Rozdział 1

Wyszłam z dużego, dwupiętrowego budynku na mokrą londyńską ulicę. Deszcz nie dawał za wygraną już od dobrych kilku godzin, ale prawdę mówiąc, nie zwracałam na niego szczególnej uwagi. Do pogody panującej w Londynie należało się po prostu przyzwyczaić, rzadko kiedy można było napawać się innym widokiem. Czym prędzej nałożyłam na siebie kaptur swojej dość cienkiej wiosennej kurtki, z której korzystałam właściwie o każdej porze roku od ponad dwóch lat. Miałam jedynie kilka ubrań na zmianę odkąd odeszłam z rodzinnego domu, zabierając ze sobą przybraną siostrę. Ciągle tułałyśmy się razem po ulicach, spałyśmy w parkach, pod mostami, jednak robiło się coraz zimniej, co oznaczało zwiększenie ryzyka na poważne zachorowania. Nie miałam żadnych pieniędzy, dlatego nie mogłyśmy nawet myśleć o jakimkolwiek noclegu, a obcy ludzie notorycznie odmawiali nam schronienia, sądząc, że sprowadzimy na nich kłopoty. Trudno się do tego przyznać, jednak mieli całkowitą rację.

Dzisiejszej nocy Hope uległa drobnemu wypadkowi, któremu tak naprawdę byłam winna. Wydawało jej się, że widziała na ulicy swoją przyszywaną mamę i nie zważając na nic, wbiegła prosto na ruchliwą ulicę. Zareagowałam zbyt późno, by zapobiec temu zderzeniu. Nie pomyślałam od razu o publicznym szpitalu, bowiem w ten sposób mogłam nas od siebie oddalić. Dziewczynka była niepełnoletnia, poza tym uciekłyśmy z domu, czym chętnie zainteresowałaby się Opieka Społeczna, do której z pewnością zadzwoniłby dyżurujący lekarz. Nie zamierzałam doprowadzić do tego, byśmy z powrotem znalazły się w domu. Niechętnie pomyślałam o niewielkiej prywatnej klinice znajomego naszego ojca. Jedynym plusem w tej sytuacji było to, że mężczyzna nie miał z nim już żadnego kontaktu, tak jak większość, on również się od niego odwrócił. Miałam więc pewność, że nikt nie będzie chciał nas wydać. John zgodził się na krótką obserwację mojej siostry po wielu błaganiach i prośbach, jednak zaznaczył, że za jej dalszą obserwację czy jakiekolwiek leczenie będę musiała nieco zapłacić. Zrezygnowałam, nie mając innego wyboru. Za półtorej godziny miałam ją stamtąd zabrać, jednak zupełnie nie wiedziałam, co robić. Hope była już lekko przeziębiona, a po tym wypadku z pewnością jej organizm stanowczo osłabł. Nie chciałam narażać jej zdrowia, ale nie miałam innego wyjścia. Nie znałam nikogo, kto mógłby nam pomóc. Zostałyśmy zupełnie same.

Odrzuciłam na razie od siebie te wszystkie przygnębiające myśli, skupiając się na tym, co miałam teraz do zrobienia. Od dwóch dni niczego nie jadłyśmy, a na dłuższą metę ten głód był nie do wytrzymania. Musiałam zrobić wszystko, by zdobyć jakiekolwiek pożywienie. Nie dbałam nawet o to, w jaki sposób powinno się to odbyć. Byłam w stanie posunąć się do wszystkiego, a najbardziej odpowiednia wydawała mi się po prostu kradzież. Od dwudziestu czterech miesięcy sytuacja, w której znalazłyśmy się razem z Hope, coraz bardziej pchała nas do popełnienia tych czynów, jakby na to nie patrzeć – przestępstw. Nie mogłam jednak pozwolić, by ta ośmioletnia dziewczynka umarła z głodu. Rzadko myślałam o sobie, najważniejsza była dla mnie właśnie przyszywana siostra.

Kilka metrów przed sobą zobaczyłam większą grupę, znajdującą się tuż przy sklepie spożywczym. Postanowiłam udać się właśnie w to miejsce, wierząc, że w takim tłumie nie wzbudzę żadnych podejrzeń. Weszłam do środka, rozglądając się po wszystkich półkach z towarami. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak bardzo doskwierał mi głód. Miałam ochotę schować do kieszeni wszystko, co tylko napotkały moje oczy. Jak najszybciej pognałam jednak w stronę stoiska z pieczywem, skąd wzięłam jeden, niewielki bochenek chleba. Czym prędzej schowałam go pod swoją kurtką, po czym odwróciłam się za siebie, chcąc udać się do wyjścia. Moim oczom ukazała się starsza kobieta, która z wyraźnym zainteresowaniem przypatrywała się mojej osobie. Wiedziałam, co za chwilę nastąpi, znałam ten scenariusz na pamięć. Przyspieszyłam kroku, jednak tak naprawdę nie wierzyłam, że wyjdę z tego bez żadnych konsekwencji. Staruszka w dalszym ciągu podążała za mną, a kątem oka zauważyłam jak chwilę później podchodzi do jednego z ochroniarzy. Nic więcej nie mogłam zrobić, coraz większy tłum ludzi kumulował się właśnie przy wyjściu ze sklepu. Szybka ucieczka nie wchodziła w grę. Odruchowo wyciągnęłam spod kurki bochenek chleba, czekając na dalszy rozwój akcji.

- Chodzi o nią – usłyszałam za sobą kobiecy głos, a chwilę później odwróciłam się w tamtą stronę. Wysoki mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem, co spowodowało, że poczułam się bardzo nieswojo.

- Ta pani twierdzi, że kilka minut wcześniej schowałaś coś pod swoje ubranie, chcąc wynieść to ze sklepu – oznajmił ochroniarz, nie spuszczając ze mnie wzroku. Poczułam się naprawdę dziwnie i szczerze mówiąc było mi trochę głupio, że dopuściłam się kradzieży. Ale nie miałam innego wyboru, kierowałam się jedynie miłością do niewinnego dziecka.

Przez kilkanaście sekund nie odezwałam się słowem, gorączkowo zastanawiając się nad tym, co mogłabym powiedzieć na swoje usprawiedliwienie. W zasadzie nie pierwszy raz zostałam złapana, a takie sytuacje miały naprawdę przeróżne zakończenia w zależności od tego, na ile wrażliwi byli ochroniarze, a także ludzie, którzy na mnie donosili. Jedni po wysłuchaniu mojej historii dogłębnie się wzruszali, kupując dla mnie rzeczy, które chciałam wynieść ze sklepu, a jeszcze inni uważali, że wszystko zmyśliłam i próbuję tylko wzbudzić w nich litość. Poniekąd właśnie tak było, chciałam żeby mi współczuli, bowiem wtedy były większe szanse na to, że uniknę konsekwencji za swoje czyny. Przypadkowi ludzie, z którymi miałam styczność w takich momentach, nie zdawali sobie nawet sprawy z tego, że w pewien sposób ratowali życie mnie i mojej siostrze. Byłam wdzięczna, chyba samemu Bogu za to, że takie osoby jeszcze istniały na tym fałszywym, zakłamanym świecie.

- Przepraszam, musiała zajść jakaś pomyłka – nagle do moich uszu dobiegł bardzo melodyjny głos, należący do kogoś, kogo spodziewałam się nie spotkać już nigdy więcej. - Ona jest ze mną, przepraszam za zamieszanie.

Nie widziałam go przez bardzo długi okres czasu, jednak te rysy twarzy poznałabym dosłownie wszędzie, o każdej porze dnia i nocy. Miał w sobie coś charakterystycznego, co zdecydowanie przykuwało uwagę większości. Może właśnie dlatego zdobył serca miliony fanek na całym świecie? Byłam pewna, że ta liczba każdego dnia rosła coraz bardziej, jednak tak naprawdę nie interesowałam się jego karierą zawodową. Wiedziałam jedynie tyle, że wraz z czwórką przyjaciół, których imion nie potrafiłam wymienić z pamięci, odnieśli ogromny sukces po udziale w jednym z muzycznych programów i stali się powszechnie znani i uwielbiani. Nie należałam do tego grona ludzi, może ze względu na moje kontakty z jednym z członków, ale nie przeszkadzało mi to, że oni po prostu istnieli. Zayn Malik – mój bardzo daleki kuzyn, który z jakiś ukrytych powodów chciał pomóc wybrnąć mi z tej niezręcznej sytuacji. W innych okolicznościach na pewno cieszyłabym się ze spotkania z osobą, która bądź co bądź należała do mojej rodziny, jednak obecnie nie pałałam wielkim entuzjazmem na widok chłopaka. Jego rodzina, co jednocześnie odnosiło się również do jego osoby, poparła postępowanie moich rodziców, nie udzielając mi żadnej pomocy. Uznałam wtedy ten czyn za pewnego rodzaju zdradę, której jak widać w dalszym ciągu nie mogłam przeboleć.

- W porządku – mruknął ochroniarz, rzucając starszej kobiecie pełne wyrzutu spojrzenie. Natomiast ona z wielkim zdziwieniem na twarzy przypatrywała się całej tej sytuacji i prawdę mówiąc, miałam ochotę roześmiać się tak głośno, jak tylko potrafiłam. Widoczne zdezorientowanie i zmieszanie, które się u niej pojawiło, kompletnie wyprowadziło mnie z równowagi i sprawiło, że na moje usta na chwilę przybrały kształt lekkiego uśmiechu.

W milczeniu Zayn wyciągnął rękę, a ja bez wahania podałam mu bochenek chleba, na którego widok burczenie w brzuchu nasilało się coraz bardziej. Pomimo uprzedzeń względem chłopaka postanowiłam skorzystać z jego pomocy, nie mogłam przecież pozwolić sobie na śmierć głodową. Stanęliśmy razem w kolejce do kasy, a w międzyczasie podchodziły do nas przeróżne osoby, prosząc Malika o zdjęcia lub autografy. Przewróciłam jedynie oczami, odwracając się w drugą stronę, bowiem nie miałam zamiaru znaleźć się na ani jednej z tych fotografii. Co prawda moje życie nie było usłane różami, jednak nie potrzebowałam skandalu, plotek czy wytykania palcami na ulicy z powodu zwykłych zdjęć. Nie miałam zresztą ochoty przyznawać się, że łączyły mnie z chłopakiem więzy rodzinne.

Po kilkunastu minutach czekania nadeszła nasza kolej, Zayn zapłacił za swoje zakupy i moje pieczywo, po czym z trudem wydostaliśmy się na zewnątrz. Dopiero teraz zrozumiałam, skąd wziął się tutaj ten ogromny tłum. Fanki Malika najwidoczniej śledziły każdy jego ruch, a później w jakiś magiczny sposób powielały swoje spostrzeżenia na całe miasto, następnie na cały kraj, kontynent, a na końcu wiedział już o tym cały świat. Zupełnie niespodziewanie naszły mnie myśli, że cały zespół musiał wieść cholernie trudne życie pod tym względem. Nie mieli prawa pomyśleć nawet o życiu prywatnym, każde media czy każda kochająca fanka od razu wchodzili z butami w ich życie, siejąc powszechny zamęt. Byłam jednak przekonana, że do takiego stanu rzeczy należało się po prostu przyzwyczaić i nie zwracać uwagi na to, co mówili wszyscy dookoła. Pomimo wielu zalet gwiazdorskiego bytu, nigdy nie chciałam znaleźć się na miejscu takich osób. Ogromnie ceniłam sobie osobiste sprawy.

- Dawno cię nie widziałem – usłyszałam głos Zayna, przez chwilę zastanawiając się czy kierował te słowa w moją stronę. Obdarzyłam go przelotnym spojrzeniem, a chłopak nie spuszczał ze mnie swojego wzroku, przez co czułam się dokładnie tak samo, jak parę chwil temu w obecności sklepowego ochroniarza. - Wszystko w porządku? - zapytał, udając wielkie zainteresowanie, gdyż koniecznie chciał dowiedzieć się czegoś więcej na temat mojej niedoszłej kradzieży.

- Twoja sztuczna troska naprawdę mnie nie wzrusza, Zayn – powiedziałam szybko, wyrywając z jego rąk swoje zakupy, spojrzałam na niego po raz ostatni, po czym zwinnym ruchem obróciłam się na pięcie, kierując się w stronę szpitala, skąd miałam odebrać Hope.

Widziałam, że chciał zaprzeczyć, jednak nie zamierzałam słuchać jego słabych argumentów, które nigdy do mnie nie trafiały. Nie mógł zmienić fatów, a jednym z nich było nieudzielenie pomocy w odpowiednim momencie. W pewnym sensie mogłam powiedzieć, że to przez jego rodzinę prowadziłam takie życie, ale większość winy ponosili jednak moi rodzice. Odrzuciłam od siebie wszystkie myśli, nie chcąc zaprzątać sobie głowy przeszłością, której i tak nie mogłam już zmienić. Musiałam pogodzić się z losem, który został dla mnie przygotowany.

Chwilę później znajdowałam się już w klinice, w drodze na schody. Czułam na sobie wzrok niektórych znajdujących się tutaj ludzi i miałam świadomość tego, że nie prezentowałam się najlepiej, jednak nie przywiązywałam do tego dużej wagi. Najważniejsze było to, że udało mi się zdobyć jedzenie i zdążyć na czas, by zabrać stąd siostrę bez pokrywania żadnych kosztów. Hope klęczała na łóżku, opierając się o parapet. Uwielbiała zaglądać przez okno, wpatrując się w tętniący życiem Londyn. Nie wiedziałam dokładnie, o czym rozmyślała, jednak mogłam się tylko domyślać – odkąd odeszłyśmy z rodzinnego domu przestała być tą samą radosną dziewczynką, co wynikało z ogromnej tęsknoty za matką. Z drugiej zaś strony doskonale rozumiała, dlaczego musiałyśmy opuścić rodziców. Byłam jej wdzięczna za to, że nie robiła problemów, nie buntowała się nie uciekała z powrotem do domu, choć nie raz miała na to ochotę. Nigdy nie pozwoliłabym, by mieszkała pod jednym dachem z człowiekiem, który już wystarczająco ją skrzywdził.

Podziękowałam Johnowi za opiekę nad siostrą, po czym razem wyszłyśmy na zewnątrz. Po raz pierwszy od bardzo dawna poczułam narastającą we mnie panikę, co spowodowało, że zupełnie nie wiedziałam, jak się zachować. Robiło się coraz ciemniej i zimniej, co zdecydowanie przerażało mnie najbardziej. Hope nabawiła się już lekkiego przeziębienia, miała katar i cały czas kaszlała, a tymczasem czekała nas chłodna noc na świeżym powietrzu. Bałam się, że jej zdrowie mogłoby po prostu tego nie wytrzymać. Starając się o tym nie myśleć, chwyciłam ją za rękę, prowadząc do pobliskiego parku. Usiadłyśmy na jednej z ławek, zaczynając spożywać wcześniej kupiony bochenek chleba. Zdawałam sobie sprawę, że następnego dnia również będę musiała posunąć się do podobnego czynu, jednak nie chciałam teraz zaprzątać sobie tym głowy. Z radością patrzyłam na Hope, której źrenice od razu przybrały inny kształt, znów miała piękne, wesołe oczy. Ogarniające mnie ciepło, rozlało się niespodziewanie po całym moim ciele, dając przyjemne uczucie, które dla mnie oznaczało szczęśliwie zakończoną misję. Cieszyłam się, że przynajmniej tej nocy głód nie zdoła zakłócić jej snu.

Hope ułożyła się na ławce, kładąc swoją głowę na moich kolanach. Ściągnęłam kurtkę, przykrywając jej drobne, drżące z zimna ciało. Byłam pewna, że za niedługo również będę odczuwać przeszywające mnie zimno, bowiem miałam teraz na sobie jedynie cienką bluzkę z długim rękawem, która tak naprawdę niewiele pomagała. Odnosiłam wrażenie, że nie na miejscu było narzekanie na obecną sytuację, z którą przecież zmagałam się już od dłuższego czasu i nigdy nie chciałam się nad tym rozwodzić. Podjęłam właśnie taką decyzję i wszelkie konsekwencje musiałam przyjąć na swoje barki, choć czasem przerażała mnie ich wielkość. Nikt nie zapewniał mnie, że będzie łatwo, nigdy nie uwierzyłabym w tę bzdurę. Nie rozpaczałam nad swoim losem, nie wypominałam go konkretnym osobom, lecz wciąż męczyło mnie jedno pytanie – czym sobie na to zasłużyłam? Nikt nie znał odpowiedzi.

Przymknęłam na chwilę powieki, czując zbliżające się zmęczenie. Rzadko pozwalałam sobie na sen w nocy. Pomimo tego, że wybierałyśmy przeważnie całkiem puste miejsca, niebezpieczeństwo nie znikało i wciąż bałam się o Hope. Tym razem nocowałyśmy blisko centrum, więc musiałam podwoić czujność, jednak nie potrafiłam odmówić sobie choć kilku minutowej przyjemności, jaką było zamknięcie oczu. W mojej głowie natychmiast pojawiły się przeróżne myśli, nie wiedziałam, którą z nich należało zająć się najpierw. Nie chciałam niczym się zamartwiać, jednak z drugiej strony nie miałam szczególnie szczęśliwych wspomnień z ostatniego okresu. Utknęłam, zastanawiając się, w którym momencie swojego życia tak naprawdę straciłam radość.

- Ronnie? - zerwałam się gwałtownie, słysząc swoje imię tuż nad uchem. Straciłam poczucie czasu i wyglądało na to, że zasnęłam. Przetarłam zaspane oczy, spoglądając na stojącą przede mną osobę, na widok której od razu się skrzywiłam. - Co tutaj robicie?

- Nie widzisz? - spytałam rozdrażniona, delikatnie się poprawiając. Najwyraźniej Hope zapadła w głęboki sen, co bardzo mnie cieszyło. - Postaraj się zrobić dobry uczynek i mów trochę ciszej. W odpowiedzi na twoje pytanie powiem, że właśnie tak wygląda nasz nowy dom.

- Chcesz powiedzieć, że odkąd się wyprowadziłyście, żyjecie na ulicy? - przytaknęłam delikatnie głową, a Zayn sprawiał wrażenie poruszonego tym faktem, jednak tak łatwo nie dałam się zwieść. Zresztą, do szczęścia nie było potrzebne mi jego współczucie. - Posłuchaj, mam kupione niedaleko mieszkanie, z którego teraz nie korzystam, mieszkając z zespołem. Możecie się zatrzymać na tak długo, jak tego potrzebujecie.

Malik wyciągnął ze swojego skórzanego portfela komplet kluczy, po chwili podając mi je. Musiałam przyznać, że nie spodziewałam się po nim takiego gestu, jednak to jeszcze nic o nim nie świadczyło. Uważałam, że po prostu tym sposobem chciał zadośćuczynić nam za swoje błędy z przeszłości. Nie wierzyłam w jego dobre intencje i nie zamierzałam ułatwiać mu tego zadania.

- Nic od ciebie nie przyjmę – powiedziałam krótko, nie patrząc nawet w jego stronę. Nie potrafiłam wytłumaczyć uczucia, które nawiedziło mnie w momencie nagłego pojawienia się Zayna. Jego obecność przeszkadzała mi teraz najbardziej. Chciałam, żeby po prostu przestał udawać zainteresowanie dalekimi kuzynkami i zostawił nas wreszcie w spokoju. Niczego bardziej nie pragnęłam.

- Powinnaś zrobić to dla Hope – chłopak podszedł bliżej, kładąc dłoń na jej czole. Chwilę później chwycił moją rękę, przesuwając ją w to samo miejsce. Była cała rozpalona. - Spójrz na jej rumieńce. Nie możesz tego ignorować!

Niechętnie przyznałam mu rację. Wiedziałam, że to pozornie niegroźne przeziębienie wkrótce przerodzi się w coś bardziej poważniejszego. Dlaczego zawsze musiałam mieć rację, jeśli chodziło o przewidywanie tych najgorszych rzeczy? Tak bardzo tego nienawidziłam.

- Zaprowadzisz nas? - zapytałam niepewnie, spoglądając na Zayna po raz drugi odkąd się tutaj pojawił. Uśmiechnął się lekko w moją stronę, po czym poszedł wykonać jeden telefon, by sprawdzić czy mieszkanie rzeczywiście było puste. Jak twierdził, jego przyjaciele często spędzali tam czas ze swoimi innymi znajomymi.

Wrócił po kilku minutach, zawiadamiając, że wszyscy będą się powoli zbierali i kiedy dotrzemy na miejsce, odda mieszkanie do mojej dyspozycji. Poczułam się trochę nieswojo, będąc powodem wygonienia obcych mi ludzi, ale szybko odrzuciłam od siebie tę myśl, skupiając się już wyłącznie na siostrze Niespodziewanie Zayn zdjął swoją kurtkę, zarzucając na moje ramiona. Kolejny gest, którym zaskoczył mnie podczas naszych dwóch spotkań. Podziękowałam mu ledwo widocznym uśmiechem, który bardziej przypominał grymas, a chłopak wziął na ręce Hope, która nawet się nie przebudziła. Podążałam tuż za nimi, modląc się w duchu, by nie była to długa droga. Każdy większy wysiłek zwalał mnie z nóg, tym razem zmęczenie wzięło górę.

Zanim zdążyłam się obejrzeć, staliśmy już pod mieszkaniem Malika, znajdującym się blisko centrum Londynu. Chłopak podał mi klucze, bym mogła otworzyć drzwi, jednak gdy się do tego przymierzałam, ze środka zaczęła wychodzić spora grupa ludzi, których rzecz jasna nie znałam. Natychmiast się cofnęłam, czekając aż będę miała więcej miejsca. Zayn witał się z wszystkimi po kolei, prosząc, by zachowali ciszę ze względu na wciąż śpiącą dziewczynkę. Jako ostatnia wyszła lekko chwiejąca się para, która najwyraźniej nie zamierzała spełniać prośby Malika. Chłopak w kręconych włosach opowiadał jakiś kawał swojej blond partnerce, którą kurczowo obejmował w talii. Dziewczyna wybuchnęła głośnym śmiechem, nie zwracając zupełnie uwagi na Hope. Nieznajomy obrzucił mnie lodowatym, nieprzyjaznym spojrzeniem, jednocześnie mierząc mnie dokładnie. Poczułam ogarniający mnie niepokój, ale mimo wszystko postanowiłam wejść do środka. Od razu odrzucił mnie zapach pizzy pomieszany ze smrodem rozlanego wszędzie alkoholu. Westchnęłam ciężko na myśl o tym, że przed położeniem się spać, będę musiała jak najszybciej zwalczyć tę wstrętną woń, unoszącą się w całym mieszkaniu. Zayn zaniósł Hope do jednego z czterech pokoi, a ja podążyłam w poszukiwaniu kawałka starej szmaty, wiadra oraz przyjemnie pachnącego płynu do podłóg.

- Jutro przyjdzie Anne i zajmie się porządkiem – zwrócił się do mnie ciemnowłosy, pomagając mi położyć pojemnik napełniony wodą. - Dobranoc.

Położył kluczyki na stole, po czym z wielką delikatnością zatrzasnął za sobą drzwi. Stałam jeszcze przez kilka minut, wpatrując się w przestrzeń przede mną, gdzie chwilę temu zniknął Zayn. Dopiero teraz dotarło do mnie, że tak naprawdę nie podziękowałam mu za udostępnienie nam swojego mieszkania. Miałam jednak nadzieję, że nie widział we mnie jedynie uszczypliwej dziewczyny, którą byłam dzisiaj dla niego. Wierzyłam, że zdawał sobie sprawę, jak wielką wartość miały gesty, które uczynił w stosunku do mnie.

*~*

OD AUTORKI: Pisałam ten rozdział chyba przez dwa czy trzy dni i pobiłam swój rekord, jeśli chodzi o długość. Najdłuższy rozdział w całej mojej karierze, także możecie być dumne i mam nadzieję zadowolone. Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się następny, mam nadzieję, że niebawem. Wciąż trwają sesje, więc wszystkim zdającym (szczególnie moim czytelniczkom) życzę powodzenia! Do napisania. xo
PS. W akapicie drugim zaszły pewne zmiany, gdyż przez moje roztargnienie nie zauważyłam naprawdę dużego błędu odnośnie opieki medycznej. Ale wszystko poprawiłam i mam nadzieję, że już jest wszystko dobrze. Dziękuję serdecznie osobie, która zwróciła mi na to uwagę!