony chłopaka sprawił mi ogromną przyjemność.

Chciał, żebym na dobre weszła w jego życie i gdyby nie moja nieciekawa przeszłość, bez zastanowienia przystałabym na tę propozycję. W takiej sytuacji nie chciałam i przede wszystkim nie mogłam narażać bliskich mi osób oraz ich przyjaciół. Towarzystwo, w którym mimowolnie się obracałam, należało do wyjątkowo mściwych i bezlitosnych. Po kilkunastu minutach Zayn pożegnał się ze mną, pędząc szybko do swoich przyjaciół, by przygotować się na wieczorny koncert. Byłam pewna, że już i tak miał na koncie niezłe spóźnienie, ale to jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że w wyjątkowy sposób okazywał mi swoją troskę.

Po wyjściu kuzyna, moje myśli znów zaczęły potworny galop, z którym nie miałam siły się zmierzyć. Nie mogłam siedzieć w czterech ścianach, zastanawiając się nad tym, co innego mogło się wydarzyć i jak wtedy wyglądałoby moje życie. Byłoby na pewno lepsze i o wiele szczęśliwsze, ale nie dało się cofnąć czasu i wymazać najgorszych wspomnień, jakie zakorzeniły się na dnie mojego serca. Zabrałam drobne pieniądze, które kiedyś zostawił dla mnie Malik i postanowiłam wyjść z apartamentu. Kontakt z ludźmi miał poprawić mi nastrój i sprawić, bym bardziej otworzyła się na nowe znajomości. Trudno przychodziło mi zaufanie, nie szastałam nim na prawo i lewo i może właśnie z tego powodu ludzie bardzo często się mną męczyli. Nie miałam żadnych przyjaciół, jedynie Kaylę, która w pewnym sensie mnie zdradziła i zawiodła wiarę, jaką w niej pokładałam. Przez ostatni czas mogłam polegać tylko na sobie samej, przyzwyczaiłam się do takiego stanu rzeczy i nie potrzebowałam rzeszy fałszywych znajomych.

Zamknęłam drzwi, sprawdzając kilkukrotnie czy aby na pewno przekręciłam zamek. Obróciłam się na pięcie, a moim oczom ukazała się szczupła sylwetka Vanessy, dziewczyny Harry'ego. Minęło parę minut zanim zorientowałam się, że blondynka przyszła z wizytą właśnie do mnie. Zanim zdołałam wypowiedzieć jakiekolwiek słowo, rzuciła pod moje nogi codzienną gazetę, podchodząc bliżej.

- Trzymaj się od Harry'ego z daleka – krzyknęła na cały korytarz, a ja jedynie się skrzywiłam, czując jak moje serce wybijało szybszy rytm. - Nie wiem, dlaczego Harry się z tobą zadaje, podejrzewam, że jak zwykle chciał pokazać się z tej lepszej strony i zrobić na kimś wrażenie. Przez znajomości z kimś takim jak ty wypisują bzdury o moim związku. Nie pokazuj się więc w jego pobliżu, bo gorzko tego pożałujesz. Obiecuję.

Wpuściłam jej słowa jednym uchem, a drugim szybko wypuściłam. Nie przywiązywałam do nich szczególnej wagi, bowiem wiedziałam, że Vanessa była po prostu zazdrosna, a co więcej – uważałam, że miała do tego pełne prawo. Na jej miejscu również nie czułabym się komfortowo, gdyby mój chłopak wolał spędzać czas z kimś tak naprawdę obcym niż z najbliższą mu osobą. Nie mogłam jednak zabronić Harry'emu odwiedzania mnie, a nawet jeśli postąpiłabym w ten sposób – Styles nigdy nie dostosowałby się do moich zaleceń. Znałam go dość krótko, jednak zdołałam się przekonać, że był bardzo zdeterminowaną i upartą osobą. Mimo wszystko darzyłam go ogromną sympatią i żadne słowa nie mogły już tego zmienić.

Z zaciekawieniem podniosłam gazetę, spoglądając na pierwszą stronę, na której dostrzegłam zdjęcie z Harrym podczas pogrzebu Hope. Nie robiliśmy nic, z czego należało wywołać tak wielki skandal, jednak właśnie w tym momencie zrozumiałam, jak działa świat showbiznesu. Według dziennikarzy sławni ludzie nie mieli żadnego prawa do prywatności i normalnego życia. Zaczęłam szczerze współczuć Harry'emu, Zaynowi i pozostałym członkom zespołu, ponieważ taka kolej rzeczy oznaczała, że musieli pilnować się na każdym kroku. Poza tym, zdawałam sobie sprawę, że nie mieli na głowie jedynie wszędzie czających się fotoreporterów, ale także cały zarząd, który nie życzył sobie takiego typu sytuacji. Westchnęłam ciężko, odkładając gazetę na jeden z parapetów na korytarzu. Wróciłam na swoje miejsce, stając naprzeciwko blondynki, która cały czas uważnie mnie obserwowała. W jej oczach dostrzegłam, że naprawdę uważała mnie za zagrożenie.

- Nie powinnaś zadawać się z tymi ludźmi – nawiązałam do sytuacji w klubie, gdzie zupełnie niespodziewanie spotkałam Vanessę, siedzącą na kolanach nieznanego mi mężczyzny. Nie musiałam niczego wyjaśniać, dziewczyna doskonale wiedziała, o czym mówiłam. - Nie można im ufać, bo w końcu zrobią z tobą to, co będzie im się żywnie podobało.

- Nie musisz mówić mi, z kim powinnam się spotykać, a z kim nie – Vanessa prychnęła pod nosem, krzyżując ręce na piersiach. - Lepiej zajmij się swoim niezbyt udanym życiem.

Kiwnęłam jedynie głową z niedowierzaniem, wymijając rozmówczynię, po czym skierowałam się w stronę wyjścia. Zamierzałam znaleźć najbliższą kwiaciarnię, wybrać najpiękniejszy bukiet róż i chciałam jak najszybciej udać się na grób siostry. Byłam pewna, że właśnie w tamtym miejscu miałam okazję na spokój i całkowite wyciszenie wciąż szalejących myśli. Ostatnia uwaga Vanessy sprawiła, że moja złość znów na moment powróciła, chociaż starałam się ją skutecznie ignorować i nie dopuszczać, by wyszła na zewnątrz. Postanowiłam, że dzisiejszego wieczoru nie zjawię się na koncercie One Direction z obawy przed spotkaniem Quinn.

Nie wiedzieć czemu, owładnęły mną głębokie przemyślenia na temat tej uroczej blondynki, która miała zaszczyt zostać tak bliską osobą Harry'ego. Miała wielkie szczęście, że Styles się nią zainteresował. Poza tym, odnosiłam wrażenie, że Vanessa ukrywała prawdziwą część siebie, stając się arogancką, zazdrosną i władczą dziewczyną. Byłam pewna, że towarzystwo Gregora, Seana i pozostałych wpłynęła na nią negatywnie. Zaczynałam mimowolnie coraz bardziej martwić się o Harry'ego, bowiem nie tylko ja narażałam go na niebezpieczeństwo.

Po około godzinie dotarłam na cmentarz, podążając w kierunku grobu Hope. Paliły się dwa nowe znicze, a więc ktoś regularnie ją odwiedzał. Od razu zrobiło mi się cieplej na sercu, nawet jeśli tą osobą miała okazać się Eileen. Przykucnęłam przed nagrobkiem, zostawiając na nim bukiet kwiatów. Przymknęłam na chwilę zmęczone powieki, wsłuchując się jedynie w przepiękny śpiew ptaków oraz w odgłos szumiącego wiatru. Gdzieniegdzie pojawiały się stłumione głosy innych ludzi, jednak nawet one nie zdołały przeszkodzić mi w tej chwili wytchnienia. Zaczęłam jeszcze raz dokładnie analizować to, co stało się w przeciągu ostatnich tygodni i zdałam sobie sprawę, że moje życie nabrało tempa, przed którym zawsze chciałam się uchronić. Zdarzyło się wiele rzeczy, które przyprawiały mnie o dreszcze na całym ciele. Musiałam pogodzić się jednak z losem, jaki został dla mnie przygotowany i nic nie mogłam z tym zrobić.

Kiedy szarość powoli zaczęła ogarniać Londyn, podniosłam się z miejsca, chcąc jak najszybciej zdążyć przed zapadnięciem całkowitego zmroku. Przez ostatnie dwa lata zdążyłam dobrze poznać okolice stolicy Wielkiej Brytanii, wiedziałam, których uliczek należało szczególnie unikać, ale nigdy nie narażałam samej siebie czy Hope na dodatkowy strach. Skręciłam w ulicę, która idealnie wyprowadzała na teren, gdzie znajdował się apartament Zayna. Podążałam szybkim i stanowczym krokiem, przeklinając w duchu, że akurat tego wieczoru latarnie na całej długości drogi musiały się popsuć. W pewnym momencie usłyszałam drobne kroki tuż za sobą. Przyspieszyłam, choć wiedziałam, że popełniłam ogromny błąd. Ogarnął mnie paraliżujący strach, który jeszcze bardziej mnie zestresował. Od razu pomyślałam o szybkiej ucieczce, jednak moje nogi jak na złość odmówiły mi posłuszeństwa. Nagle poczułam na sobie męską dłoń, którą osobnik zasłonił mi usta, bym nie mogła krzyczeć. Gwałtownie zepchnął mnie w jedną ze ślepych, tym razem oświetlonych uliczek, po czym odwrócił mnie w swoją stronę. Nie zdziwiłam się specjalnie, gdy przed oczyma zobaczyłam Gregora, ale mimo wszystko cała zaczęłam drżeć.

- Myślałaś, że to koniec, Cooper? - poczułam jego oddech na swojej szyi, a w okolicach klatki piersiowej ścisnęło mnie jeszcze bardziej. Teraz mogłam spodziewać się po nim dosłownie wszystkiego. - Cały czas mieliśmy cię na celowniku, a ty naiwna wierzyłaś, że daliśmy sobie spokój.

- Nie wiesz, w co wierzyłam, ani co sobie myślałam – wycedziłam przez zaciśnięte zęby, starając się odepchnąć rękoma od siebie jego ciało, jednak przywarł zbyt mocno. - Nie wystarczy ci to, że zabiłeś moją siostrę?

- Nie mam z tym nic wspólnego, mówiłem ci już – uśmiechnął się złośliwie, przesuwając opuszkiem palca po moim policzku. - Przyjdziemy po ciebie w najmniej oczekiwanym momencie, obiecuję ci to. To nie koniec.

Po wypowiedzeniu tych słów odsunął się ode mnie na bezpieczną odległość, jednak wciąż nie spuszczał ze mnie wzroku. Odetchnęłam z ulgą, zauważając, że gestem dłoni nakazywał mi oddalenie się. Serce zdawało się wyskoczyć z mojej piersi, jednak mimo wszystko starałam się nie działać zbyt pochopnie. Jeden fałszywy ruch, a Gregor w mig znalazłby się przy mnie, ciągnąc do swojego królestwa. Postawiłam kilka kroków naprzód, nie odwracając się w ogóle za siebie. Byłam cała roztrzęsiona i jak najszybciej pragnęłam znaleźć się z dala od tego mężczyzny. Niestety, w pewnym momencie poczułam mocny uścisk na swoim ramieniu i mimowolnie się odwróciłam.

- Przekaż Kayli, że doskonale wiemy, gdzie się znajduje – zakomunikował, rozglądając się dookoła. - Przed nami nie ma ucieczki.

Odszedł, nie mówiąc nic więcej. Zwróciłam się z powrotem w poprzednią stronę, chcąc wyjść na bardziej ruchliwą ulicę. Stanęłam na środku niej, gorączkowo zastanawiając się, co powinnam teraz zrobić. Bałam się wrócić do mieszkania, spędzając tam samotnie noc. Wiedziałam, że nie byłabym w stanie nawet zmrużyć oka, ale ciągły strach również mi nie odpowiadał. Nie mogłam włóczyć się po londyńskich ulicach i narażać się na spotkania z niebezpiecznymi bezdomnymi. Pozostawała jedyna opcja, którą od samego początku skutecznie wypierałam ze swojej świadomości. Miałam go nie narażać, ale Harry siedział w tym po uszy, choć tak naprawdę nie zdawał sobie z tego sprawy, a ja nie chciałam dopuszczać do siebie tej myśli. Nie chciałam wiedzieć, że z mojego powodu mogłaby stać się mu krzywda. Ale tym razem nie miałam wyboru.

Złapałam autobus, kierujący się na Wembley Stadion, gdzie obecnie znajdował się zespół. Miałam nadzieję, że zdołam dotrzeć na miejsce zanim rozpocznie się koncert. Sprawdziłam w kieszeni swojej kurtki czy aby na pewno zabrałam ze sobą plakietkę, którą popołudniu wręczył mi Zayn, a gdy tylko wyczułam ją palcami, ciężko westchnęłam. Zajęłam pojedyncze miejsce najbliżej kierowcy i oparłam głowę o szybę. Podróż nie trwała zbyt długo, ale musiałam przyznać, że taka forma transportu sprawiła, że poczułam się jeszcze bardziej zmęczona niż przedtem. Doskonale znałam również i tę część Londynu, dlatego bez problemu znalazłam stadion. Przypięłam plakietkę do swojej białej bluzki i jak najszybciej pognałam w stronę tłumu, czekającego przed wejściem. Ochroniarze wpuścili mnie do środka bez żadnych pytań, a następnie zaprowadzili za kulisy, gdzie miałam nadzieję spotkać Zayna lub Harry'ego. Spojrzałam na wiszący na ścianie zegarek, który wskazywał, że do rozpoczęcia koncertu zostało siedem minut. Przechadzałam się tam i z powrotem, niecierpliwie czekając na pojawienie się chłopaków. Kolejne minuty mijały, a moje zdenerwowanie zaczęło rosnąć coraz bardziej. Czułam, że nadchodziła fala rozpaczy, jednak na razie starałam się ją skutecznie zahamować. Bałam się jednak, że w tej walce mogłam ponieść porażkę.

Odwróciłam się za siebie, a moim oczom ukazał się Harry, który stał do mnie tyłem i rozmawiał z jednym z ochroniarzy. Miałam ochotę do niego podbiec, jednak jak zaczarowana pozostałam na swoim miejscu.

- Harry... - wysiliłam się jedynie na ledwo słyszalny szept, jednak Styles momentalnie zamarł, a niedługo po tym obrócił się, przerywając rozmowę z mężczyzną. W moich oczach pojawiły się łzy.

- Ronnie? - zapytał zdziwiony, podchodząc bliżej. Miał zatroskaną twarz, naprawdę się o mnie martwił, ale mimo to bałam się powiedzieć mu o tym, co niedawno się zdarzyło. - Co się stało? Dlaczego jesteś taka roztrzęsiona?

- Wrócił po mnie – powiedziałam w jego stronę czując, jak załamywał mi się głos. Nie wytrzymałam towarzyszącego mi napięcia, złamałam się.

Zakryłam twarz dłońmi, odwracając się od chłopaka. Nic więcej nie musiałam wyjaśniać, bowiem doskonale zdawałam sobie sprawę, że Styles wiedział, o kim mówiłam. Starałam się głęboko oddychać, jednak wciąż napływające do moich oczu łzy skutecznie mi to uniemożliwiały. Krótką chwilę później poczułam na swoich ramionach jego dłonie, ostrożnie obrócił mnie w swoją stronę. Bez wypowiedzenia żadnych słów, Harry przytulił mnie do siebie, mocno obejmując.

Od tego momentu należał do mojego świata.  

*~*

OD AUTORKI: W końcu jestem! Trwało to długo, zdecydowanie za długo, ale nie mam zamiaru jakoś specjalnie się usprawiedliwiać - wena na ten rozdział gdzieś sobie poszła i siłą wróciła dopiero dzisiaj. Całość jest taka w miarę, ale no nie wiem. Oby kolejny pisało mi się znacznie lepiej. Jak Wam się podoba nowy wygląd? Siedziałam nad nim dosłownie kilka dobrych godzin, ale jestem z siebie dumna. Do szybkiego napisania!