Rozdział 9

W pierwszej chwili przyszło mi do głowy, by go od siebie odepchnąć, zawrócić i zamknąć się w mieszkaniu na cztery spusty. Rozum podpowiadał mi, że to jedyne rozsądne rozwiązanie, dzięki któremu uchronię Harry'ego przed niebezpieczeństwem. Wiedziałam, że miał całkowitą rację i powinnam jak najszybciej zniknąć z jego życia, bowiem przez cały czas wystawiałam go na pewną śmierć. Niestety, pomimo wielu moich starań nie potrafiłam wyzbyć się wrażenia, że to właśnie Harry dawał mi bezpieczeństwo, którego potrzebowałam. Walczyłam z tym podczas jazdy autobusem na stadion, podczas czekania na niego, a także teraz. To zapewnienie było jednak silniejsze niż cokolwiek innego, a ja nie potrafiłam się temu oprzeć.

Mimowolnie podniosłam swoje ręce, delikatnie obejmując plecy chłopaka. Nie chciałam, by ta chwila kiedykolwiek minęła, nie chciałam rozmawiać ani słuchać. Potrzebowałam trwać w ciszy u boku kogoś takiego jak on. Pomimo tego, że naprawdę mu zaufałam, bałam się opowiedzieć o spotkaniu z Gregorem. Byłam przerażona tym, w jaki sposób Styles mógł zareagować. Z drugiej zaś strony, nie sądziłam, że będę w stanie wymyślić inną historię na poczekaniu. Zresztą, dobrze wiedziałam, że Harry i tak nie połknąłby haczyka. W zdaniu „Wrócił po mnie.” znalazło się już wszystko, co pozwalało na dobrą interpretację. Okłamywanie kogoś, kto naprawdę zaczął się mną interesować nie było w porządku. Zawsze jednak istniało ryzyko, że Styles będzie chciał wziąć sprawy w swoje ręce, a przecież za dosłownie parę minut miał rozpocząć się koncert. Nie mogłam pozwolić, by tysiące fanek nie zobaczyło swojego idola z mojego powodu. Musiał wyjść na scenę i zrobić to, co kochał najbardziej.

Czułam coraz bardziej nasilający się ból głowy i wciąż nie potrafiłam odpędzić się od miliona myśli. Czas płynął nieubłaganie, a my nie mogliśmy stać tak w nieskończoność. Dyskretnie nabrałam dużo powietrza do ust, odsuwając się od Harry'ego. Dopiero wtedy ciężko westchnęłam i zaczęłam bawić się swoimi palcami. Zupełnie nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć. Wpatrywał się we mnie z zatroskaną miną, ignorując wszystkich, którzy krzątali się za kulisami i dopinali pewne sprawy na ostatni guzik tuż przed występem. Od razu poczułam, jak moje policzki powoli nabierały rumieńców, w takich sytuacjach zawsze się to zdarzało. Brunet uśmiechnął się lekko, dostrzegając moje zakłopotanie, lecz chwilę później przybrał już poważniejszy wyraz twarzy, zbliżając się do mnie.

- To Gregor, prawda? - zapytał, choć doskonale znał odpowiedź na to pytanie. - Co ci zrobił?

- Nic – rzuciłam od razu, spuszczając wzrok. - To znaczy... Rozmawialiśmy. Zastraszał mnie, groził.

- Nie powiem, że to dobrze, ale... - zawahał się, a ja momentalnie znów na niego spojrzałam. Jego oczy w końcu zaczęły błyszczeć. - Naprawdę ulżyło mi, że nic ci nie jest. Byłaś taka roztrzęsiona, a kiedy powiedziała, że chodzi o niego... Boże, myślałem, że...

Nie pozwoliłam mu dokończyć. Jednym gestem dłoni poprosiłam, by nic więcej nie mówił. Nie chciałam tego usłyszeć. Nie chciałam znów przypominać sobie strachu, który wtedy mi towarzyszył. Byłam niemalże pewna, że Gregor nie przepuści takiej okazji i po prostu mnie wykorzysta. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca i nie chciałam nawet dopuszczać do siebie tej myśli. To było zbyt wiele. Zdawałam sobie jednak sprawę z tego, że słowa mężczyzny powinnam traktować bardzo poważnie, gdyż nigdy nie rzucał ich na wiatr. Zawsze dotrzymywał obietnic.

- Harry! - krępującą ciszę przerwało niespodziewanie nawoływanie chłopaka w blond włosach. Kojarzyłam go z porozwieszanych praktycznie po całym mieście reklam, ale nie potrafiłam przypasować do niego konkretnego imienia. Nigdy tak naprawdę nie interesowałam się zespołem Zayna, może przez wzgląd na stosunki, jakie wtedy między nami panowały. - Gdzie ty się podziewasz? Za dwie minuty wchodzimy na scenę, przygotuj się.

Blondyn rzucił w moją stronę przepraszające spojrzenie, po czym odwrócił się i odszedł. Odruchowo uniosłam głowę w kierunku zegara i rzeczywiście – już za chwilę chłopcy mieli zacząć swój koncert. Westchnęłam, mając nadzieję, że zrobiłam to wystarczająco cicho. Nie miałam pojęcia, co będę robić, gdy zostanę tutaj sama. Znajdowałam się w bezpiecznym miejscu pełnym ochroniarzy, ale mimo to, nie byłam do końca przekonana, czy powinnam tutaj przebywać i czekać na zakończenie show. Harry odwrócił się po chwili w tę samą stronę, gdzie udał się jego przyjaciel, postawił kilka kroków naprzód, ale w pewnym momencie zatrzymał się, znów na mnie spoglądając.

- Zostań – powiedział, prawie szepcząc, a ja z całych sił starałam się powstrzymać cisnące się do moich oczu łzy.

Kiwnęłam jedynie głową w akcie zgody, na co Styles tylko czekał. Zaraz po tym, czym prędzej pognał w kierunku wejścia na scenę, a kilkadziesiąt sekund później rozbrzmiały dźwięki pierwszej piosenki. Stałam przez chwilę w jednym miejscu i próbowałam choć trochę uspokoić wciąż szalejące myśli. Zgodziłam się poczekać na Harry'ego, choć tak naprawdę nie wiedziałam, co takiego mnie podkusiło. Może to, że bałam się wracać sama do pustego mieszkania? Może to, że liczyłam na odprowadzenie i krótką rozmowę z Zaynem? A może to, że po prostu zależało mi na tym, by Harry był spokojny podczas koncertu? Wszystkie te opcje wydawały się bardzo prawdopodobne, ale czułam, że nie o to chodziło. Zostałam, bo on mnie o to poprosił.

Nie byłam w stanie usiedzieć całego koncertu w jednym miejscu, nie mając żadnego zajęcia. Zdziwiłam się, że tak naprawdę nikt nie zwracał na mnie uwagi, ale wbrew pozorom otaczała mnie spora część ochroniarzy. Styliści i makijażyści krzątali się gdzieś bliżej sceny, a kiedy akurat mieli wolne ręce, rozmawiali między sobą, zapominając o całym Bożym świecie. Co jakiś czas pojawiał się również mężczyzna z ekipy, wiozący butelki z wodą dla chłopaków. Poza tym, nikt nie wchodził ani nikt nie wychodził. Czułam, jak moje powieki stawały się coraz bardziej ociężałe. Byłam wykończona, ale nie mogłam przecież tutaj zasnąć i nie chodziło wcale o to, że przeszkadzała mi głośna muzyka, śpiew czy piski fanek.

Podniosłam się z miejsca, powiadamiając ochroniarza, który stał najbliżej wyjścia o krótkim spacerze. Uśmiechnął się do mnie przyjaźnie, zapewniając, że będzie czekał na mój powrót. Z grzeczności podziękowałam, zastanawiając się, czy wszyscy z otoczenia One Direction byli tak bardzo uprzejmi. Przecisnęłam się przez rusztowania, w końcu wychodząc na zewnątrz. Odetchnęłam z ulgą, czując świeże powietrze, które przeszyło całe moje ciało. Było już dość chłodno, ale nawet to nie skłoniło mnie do powrotu. Musiałam pobyć przez chwilę sama gdzieś, gdzie mogłam swobodnie nabrać sił. Nie powinnam w ogóle ruszać się z miejsca, bowiem prawdopodobnie znajdowałam się teraz na celowniku Gregora lub jego ludzi. Nie łudziłam się, że tak nie było. Zedd miał mnóstwo możliwości i mnóstwo kontaktów, którymi zawsze się posługiwał. Kiedy tylko się na coś uparł, brnął do celu, nie zaważając na konsekwencje swoich czynów. Tym razem to ja stałam się jego zachcianką.

Odruchowo obróciłam się za siebie, kontrolując sytuację. Nie dostrzegłam nikogo podejrzanego, a mimo to na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. Miałam na sobie jedynie cienką bluzkę z długim rękawem, co w tych warunkach nie wystarczyło. Ponadto, zaczął padać deszcz, który w niczym mi nie przeszkadzał. Jednak kiedy usłyszałam gdzieś w oddali potężny huk, postanowiłam wrócić za kulisy. Nie wiedziałam dokładnie, ile minęło czasu, ale na dworze zrobiło się zdecydowanie ciemniej i zimniej. Otuliłam się własnymi ramionami, starając się odtworzyć poprzednią drogę. Na zewnątrz również znajdowało się sporo ochrony, więc im byłam bliżej stadionu, tym moje serce wybijało spokojniejszy rytm. Zadziwiało mnie to, z jaką łatwością Gregor panował nad moim życiem, choć tak naprawdę nic spektakularnego się nie działo. I właśnie w tym tkwiła największa tajemnica. Takim ludziom wystarczyło tylko tyle, by odpowiednio osaczyć swoją ofiarę i zaatakować w najbardziej niespodziewanym momencie. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym, usiłując wyrzucić z siebie te wszystkie lęki i obawy. Im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym trudniej przychodziło mi normalne funkcjonowanie.

Pospiesznie weszłam znów na tyły stadionu, kierując się za kulisy. Minęłam tego samego ochroniarza, który tym razem posłał mi jedynie pokrzepiający uśmiech, przypatrując się mojej osobie. Musiałam wyglądać naprawdę bardzo niekorzystnie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że przemokłam do suchej nitki. Dlaczego wcześniej nie zwróciłam na to uwagi? Westchnęłam ciężko, skręcając w lewą stronę, gdzie dostrzegłam cały zespół, kilku innych ludzi z ekipy, a także Vanessę, która stała blisko Harry'ego. Nie wiedzieć czemu, od razu poczułam się jeszcze gorzej, bowiem mimowolnie przypomniałam sobie dzisiejszą rozmowę z blondynką, o której Styles nie miał najprawdopodobniej bladego pojęcia. Kiedy tylko pojawiłam się w środku, wszystkie spojrzenia zwróciły się w moją stronę, ale prawdę mówiąc interesował mnie tylko jeden z nich. Brunet czym prędzej do mnie podszedł, zupełnie ignorując wrogie spojrzenie swojej dziewczyny. Moje serce znów zaczęło wybijać nienaturalny rytm.

- Ronnie, gdzie ty byłaś? - zapytał natychmiast, przyglądając mi się dokładnie. Zrobiło mi się go żal, a samą siebie porządnie skarciłam w myślach za to, że zachciało mi się wieczornych spacerów. - Masz pojęcie, jak bardzo się o ciebie martwiłem? Jak wszyscy się martwiliśmy? Spanikowałem, kiedy nie zobaczyłem cię za kulisami. Chciałem nawet wezwać policję! Myślałem, że...

- Harry – przerwałam mu, obawiając się tego, co przed chwilą mogło paść z jego ust. Całemu zdarzeniu przypatrywały się obce dla mnie osoby, z którymi niekoniecznie chciałam się dzielić swoimi przeżyciami. - Przepraszam, byłam tylko się przejść. Nie potrafiłam wysiedzieć na miejscu, nudziłam się. Nic mi nie jest.

- Pierwszy raz słyszę, żeby ktoś nudził się na naszym koncercie – odezwał się ten sam blondyn, który pojawił się tutaj przed występem. Doskonale wiedział, jak rozluźnić atmosferę, bowiem kilka sekund później chłopcy serdecznie się zaśmiali. Styles uśmiechnął się do mnie, kręcąc głową. - Niall Horan, miło cię poznać.

Wyciągnął w moim kierunku dłoń, którą uścisnęłam i również się przedstawiłam. Pozostali członkowie zespołu okazali się bardzo mili i teraz mogłam śmiać się ze swojej obawy przed spotkaniem ich. Swoją pozytywną energią sprawili, że w końcu poczułam się lepiej, a niezrozumiałe żarty Nialla były najlepszą rozrywką, jaką mogłam sobie zapewnić tego wieczoru. Ciągle czułam gdzieś w pobliżu wzrok Harry'ego, ale umiejętnie starałam się nie zwracać na niego uwagi. Wyglądało na to, że koniecznie chciał porozmawiać ze mną na osobności, ale nie mogłam mu pomóc. Była tutaj Vanessa, która gdyby tylko mogła, zabiłaby mnie swoim jednym spojrzeniem. Nie odstępowała bruneta na krok i ciągle poprawiała mu koszulę, chociaż ta leżała idealnie. Liam wypytywał o moje zainteresowania, rodzinę, stosunki z Zaynem i osobiście cieszyłam się, że chcieli o mnie wiedzieć tak wiele rzeczy. Niestety, komuś ewidentnie się to nie spodobało i gdyby nie to, że naprawdę ogarnęło mnie potworne zmęczenie, rzuciłabym się na tę blondynkę, która uważała się za najważniejszą.

- Wystarczy – powiedziała stanowczo, zawracając się głównie w stronę Louisa, który przymierzał się do zadania mi kolejnego pytania. - Kim ona jest, by interesowało nas to, co lubi?

- Ness, to moja kuzynka, więc bądź miła – poprosił Malik, stając od razu w mojej obronie. - To nie wymaga zbyt dużo wysiłku.

- Gość specjalny? - prychnęła głośno, ignorując całkowicie słowa Zayna, po czym jeszcze raz spojrzała na wciąż przypiętą plakietkę do mojej bluzki. - Jesteś nikim i już mówiłam ci, żebyś zostawiła mojego chłopaka w spokoju. W jakim języku mam do ciebie mówić, żebyś zrozumiała? Nie potrafiłaś dobrze upilnować nawet siostry, która teraz leży na tym przeklętym cmentarzu.

- Uspokój się, Ness! - Harry podniósł głos, pod wpływem czego cała zadrżałam. - Musimy porozmawiać. Zayn, zabierzcie ją stąd i poczekajcie na mnie, zaraz wrócę.

Jego słowa odbijały się w mojej głowie niezrozumiałym echem. Kuzyn objął mnie delikatnie w pasie, prowadząc tam, gdzie polecił mu Styles. Usiadłam na jednym z krzeseł, opierając się tyłem o ścianę. Vanessa sprawiła, że nagle cała moja złość zamieniła się we wciąż rosnącą rozpacz z powodu bezpowrotnej utraty Hope. Blondynka nie miała żadnego prawa do tego, by mnie osądzać. Nie wiedziała zupełnie nic o naszej sytuacji i o tym, co wtedy się wydarzyło. Głos z innej strony podpowiadał mi jednak, że dziewczyna miała rację i powinnam przywyknąć do myśli, że to ja byłam odpowiedzialna za śmierć siostry. Ale mimo wszystko, Vanessa wykorzystała tę informację tylko po to, ażeby uzyskać nade mną przewagę. Udało się.

Zamknęłam zmęczone powieki, usiłując zatrzymać zbierające się w kącikach łzy. Nie było to odpowiednie miejsce ani czas na okazywanie słabości. Musiałam uzbroić się w cierpliwość i poczekać, aż w końcu ktoś zaprowadzi mnie do mieszkania. Marzyłam jedynie o gorącym prysznicu i swoim ciepłym łóżku. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że tuż za ścianą Harry rozmawiał z Vanessą. Choć naprawdę nie chciałam być świadkiem ich kolejnej kłótni przeze mnie, siłą rzeczy wszystko słyszałam.

- O co ci chodzi, Harry? - zapytała dziewczyna z nutką pretensji w głosie, jakby to on zrobił coś złego. - Dlaczego cały czas widuję tę bezdomną obok ciebie? Widziałeś dzisiejszą gazetę? Ona źle wpływa na Twój wizerunek, na nasz wspólny.

- Nie obchodzi mnie to – Harry powiedział to tak pewny siebie, że przez chwilę zastanowiłam się, czy aby na pewno mówił prawdę. Te wszystkie plotki musiały go przecież w jakiś sposób dotykać. - Wiesz dobrze, w jakiej sytuacji jest Ronnie, więc, do cholery, następnym razem pomyśl lub wytrzeźwiej, zanim coś powiesz. Nie chcę widzieć cię w takim stanie na moich koncertach. Nie pomagasz.

- Nie powinieneś się z nią zadawać, to źle na ciebie wpływa.

- Jesteś ostatnią osobą, która ma prawo mówić mi, z kim mam się widywać – syknął Styles wyraźnie rozzłoszczony. Podejrzewałam, do czego zmierzał. - Nie pamiętasz już akcji w klubie? Przypomnę ci, że utrzymujesz bliskie kontakty z ludźmi, którzy wykorzystują seksualnie dziewczyny i prawdopodobnie mają coś wspólnego ze śmiercią Hope. Kiedy tak bardzo się zmieniłaś? Obudź się.

Po tych słowach nastała cisza, która nie wiedzieć czemu, stała się również krępująca dla mnie samej. Odnosiłam wrażenie, że Harry bardzo długo nosił to w sobie, czekając na odpowiedni moment, aby dziewczyna poznała jego opinię. Wciąż nie potrafiłam zrozumieć, z jakiego powodu Vanessa zadała się z tymi ludźmi i co miała z nimi wspólnego. Nie było wątpliwości, że Styles na to nie zasłużył. Najwyraźniej Vanessa nie mogła znaleźć żadnego sensownego wytłumaczenia, gdyż w dalszym ciągu milczała. Miałam ochotę zabrać stamtąd bruneta, byleby tylko nie musiał patrzeć na kogoś, kto tak bardzo go rozczarował.

- Vanesso, wiesz, że nie lubię tego robić, ale chyba nie dajesz mi wyboru – nagle odezwał się Harry, przybierając nieco spokojniejszy ton głosu. - Nie zamierzam tolerować twojej przyjaźni z Gregorem i spółką. Proszę cię o to, byś urwała z nimi kontakt na dobre.

- Nie mogę, Harry. Nie mogę.

- Nie możesz? - powtórzył zawiedziony chłopak, a ja poczułam, jak serce łamało mi się na pół. Bałam się dalszej części ich rozmowy. - A ja nie mogę być w związku z kimś, kto akceptuje wykorzystywanie niewinnych dziewczyn. Nie mogę być z osobą, która notorycznie mnie okłamuje. Aż wreszcie, nie mogę być z kimś, kto nie potrafi współczuć. Przykro mi, naprawdę jest mi przykro.

- Harry...

Znów nastała cisza. Nie potrafiłam zorientować się, co działo się teraz tuż za ścianą. Może Harry przytulał ją po raz ostatni, może całowali się na pożegnanie, a może tylko obserwowali się w milczeniu? Spodziewałam się awantury ze strony Vanessy, krzyków i błagań, ale nic takiego nie miało miejsca. Skoro blondynka nie próbowała nawet walczyć o swoje, oznaczało to, że Harry miał rację. Nie pałałam do niej sympatią, ale pomimo tego, co powiedziała, zrobiło mi się jej po prostu szkoda. Nie śledziłam życia prywatnego żadnej gwiazdy, ale ich związek wydawał się co najmniej kilkuletni. Doskonale wiedziałam, że Vanessa nie była mu wcale obojętna, choć kochała go w bardzo specyficzny sposób.

Poczułam nagle czyjąś silną dłoń na mojej talii i tuż pod kolanami. Wciąż miałam zamknięte oczy, dlatego dyskretnie wciągnęłam dużą ilość powietrza. Zapach tych perfum poznałabym nawet w środku nocy – tyle razy miałam już okazję przytulać się do bruneta, że nauczyłam się tego na pamięć. Chciałam objąć go z własnej woli, ale mimo wszystko dalej udawałam, że byłam pogrążona w głębokim śnie. Nie miałam zamiaru prowadzić rozmowy na żaden temat, a doskonale wiedziałam, że Harry mógłby od razu zasypać mnie pytaniami, których szczerze nie znosiłam. Wyglądało na to, że chwilę później znajdowaliśmy się już w samochodzie. Styles usadowił mnie ostrożnie na swoich kolanach, po czym zamilkł na dobre. Panująca wokoło cisza w ogóle mi nie przeszkadzała. Mogłam spokojnie wsłuchać się w nierównomierne uderzenia serca mojego towarzysza. Mogłam do woli napawać się zapachem jego drogich perfum, a przede wszystkim samą obecnością.

Po jakimś czasie samochód w końcu się zatrzymał, a Harry znów wziął mnie na ręce. Dziwiłam się, z jaką łatwością w miarę szybko pokonał tak dużą ilość schodów na klatce. Cicho przekręcił zamek w drzwiach i od razu położył mnie na kanapie w salonie. Szepcząc mi do ucha, polecił, bym zrobiła sobie porządną kąpiel i poświęciła trochę czasu samej sobie. Nie byłam pewna, czy chłopak zorientował się, że w ogóle nie spałam, ale nie miało to teraz żadnego znaczenia. Nie mogłam zrezygnować z tych dwóch przyjemności, a poza tym, musiałam się jakoś odświeżyć po całym dniu. Otworzyłam więc powieki, mrużąc jeszcze przez chwilę oczy. Chłopak stał do mnie tyłem, mając zamiar właśnie udać się gdzieś indziej.

- Harry? - zawołałam za nim słabym głosem, ale doskonale mnie usłyszał. Natychmiast się odwrócił, zbliżając się. Spojrzał na mnie z zaciekawieniem, uśmiechając się lekko. - Dlaczego tak się o mnie troszczysz?

Nie odpowiedział od razu. Jego blady uśmiech teraz rozpromienił się do granic możliwości, a ja nie wiedziałam, co chodziło mu po głowie. Był tak blisko mnie, że dokładnie mogłam zauważyć, jak napinał mięśnie, gdy po raz kolejny tego dnia patrzył mi prosto w oczy. Przestałam nawet zwracać uwagę na wypieki na mojej twarzy, które z pewnością już się pojawiły.

- Bo jesteś dla mnie ważna.

Harry przysunął się jeszcze bliżej i opuszkami palców bardzo subtelnie i delikatnie przejechał po moim policzku. Poczułam przeszywający mnie po całym ciele dreszcz, który zdecydowanie zaliczał się do tych przyjemnych. Później wszystko potoczyło się bardzo szybko. Niespodziewanie mój wzrok pognał w kierunku parapetu, na którym znajdowała się zwykła biała kartka papieru, a na niej widniało moje imię, napisane wielkimi literami. Harry poszedł w moje ślady, czekając, aż sama zobaczę, co się za tym kryło.

Ronnie,

Ryzykuję wiele, zostawiając tę notatkę, ale zbieram się do tego już bardzo długo. Teraz mnie na to stać. Nie możesz nikomu ufać, wciąż Cię obserwują. Conrad nie jest człowiekiem, za jakiego go masz. Conrad nie jest Twoim prawdziwym ojcem. Kiedy będę wolny, wszystko ci wyjaśnię. Obiecuję. Uważaj na siebie.

D.

*~*

OD AUTORKI: Jest dokładnie 2:25, a ja wstawiam dla Was ten rozdział. Nie chciałam zostawiać tego do rana, bo wiem, że po prostu znalazłoby się milion innych spraw i nie dokończyłabym pisać. Przepraszam, że była taka przerwa. Wracam do pisania, wracam do blogowania. Kolejny rozdział pojawi się za miesiąc, gdzieś w połowie września. Trzymajcie się ciepło x